Пред повеќе од 15 години еден случај кога кај нас дојде аџија од Бугарија и му рече на старецот Порфириј: „Оче, животот не е сладок. Благослови ме да се обесам “.
Видов како старецот се изненади . Но, отец Порфириј го слушаше, му објасни дека самоубиството е страшен грев,

Јас стоев во црквата, а таа – во ходникот. И поклони правеше не кон храмот, туку кон мојата келија. Отпрвин се зачудив, но потоа се сетив, дека над влезот од келијата, кај мене стоеше една малечка, залепена на штичка, икона од Света Троица. Кога се поклонивме и по третпат со зборовите: „И Светиот Дух“,

Кога надмениот Приск ги запраша зошто не и  се покоруваат на царската заповед, тие одговорија: „И на царската и на твојата заповед треба да ѝ се покориме, ако не Му се противи на небесниот Бог; ако пак се противи на небесниот Бог, не само што не треба да ѝ се покоруваме туку треба и да ѝ се противиме.“ Тогаш Приск ги удираше на разни маки, и тоа деветнаесет дена

Возљубувајќи го твојот Жених, Христос,
светлата твоја свеќа ја подготви,
но заблескаа твоите добродетели, сефална Ефимио,
со тоа ти за Него се оневести,

Православието

не може

да биде удобно...

доколку не е лажно“.

Но, духовната добивка што ни ја причинува секоја неправда треба да ја примаме радосно,

да им бидеме благодарни на оние што ни нанесуваат неправда

и постојано да Го славиме Бог..

Незамисливо е да се биде христијанин без подвиг и крст. Оној што води лесен живот не може да се нарече христијанин. Некои луѓе отсекогаш верувале дека христијанин е оној кој ги почитува разните морални прописи ( вредности ), живее во сопствена дискреција, води пријатен живот кој му ја гарантира  ј

На овој ден се празнуваат два настани поврзани со Чесниот Крст: прво, пронаоѓањето на Чесниот Крст на Голгота, и второ, враќањето на Чесниот Крст од Персија во Ерусалим. Обиколувајќи ја Светата Земја Св. царица Елена намисли да го побара Чесниот Крст на Христос.

Иако празникот Крстовоздвижение, возникнал како политички, тој има особено значење во Црквата во нашиве денови. Тој останува за нас ден на постење и молитви, ден кога споменуваме дека Крстот е единствен симбол, достоен на нашата безусловна верност, и дека нашето спасение не зависи од било какви земни победи, туку единствено од вистинската и неизбежна победа на Христовото Распетие и нашето сораспетие со Него.

Тоа бил празникот на христијанското царство, кое се родило под закрилата на Крстот, во денот кога царот Константин го видел Крстот над кој пишувало:: „Со ова ќе победиш…”

Тоа е благден на победата на христијанството над царствата, културите и цивилизациите,

светден на оној христијански свет кој се распаднал, се распаѓа пред нашите очи.

На дрвото од Твојот крст се поклонуваме, Човекољупче, зашто на него се прикова Ти, Животу на вселената; рајот му го отвори, Спасителу, на разбојникот што со вера Ти пријде, и за насладата рајска се удостои, обраќајќи Ти сеː Спомни си за мене, Господи! Прими нѐ како него и нас кои викамеː Сите

Сите сакаат да имаат мир, но не знаат како да го добијат. Пајсиј Велики се гневел и Го молел Господа да го избави од раздразливоста. Господ му се јавил и му рекол: „Пајсиј, ако сакаш да не се гневиш, не посакувај ништо, никого не осудувај и не мрази, и нема да се гневиш“.

Преподобен Серафим Саровски ги советувал дивеевските сестри: „Задолжително треба да се исповедаме и причестуваме во сите пости и, освен тоа, на дванаесетте и големите празници: што почесто, тоа е подобро, не измачувајќи се себе си во мислите, дека сме недостојни, и не треба да ги пропуштаме можностите, што почесто да се удостојуваме

На 21.9.2024 година, кога Црквата го празнува Рождеството на Пресвета Богородица, Неговото Блаженство, Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан – во сослужение со Нивните Високипреосвештенства, Митрополитите: Брегалнички г. Иларион, Тетовско-гостиварски г. Јосиф и Кумановско-осоговски г. Григориј и со Нeговото Преосвештенство, Епископот Хераклејски г. Климент –

На 20.9.2024 година, во навечерието на празникот Рождество на Пресвета Богородица, во храмот посветен на овој велик празник пристигна прекрасен препис на познатата икона „Троеручица“. Иконата од Света Гора ја донесоа проигуменот на свештената хиландарска обител, Архимандритот Методиј, во придружба на уште неколкумина хиландарски монаси,