Дома

Во сегашниов живот, кога преку покајанието слободно и доброволно влегуваме во Божјата светлина, ние сме обвинети и судени; меѓутоа, со Божјата љубов и милосрдие, ова обвинување се врши во тајност, во длабочините на нашата душа, за наше очистување и за прошка на нашите гревови. Тогаш, само Бог и самите ние ги гледаме длабочините на срцата наши. Оние што во овој живот трпат ваков суд, нема што повеќе да се плашат од друг испит.

За големото мнозинство на верни луѓе Великиот Пост - тоа, пред се, е кратката молитва, позната под името молитва на Ефрем Сирин, еден од источните христијански учители од ИВ век на нашата ера. Оваа молитва се повторува на крајот на секоја великопосна богослужба, верните ја читаат дома, во својата поединечна молитва. За неа може да се каже дека таа подобро, поедноставно и пократко од се ја изразува смислата и духот на она што христијаните, ете, веќе со векови го нарекуваат Велики Пост.

Христијанската љубов е „возможна невозможност“ да се види Христос во секој човек, кој и да е, човекот што Бог, по Својата вечна и тајна промисла, решил да го воведе во мојот живот, макар и само за момент, не само како повод за „добро дело“ и заради вежбање човекољубивост, туку како почеток на вечно дружење во Самиот Бог. Оти, што е љубовта ако не таинствена сила којашто го превозмогнува случајното и надворешното во „другиот“ –

„Љубовта е основна тема и во Месопусната недела. На овој ден, од Евангелието се чита Христовата парабола за Страшниот суд (Мт 25,31-46). По каков закон Христос ќе ни суди кога ќе дојде во тој ден. Во параболата се одговара: Љубов, и тоа не само хуманитарна грижа за апстрактна правда и за анонимниот „бедник“, туку конкретна и лична љубов кон човекот, кон секое човечко суштество што по Божја волја ќе го сретнеме на нашиот животен пат.“

Во името на Отецот, и Синот, и Светиот Дух. Каква среќа што ќе ми суди Бог, а не луѓето.

Амин.

Игумен Петар Миштеринов

Во овој ден божествените отци озаконија да се прави помен на сите од века благочестиво упокоени луѓе, од следниве причини: прво, бидејќи има луѓе кои предвреме се упокоиле во туѓина, во мориња и непроодни гори, стрмнини и јами, во несреќи и од глад, пожари, ледови, бури и мразеви, и претрпеа и други видови смрт, како и други луѓе сиромашни и немоќни кои не биле придружени со потребните црковни молитви, ...

 Доколку те мрзи да ја практикуваш умната молитва повикувајќи се на послушанието, заслужуваш посебен прекор, затоа што според зборовите на св. Григориј Синаит, ни пустината, ниту осаменоста не се толку полезни за молитвата како што е послушанието. Доколку велиш дека немаш учител кој би те научил на оваа активност Самиот Господ ти заповеда да се учиш од Светото Писмо, велејќи: „Испитајте ги Писанијата и во нив ќе го најдете вечниот живот“.

 Нарeди си сeбeси нeкoја eпитимија за грeвoвитe на другитe луѓe. Акo нeкoј си oсудил или казнил, налoжи си и на сeбe нeкаква eпитимија. Дoбрoвoлнo пoстрадај и ти малку за грeвoвитe на грeшникoт. Тoа Му e угoднo на Бoга. Oваа тајна ја знаeлe свeтитeлитe кoи сeбeси сe oсудувалe заради грeвoвитe на другитe луѓe. Oваа тајна ја наѕираат дури и нeхристијанскитe нарoди.

Понатаму, следното нешто што им носи голема радост на душите на упокоените се делата на милостина кои ги правиме во нивно име. Да се нахрани некој гладен или да му се помогне на некој болен во име на покојникот, е исто како да сме му го направиле тоа и нему. Преподобна Атанасија (12 април) пред смртта го заветувала манастирското сестринство 40 дни по нејзиното упокојување во нејзино име да се хранат сиромашните.

 Св. Исаак Сирин вели дека е лесно да се излезе на крај со ѓаволот на почетокот, но штом ќе успее да протне нога низ вратата, тогаш станува многу тешко човекот да се избори со него. Важно е да се трудиме да ги избришеме фантазирањето, движењата во душата и мислите кои ѓаволот ни ги наметнува. Треба веднаш да ги искорнеме. Исусовото име е оружјето со кое се протеруваат лошите мисли.

