Беседи

Штo сака Бoг, браќа, тoа и гo oткрива на луѓeтo, а штo нe сака Oн, тoа oстанува нeoткриeнo. Бoгoвидeцoт Мoјсeј ништo нe мoжeл да рeчe пoвeќe за нeбoтo, oсвeн самo дeка нeбoтo Бoг гo сoздал вo пoчeтoкoт, и кoга гo рeкoл тoа, тoј прoдoлжува 

    Некаде во своите дела светиот Старец Јосиф Исихаст вели: „Ако не ја достигнеш благодатта Божја во најголема мера, не сметај се себеси за потполн човек“. Си велам, само потполн човек каков што е свети Григориј Палама, кој ја живее и возглавува Тајната на Црквата, може да ги изрече од опит следните 

 Таа единствена тихувателка и патоводителка низ исихијата, нè приведува во заедницата од која се откинавме, а еве повторно ни е дадена можност, не само да се вратиме, туку да црпиме благодат врз благодат, како што вели светиот Јован Богослов, токму преку Богородица, Која од името на светот и човекот му кажа да на Бога, а потоа сите зборови на Својот Син ги сложуваше во срцето,

Во Црквата не постои надворешен, т.е. научен критериум за познавање на Вистината – Христос, туку постои внатрешен, аскетско-исихастички (молитвен) критериум, преку кој лично и опитно Го познаваме Христос Вистинскиот Бог.Кога човекот преку аскетски подвиг ќе го очисти своето срце

Животот на Златоуст бил тежок и бурен. Тоа е живот на подвижник и маченик. Меѓутоа, Златоуст не се подвизувал во својата келија, ниту пак во пустина, туку сред животната таштина, сред светот, на епископскиот престол, на проповедниковата катедра. Тој бил низ својот живот и маченик, но не до крв.

Градот војува сам со себе, завојувал сам со себе, се гази од своите сопствени нозе, се руши од своите сопствени раце, одекнува од своите сопствени извици. Она што е кај него добро е презрено, додека она што е неблагородно и р`ѓаво злорадосно преовладува. Зарем оваа болест која ве затекнала не е ли многу полоша од оние на  фатените (раслабени, парализирани)

 Ова се зборови на големиот апостол Петар, зборови кои имаат двојна потврда: небесно вдахновение и сопствено искуство. По небесното вдахновение простиот рибар Петар, стана учител на народот, столб на верата, силен чудотворец. По сопственото искуство тој дозна дека сета негова мудрост и сила е од Бога и одтаму треба во себе да го има стравот Божји. Никаков 

        "Секогаш го дефинираме односот кон другите и односот кон себе...Каде и кога? Постојано, почнувајќи овде во Црквата а потоа и во своите домови. Секогаш кога зборуваме  на  оваа тема зборуваме за сопствената совест. Ако не сакаш да те озборуваат – не озборувај, ако сакаш да те сакаат – сакај и ти и повеќе од тоа, без да бараш нешто за возврат.

За денешното евангелско четиво (види: Лука 8, 41–56) битно е да се запамети следново:
Како што крвта е потребна за животот на телото, така и благодатта Божја е потребна за вистинскиот живот на душата. И како што телото умира ако крвта истече, така и душата се умртвува ако благодатта Божја отстапи од неа.

Акo вo пoслeднитe врeмиња свeтитe пoстаналe исклучoк, вo oниe први врeмиња, нeсвeтитe билe исклучoк.
Свeтитe билe правилo. Всушнoст, нe трeба да сe чудимe штo апoстoлoт ги нарeкува ситe крстeни души вo Eфeс свeти, уштe и заради тoа штo тoј има eднo пoвoзвишeнo имe за ситe христијани, имeнo, синoви, синoви Бoжји (Гал. 4:6). 

Мораме да го слушаме Господ и да го правиме она што Господ ни заповеда и тогаш нема да ни требаат чуда за да веруваме! Верата доаѓа од срцето! Кога човек ќе порасне во христијанско семејство, оди во црква со своето семејство, го слуша евангелското слово, а потоа се обидува да живее според Божјото слово, тој ќе биде спасен и ќе има мир, како на овој така и на другиот свет, амин.

Она за што друго сакав да споделам, е за стравот во светот од сè и сешто и барањето на еликсирот за вечен живот или поточно долгоденствие за нас „емигрантите од рајот„ во местово на прогонство низ претераното поклонение на здравата храна. Ние не сме алхемичари, ние сме христијани. Сакаме да живееме здраво, долго и без боледување, но, тоа не е можно.

 Денес, во времето на една општа криза што го допира секој сегмент од живеењето на луѓето, темата за радоста е значајна и актуелна. Сама по себе, темата не е нова, туку претставува навраќање и легитимирање на една древна тема, на еден мисловен топос, од кој извира безвременска мудрост. Ќе се согласите дека не постои можност во едно толку кусо излагање да се изгради кохерентна

Честопати може да се слушнат прашања од наши верници за значењето на овие зборови. Што значи да се земе својот крст? Секој човек има свој крст и тој ќе го носи независно дали се согласува или се спротивставува. Својот крст не може да го оставиме на друг, ниту, пак, туѓиот крст да се земе на својот грб.

Како што видовте на Светата литургија, на двата јазика, сите заедно ја служевме оваа литургија без да постои прекин или пречка. Познато ми е за да дојдеме до овој момент, нашиот владика Наум се има потрудено многу, но пред сè преку неговите молитви е возможна оваа денешна литургија. Клучно е оваа денешно наше присуство на оваа литургија, овие долгогодишни обиди, што започнаа на Света Гора,

Што правиме ние? Најчесто, не се трудиме доволно да ги извршуваме нашите дневни обврски во послушание, свесно и согласно Божјите заповеди – во слава Негова и за добро на ближните, и затоа само се трошиме и заморуваме, а преостанатото време од денот, од очај и зависност, го поминуваме, на пример, пред разните екрани, како и во други начини на бегство од реалноста.

Непријателот веќе не го попречува духовниот живот, но настојува да го оскверни, а потоа и да го уништи тоа што е стекнато на тој пат. Тој ти всадува славољубие и самоувереност: „Ти имаш нешто добро, а овој- не!’’

Произлегува постојано самоубедвање и човекот почнува да мисли: „Слава на Бог, јас сум добар.

 Знаењето на умот е љубовното познание на Бог (како просветленост или обоженост), додека, пак, знаењето на разумот – само по себе е познание на практичниот опит во овоземните науки и вештини (меѓу кои и црковно-административното управување), како и во културата и уметноста. Идеално би било кога овие две знаења би биле восогласени. 

Затоа што, иако апостолите беа учесници во толку голема благодат, тие сите се откажаа од Христос, а еден од нив и Го предаде. Ваков пад, од таква духовна висина, е речиси невозможно да му се случи на носителот на редовната благодат. Тоа е главната разлика и последица помеѓу двата вида на благодат.