Црквата значи победа над смртта, можност да се постигне Вечноста и да се надминат границите, какви и да се тие; со еден збор, Црквата е Христос. Ние сепак не сакаме да го примиме тоа  што Таа ни го дава и што всушност Таа претставува.Од оваа причина ние живееме во нејзините пазуви, но остануваме заробеници на светската минливост, на нашите страсти и копнежи. На овој начин се смируваме додека ги бараме нештата во сегашноста, одбивајќи да погледнеме во очите на нештата од Вечноста.

Внимание се нарекува чувањето на умот, пазењето на срцето, бдеењето и умственото тихување.
Кога се молиш, сфаќај го она што е кажано.
Вежбај воздржување, коешто е над тишината. Воздржување е да не се смееш, и да не зборуваш празно или лошо за другите.
Ништо не помага во напуштањето на гревот ако спомнувањето на смртта.

  Духовниот отец е поголем од таткото по тело. Бидејќи ако видам дека сте ја удриле ногата на камен, ќе се загрижам и ќе поитам да ви помогнам. И ако видам дека ве водат на суд заради некој ваш долг, ќе побрзам да го отплатам во ваше име.

И ако видам дека луѓето ве осудуваат, ве проколнуваат или ве клеветат, ќе бидам на ваша страна и ќе ве заштитам.
Ако ве видам тажни и дека никаде немате утеха, ќе дадам сé од себе

Демонските помисли на сомнеж и колебливост, што произлегуваат од самољубието и маловерието, како и стравот, несигурноста и безволноста што ги следат таквите помисли – го ослабуваат и изнемоштуваат духот во човекот, и го држат, врзан преку страстите, за овоземното и свиен, односно целосно насочен кон овој свет, како кон веќе „посигурна“ потпора.
           Нема понедостоен начин за човекот – како икона Божја, повикан кон боговподобување, да ја изгуби својата боголикост

Целото небо било исполнето со ангели и светители. Сите стоеле со приклонети глави завртени кон Господа. Рацете пак ги држеле прекрстени на градите.
Ангелите и светителите биле во голема побожност, страв и молк и како да се наситувале од бесѕелесната-розенкаста светлост, која излегувала од Спасителот и од Неговите рани. Таква светлост од Христовите рани паѓала врз Светите Тајни кои се наоѓале на престолот.

М - Молитвата на почетникот е непрестаен аскетски подвиг на единство со Бог. Молитвата на просветлениот е чудотворна. Совршениот, пак, нема молитва.
И - Историјата на овој свет е распнување и отфрлање на Богочовекот Христос. Оние, пак, што поверуваа во Него, преминаа од смрт во живот и на суд нема да дојдат.

Ние можеме да го напуштиме Бога, но Тој нас сигурно нема да не напушти. Иако некогаш ни се чини дека сме напуштени и сами, од Бога е, Тој го знае најдобриот пат за наше спасение. На нас е да го препознаеме Божјото присуство,

токму како и момченцето во приказната, во спротивно, роптајќи, нема да научиме, да бидеме безгрижни и здрави (души)+++

Во секого од нас постои искрата на Божеството, образот Божји, бесмртниот почеток, кој Господ го вдахнал во човекот при создавањето. Образот Божји во човекот, како прво, се наоѓа во бесмртноста на душата, во нејзината духовност, бидејќи Самиот Бог е совршен и апсолутен Дух; како второ, во разумот (во способноста на човекот да мисли, да биде свесен за својата личност и во можноста да го познае Бога); како трето, способноста за креативност (Бог – е Творец, и Он нам ни дал

„Оној што се удостоил со Божествено знаење и преку љубовта стекнал просветленост, никогаш нема да се превознесе со духот на суетата. А оној којшто сѐ уште не се удостоил со тоа, лесно ќе биде занесуван од тој дух.