Во Светото Евангелие, како и на фреските и иконите што ги доловуваат сите искупителни и спасителни моменти од сведоштвото на Богочовекот, преку кои човекот и светот се спасени, наидуваме и на оние моменти на Крстот Господов. Во последните моменти, кога сите се разбегуваат и одрекуваат од Христа, под Крстот или, поточно, под Оној КОЈ Е на Крстот, остануваат Неговата Мајка и Неговиот возљубен апостол. Сите имаат причини, а Пресвета Богородица и свети Јован Богослов имаат љубов.

Богородица. Тежок збор, невероjатен и уникатен. Над умот и разумот. Потребни се очите на срцето. Очите на верата и верните. Очите на грабнатиот (во Господ!) и чист ум. Отците зборуваат највозвишено. Ние - премногу лесно и плитко, емотивно.
За да се доближиме до Неа нужна е особена чистота. Не само усти. Чисто и отворено срце. Просветлен, лесен, вознесен ум.
Отците молитвата ја доживуваат како Богораѓање.

Се појавил вториот син на господарот. Откако разбрал дека татко му го примил блудниот брат, се налутил и не сакал да влезе во радоста на татко си. Татко му излегол и го молел да влезе. Постариот син горчливо забележал: Татко, ти служам толку години и никогаш не прекршив твоја заповед, а мене не си ми дал ни едно јаре за да се провеселам со моите пријатели. А за овој твој син, кој го упропасти твојот имот со блудници, го закла угоеното теле.

Слабата вера во Господа Кој кажа и вети, дека нема да ни биде дадено искушение или тегоба поголема од онаа која можеме да ја понесеме, е причина да изјавиме дека сме се соблазниле. Всушност, допрени се некои наши страсти, или слабости со коишто ние неможеме да се справиме и затоа помислуваме или изјавуваме дека многу тешко ни паѓа кога за некои работи ќе слушнеме или други видиме, а за кои не сме се надевале или не сакаме да помислиме дека се случуваат во нашата околина или од ближниот.

 А нашата денешница и нашето време е крајно непријателски настроено према тишината, молитвата, вниманието и собирањето на умот.А наклонета е на телефоните, телевизијата, интернетот, и се ова допринесува нашиот ум да изгуби сила за Бога.
Затоа благочестиви христијани за нашиот ум да биде чист и бистар и наклонет према Бога се надевам ќе ни помогне постот кои следи да се подготвиме и да се стремиме кон Бога.

Сакам да ја знам волјата на човекот Божји.
Тој сфатил дека, да се дознае волјата Божја и да не се исполни е духовно опасно. А ако не ја исполни волјата на човекот Божји, неговата духовна одговорност не е толку голема. На отец Атансиј му беше познато колку силно ќе биде напаѓан од ѓаволот, за да го присили да се откаже од волјата Божја, ако ја сознае неа.
И тогаш старецот Јосиф му рекол:

Кога го слушаме Евангелието за блудниот син најголем проблем е што го поврзуваме со други луѓе а не со самите нас.
Така секогаш се сеќаваме на некој мал човек што прокоцкал и потрошил се на пиење и забави цел живот. Едоставно тој мислел дека ужива а не дека страда со неговиот начин на живот.

 ,,Во одреденото, од Бога назначено и само Нему познато време, ние неминовно ќе стапиме во светот на духовите. За никој од нас тоа време не е далеку! Нека себлагиот Бог ни  дарува уште во текот на овој земен живот да го прекинеме општењето со паднатите духови и да стапиме во општење со светите духови, за на основа на тоа, откако ќе го соблечеме телото,  да бидеме приброени кон Светиите, а не кон паднатите духови!”

Но да си споменеме и дека има браќа (како братот од денешната парабола) кои ќе стојат на вратата и ќе роптаат кон таткото зошто нè примил и кои ќе се пофалат дека тие секогаш биле примерни.Да си спомнеме и дека во Царството Небесно не е ограничен бројот на места и дека никој ничие место не зазема. Секој има свое (спечалено преку делата на покајание) и затоа не треба да се труди во својата злоба да затвора врата на оние кои сакаат да се вратат.

Да дојдеш на себеси е да видиш дека без Бог си гол и бос, и дека без Бог си никој и ништо, и дека без Бог си ветер и магла, и дека без Бог вистински не ни постоиш и во духовна и во материјална смисла! Тоа може да се случи на два начина: или кога со неисполнување на Божјите заповеди, односно кога со неправилен духовен живот, човек сосема ќе се одголи од Божјата благодат; или кога со правилен духовен подвиг човек го достигнува обожението. Првото е да се види себеси расчовечен, а второто е да се види себеси (колку што може) во споредба со Божјото совршенство.