Голема е Тајната на Црквата, зашто самата таа е една сеопфатна, света сетајна на Богочовекот. Тајна, којашто може да се сфати само однатре, со живот низ нејзините Свети Тајни и добродетели на Светиот Дух, и тоа во рамките на она што при тој благодатен живот и подвиг ни се открива. Затоа, потребно е да се знаат догмите и каноните на Црквата, добро е да се

Нашиот Спасител, Господ Исус Христос, има кажано за Светата Тајна Причест: „Вистина, вистина ви велам: Ако не го јадете Телото на Синот Човечки и не ја пиете Крвта Негова, немате живот во себе. Кој го јаде Моето Тело и ја пие Мојата Крв, има живот вечен и Јас ќе го воскреснам во последниот ден. Зашто Моето Тело е вистинска храна, а Мојата Крв е вистинско питие. Кој го јаде Моето Тело и ја пие Мојата Крв, ќе живее во Мене и Јас во него. Како што Ме прати Живиот Отец и Јас живеам заради Отецот така и тој што Ме јаде Мене, ќе живее заради Мене“. (Јов. 6, 53-57)

Архиепископот Охридски и македонски и на Јустинијана Прима г.г. Стефан, во сослужение на свештенството од храмот, отслужи Архиерејска Божествена Литургија. Многубројниот верен народ се причести со Светите Христови Тајни.На светата Литургија се случи една голема и духовна радост. Имено Архиепископот г.г. Стефан, го ракоположи во свештенички чин ѓаконот Методиј Митанов.

Во духовна радост и долгоденствувај во службата Божја  оче Методиј!

Духовниот отец е човек чие присуство е со манифестација на моќ не кон луѓето, туку кон паднатите ангели. Тој го познава патот на духовен растеж. Неговото срце е доволно „очистено од страстите“ и затоа духовно отворено, а неговиот ум со плач и со молитва пребива во така „отвореното срце“. Тоа е дело и подвиг во кој учествува целото човеково битие. Тука се случува тајната на преобразувањето. Благодатта на Светото Крштение што извира од

Човечкото тело веднаш би се распаднало и би се претворило во земја да не му беше – со Промислата (προμηθείᾳ) и силата (δυνάμει) на Оној Кој со Своето слово држи сѐ (τοῦ ρήματι μόνῳ τὰ πάντα φέροντος) – одложено исполнувањето на пресудата. Он, како што рековме претходно, ја задржа и ја одложи пресудата за смртта на телото, и со длабочината на Својата мудрост и човекољубие тогаш нејзиниот исход така го подготви, што нејзиното исполнување во иднина го зачува за Него.

Колку е жално да гледаме дека на Господови празници непријателот го зема од христијаните својот данок, многу голем данок, и колку поголем е празникот, толку повисок данок плаќаат христијаните на непријателот, зашто, што гледаме за време на празниците? Полна суета, разузданост на плотта (телото), пијанство, разврат, тепачки, кражби, забава. Боже мој! Какво угодување на плотта! Какво усрдно служење на ѓаволот!

 Третиот Светиклиментов научен собир, на тема „Словата и Словото“, ќе се сосредоточи врз темата за словесноста, разбрана како основна карактеристика на човековото битие. Оваа фундаментална антрополошка претпоставка на европската мисла е присутна уште во антиката, каде примарно укажувала на човечката разумна, т.е. рационална способност. Но, полисемантичκиот философски поим „слово“ (λόγος), во христијанската антропологија добива една суштински нова димензија – личносната.

Поттикната од сострадална грижа за своето паство, Албанската Православна Црква, заедно со Неговото Блаженство Архиепископот Анастасиј, реагираше веднаш и пожртвувано се посвети на мисијата за помагање и духовна поткрепа на жртвите од земјотресот. Целата структура на Албанската Црква не ги штедеше своите ресурси и време во процесот на обезбедување привремени засолништа за бездомните и олеснување на болките на луѓето

Претставнците на албанската црква изразија огромна благодарност кон Неговото блаженство г.г. Стефан, кон донаторите и кон МПЦ – ОА. Митрополитот Никола покрај благодарноста испрати благослов до сите донатори и до целиот наш народ. Од оганизацијата искажуваат голема благодарност до компаниите и поединци кои се одѕвале на хуманитарната акцијата за помош и најавуваат дека продолжуваат со активности за собирање помош за настраданите во катастрофалниот земјотрес во Албанија.

