Дома

Порано сѐ се правеше со молитва на устата: ораа – се мола, сееја – се молеа, ја збираа реколтата – се молеа. Денес, ние не знаеме какви луѓе го приготвиле тоа што го јадеме. Многу често храната се подготвува со богохулни зборови, пцуејќи, колнејќи… Затоа, пред да јадеме треба со особено внимание да се помолиме.

...Ако не можеш да се потрудиш телесно, потруди се и намачи се барем духовно.
   Ако не можеш да постиш два дена, пости барем еден ден до вечерта,

а ако не можеш ни тоа, потруди се барем да се не      пренаситуваш.

Дарувај љубов и очекувај за возврат, во спротивно замини си!“ Пораснавме учејќи да ја поставуваме љубовта во шеми, да ја мериме во количини и многукратно во евра. Тоа не е љубов, тоа е паѓање. Срце што крвари. Заборавивме дека вистинската љубов се гледа во безмерните жртвени рани.

         "Христос никогаш не направил ниедна забелешка на телото на еден човек. Он не му рекол на Закхеј: "Колку си малечок!" Ниту на Јуда: "Уф, колку си грд!" Ниту на раслабениот: "Колку си раслабен!" Ниту на лепрозниот: "Колку смрдиш!"
Он непрекинато општел...

А једино непоколебиво упориште и снага човекова јесу вера и уздање у Бога Живога, Који је рекао: Који у Мене верује, ако и умре живеће (Јн. 11, 25). Свако ко је у своме животу имао упориште у било чему другом и уздао се у било шта друго, земаљско, пролазно, смртно – доживеће у часу смрти најстрашније разочарање, најужаснији страх.

Во условите што владеат во современиот свет молитвата бара натчовечка храброст, бидејќи ѝ се спротивставуваат севкупните космички енергии. Да се сочува молитвата нерасеана значи победа на сите нивоа на природното постоење.

Овој пат е долг и трнлив,

Биди вистинољубив во сите твои зборови; со тоа тие ќе бидат поткрепувани како со заколнување. Ако ти се случи некогаш, без потреба, да се врзеш со заколнување, кога тоа ќе биде сообразно со Божјиот закон, тогаш, и постапи така, ако е тоа согласно со Божјиот закон, а својата кривица за тоа што си постапил така,

На покана на епископот Новограчанички-среднозападноамерикански, г. Лонгин, од СПЦ, Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан, во придружба на Митрополитот Американско-канадски г. Методиј, протоереј-ставрофор Синиша Ристовски, свештениците Георгиј Глигоров, Александар Митров, Даниел Јовановски и протоѓаконот Александар Димитријов, беше во посета на манастирот Нова Грачаница, близу Чикаго.

 Колку и да правиме надворешни подвизи, ако немаме едноставност на умот и смирение во срцето ќе останеме без учество во Благодатта. Духовната промена се случува од внатре кон надвор, а не обратно. Со менување на надворешното однесување или навики без промена на умот и срцето не постигнуваме ништо.

Ни се чини дека во бракот се венчаваат двајца. Но, не се двајца, туку тројца. Мажот ја зема жената, а жената мажот. Но двајцата Го земаат Христа. Според тоа, тројца учествуваат во Тајната и од тогаш низ животот, тие биваат и остануваат тројца. Зборот „тајна“, на латински е преведен како sacramentum, што значи заклетва. Значи, бракот е заклетва, соединување, поврзување. Тоа сега веќе е постојан однос, врска со Христа.

Има и еден друг вид искушенија. Тоа се искушенијата поради малодушност и недостиг на трпеливост. Секоја тешка положба и секоја жалост, ако немаме трпеливост, водат кон двојно измачување, бидејќи трпеливоста во човекот ги одбива страдањата, а малодушноста е мајка на измачувањето. Трпеливоста е мајка на утехата и сила која му дава широчина на срцето.

Немојте  пасивно да гледате и да треперите од страв,

туку употребете го Божјото оружје против силите на темнината

кои сакаат да ја уништат жетвата...
Еден духовник ми кажа...

Денес, како и секој ден, како и секој христијанин што е свесен за своите гревови, и јас размислував за милоста Божја.
Се восхитував на несразмерноста на Божјата милост во однос на нашите гревови.
Ем грешиме, ем милоста Божја токму тогаш нѐ наградува.
Си велам во себе – што ли ќе беше ако бевме некои праведници? Како потоа да не благодариме?