Но ако таквиот во сѐ гледа кон Бога, вршејќи сѐ за Него, лесно ќе ја избегне оваа неволја.“

Комплексот цркви посветени на светите Петнаесет Тивериополски свештеномаченици во Струмица вклучува цркви од различни временски периоди и тоа: претхристијанска, ранохристијанска базилика, крстообразна црква и нејзината подоцнежна обнова. Во крстообразната црква се наоѓа најстарата досега пронајдена фреска во Македонија, на која се претставени светите Тивериополски свештеномаченици. Во претхристијанскиот храм се зачувани прекрасни подни мозаици, додека ранохристијанската базилика не може целосно да се открие

Карактерот на христијанската вера се изразува преку тајната на Божественото Вочовечување.

Како што при Вочовечувањето постојат сетилни и сфатливи работи, со коишто се изразува натприродната и несфатлива тајна, така и во Божјото присуство општо, постојат сетилни и сфатливи работи,

коишто водат кон препознавање на неговата трансцендентна (непоимлива) природа.

Вчера, воочи празникот на Светите Петнаесет Тивериополски свештеномаченици – заштитници на градот Струмица, викарниот Епископ Јаков Стобиски отслужи Вечерна богослужба во манастирот посветен во нивна чест, во Струмица. Денес, во истоимениот манастир Епископот Јаков отслужи Божествена Литургија, на која верниот народ се причести со Светите Христови Тајни.

Во рамките на нашата Црква, духовниот живот, за слава Божја, е во подем, иако можеби не со посакуваниот интензитет. Радува тоа што извесен процент од младината, незадоволен од суетата, апсурдот и меланхолијата што ги нуди современиот свет, барајќи излез од него, ги наоѓа патот и одговорот во единствениот вистински добротвор на човештвото – Спасителот Христос. Неговата Божествена наука, примерот на саможртва за другите, Неговата љубовна прегратка од Крстот на Голгота,

Уште еден ( од многуте кои подоцна ќе следат ) период на премрежја во Македонија...но и период на почеток на "зората на духовното будење" за многумина...Каква радост за еден млад човек( боготражител ) донесе излегувањето од печат на првиот магазин за духовни вредности " Премин"..На првата страница цитат:"Затворено ти е срцето? Преиспитај се".

 Постојат уште две Божји заповеди кои во парампарче ја разбиваат романтичарската идеја и илузија за христијанството, а тоа се заповедта за љубов и кон непријателите (види: Матеј 5, 44) – наместо завист и омраза, и заповедта за конкретно помагање на оние што страдаат (види: Матеј 25, 45) – наместо бесчувствителност (пасивна религиозна социопатија).

Ти се нарекуваш себеси грешник, а всушност со животот свој покажуваш дека не се чувствуваш таков. Оној што се смета за грешник и виновен за многу зла, тој на никого не му противречи, со никого не се кара и на никого не се гневи, туку сите ги смета подобри и поразумни од себеси.
 Ако си ти грешен, тогаш зошто го прекоруваш својот ближен и го обвинуваш како преку него да доаѓа твојата жалост?

Така се однесувал Свети Стилијан,. Неговиот подвиг никому не бил јасен, никогаш не покажувал посно, строго лице, секогаш бил насмеан, добродушен, што секако ги привлекувало кон него и децата. И на иконите, обично тој се претставува со младенец, или дури со многу младенци во рацете што е необично, бидејќи тој е преподобен. И дури и кога го погребале, неговата насмевка не го оставила неговото лице и по смртта. Лесната, светла насмевка, осветена од благодатта на Духот го придружувала и во гробот.

Еден од отците на светото православие од поново време, Свети Тихон Задонски, го кажа тоа преку призмата на неговото свето подвижништво, изговарајќи тажна, но опитна мудрост: „Непријателот секогаш се стреми  да ги вооружи против човекот неговите домашни! Ние мора да бидеме подготвени за ова и да запомниме дека сè е според Божјата волја и за чистење на нашите гревови! “
Тоа е дел од личниот подвиг и нераскинлив дел од крстот што го носи секој што сака да се спаси.