Човекољубивите дела не се самоцел на нашето служење. Во Делата на апостолите, кога народот гладуваше, а апостолите се грижеа да ги нахранат, видоа дека тоа ги назадува во пренесувањето на Словото. Така, апостолите им го доверија ова значајно служење на седумте ѓакони, така што да продолжат самите тие неуморно да проповедаат.
Денес народот смета дека Црквата е корисна во општеството бидејќи врши социјални дела. Тоа дело е важно, но останува споредно дело.

Благодатта е многу нежна: за да ја стекнеме треба многу да се трудиме,

а да се изгуби многу е лесно.

Таа не поднесува ниту најмала невистина,

нечистота или внатрешна скриена навреда.

На прашањето кои подвизи се поважни за  спасението, надворешните или внатрешните, монахот Агатон одговорил: „Човекот е како дрвото, надворешното или телесното занимавање носи лисја, а духовното заземање дава плод. Но, бидејќи во Светото писмо се говори  дека „секое дрво, што не дава добар плод, се сече и се фрла во оган“

 Ние го поимаме Бога единствено од христијански аспект и Он никогаш не е предмет на наше физичко разгледување, туку внатрешно чувство кое во себе содржи вера, надеж и љубов од коишто љубовта е најголема, така да Бог во својата суштина е Љубов, и кога христијанинот тврди дека има вера во Бога, он сака да каже дека верува во Љубовта и се труди да го избегнува злото, така што во своите дела или личносни односи со другите луѓе он неминовно и постојано...

Следствено, грев е човек да биде острастен кон материјалните нешта, кон земните блага, кои се минливи и му се дадени на човека да му послужат за добро, а не тој ропски да им служи ним. И еве, во денешната парабола е опишан токму таков човек, еден типичен егоист, потонат во своето себељубие, чиешто божество било сопственото јас. Погледнете само колку пати во една реченица тој ги присвојува за себе нештата што Бог му ги дал: плодовите свои, амбарите свои, сето свое жито и сите свои добра, душата своја. Свое, свое, свое…

 Бог Го покажа Своето човекољубие не со евтини слова, но со принесувањето на Својот Син. Христос се појави во светот, со низа конкретни дела на љубовта. Првото дело е наклонетоста кон човекот, кеносисот на Бога – движење од љубов, преку кое Бог излегува надвор од Себеси и ја наведнува небесата, слегува на земјата, доаѓа во нашиот свет и ја прима нашата човечка природа, која сме ја потчиниле на распаѓањето, болеста и смртта.

Светиот Синод на Вселенската Патријаршија, откако доби позитивна препорака од Комисијата за канонизација, донесе одлука да го канонизира Старецот Ероним Симонопетриски, беше игумен на Симонопетрискиот манастир, како и економ и духовен татко на метохот посветен на Светото Вознесение во Вирон, Атина, и архимандритот Софрониј Сахаров, игумен и основач на патријаршискиот ставропигијален манастир, посветен на свети Јован Крстител во Есекс, Англија.

Во молитвата не е најважно нејзиното времетраење, туку нејзиниот интензитет. Молете се барем пет минути, но за тоа време предајте му се на Бога со љубов и копнеж по Него. Можно е некој да се моли цела ноќ, а некој друг само пет минути, па петминутната молитва сепак да биде над онаа сеноќната. Ова, се разбира, е тајна, но тоа си е така.

Нo тoа разбирањe нe e личнo ниту пoсeбнo, нe e самo личнo и oригиналнo, туку тoа сe пoклoпува сo разбирањeтo на ситe свeтии. Бидeјќи, кoи сe свeти, акo нe бoгатитe вo вeрата и вo љубoвта? На нив дарoви на разбирањe сe тајнитe Бoжји заради нивната вeра и љубoвта. Прoвeри гo твoeтo разбирањe сo нивнoтo разбирањe, па акo видиш разлика, знај дeка ти нe си вo правo.

‘Царството Божјо е внатре во вас’ (Лука 17, 21). Влези во самиот себеси, усрдно барај, па без напор ќе го најдеш... Влези во себеси и живеј во самиот себеси, во прекрасната ќелија на духот (умот) свој – и таму барај го Царството, како што нe учеше нашиот Спасител... Влези, значи, во себе, пребивај во своето срце, зашто таму е Бог. Тој не те напушта тебе, туку ти Го напушташ Него... Прекрасно е ова и чудесно, недостижно за небесните и неискажливо

Првото доаѓање на исповед повеќе има карактер на присоединување на човекот кон Црквата. Тогаш најчесто се исповедаат и простуваат најтешките гревови што нивните сторители ги одделуваат од Црквата. Гревот е егзистенцијално промашување, раскинување на нашата заедница со Бога, а не просто некој законски престап. Понатамошното одење на исповед има повеќе карактер на духовно раководство, што на сите ни е неопходно потребно.