Друго

Вее снегот  насекаде
тешко дека нешто ќе одмине
плетката си го прави своето
за него не наликува ни на сит

Од каде да почнам, како да искажам,

до Тебе да се обратам нешто да измолам.

Дали е сега времето
мене ли ми е дадено,
да не се посрамам
бидејќи зборови незнам да одберам

После секој чекор правилен
ставаш ли печат неусвоен,
или допушташ искушение негативно
да се усвои тоа што е добро.

Дознав дека смирение посакуваш,
такво име даде на печат,

Зарем не е прекрасна глетката
Луѓе одат по патишта
Иако снежна виулица
Од сите страни ги зафатила.

Се борат они својски

Утрото ме стигна –
ете она кое нова надеж долева,
очи неуморни трагаат
блискост за душа бараат.

Нови средби очекува,

Баравме ден
а добивме Светлина,
се прашувавме кога ќе сврши,
а здогледавме урнати меѓи.

Се накалемивме на Твоите,
а штотулу за нас почнуваа мугрите,

Борба се одвива смерна
Да се надмине се што обременува,
Поука да ни   биде тоа спремна
Употреблива и во новата година.

Не само случки минуваат пред нас Туку и сакани лица незаборавни,

Но, да ги оставиме, додека сé уште лежат таму на далечната полица. А јас, наместо да ги барам одговорите на нив, подобро да се подготвам во воспримање на доброто кое Божјата Љубов го излева на сите нас и во овој век и во идниот. Се надевам дека сé уште ми остана време за тоа.

Прсти придвижени во етер
Фигури заборавени на претек
Замисли изгубени во тек
Желби изоставени занавек

Најголемата грешка е да се впуштите во разговор со демонот. Ние треба да разговараме само со Бога. За да го избркате говорете: „Господи Исусе Христе, помилуј ме“ и обратете се кон Бога. Силата на Неговото Име ке го прогони. На ѓаволот му одговара да стапите во разговор со него, бидејќи тоа значи дека го признавате, а со молитвата ние го игнорираме.

Дрво со дрво се дружи,

Едни ќе направат планина

Други во шума се слични.

Гледам во лица насобрани

Едни со други се бараат,

Тешко дека се преумени

На кон себе слични тежнеат

Под врв планина да застанам
Грбот да го потпрам,
Ноѕе над провалија да испружам
На орлово гнездо глава да навалам
Длабоки темни пештери

Колку ли се одалечуваме
Забораваме и само мудруваме,
А таа постојано не заспива
Но секаде будно не чува.

Ја гледав во далечината
Се приближував постојано,
Се зголемуваше мачнината
Ме следеше неодминливо.

Излез баравме од бедата
Лик чист за разговор во вревата
Место без притеснение
Вистина со уверение.

Во рамките од прославата на 100-годишниот јубилеј од првата независност на Летонија, Сенатот на Летонската христијанска академија и Советот за високо образование на Летонија, со благослов од архиепископот на Летонската православна црква, синоќа 4. октомври 2018 година ..

Бог не не‘ создал сите подеднакви, еднакво умни, прекрасни, богати, силни, затоа што тогаш  не би останало на земјата место за љубов. Љубовта ги покрива сите недостатоци: Ти си богат, другиот е беден- љуби го и Љубовта ќе ја исполни неговата сиромаштија. Ти си умен, образуван, а другиот неумен, неук- љуби го и Љубовта ќе те натера да му дадеш знаење.

Нема посилен страв
кој умот го вжештува
кој срцето го стега,
душата ја ранува –
од разделба безпокојна.

Разделба безверна,
разделба таговна,
разделба осамена,
онаа која нe  дарува
за пријател да немаме замена.

Поитај,
Ти, успение на нашите души
побрзај,
Борец непомирлив за сите кои не се спасени.

Умов е нападнат од гласови
лелеци на души човечки,
мои браќа и сестри ранети