Друго

Во очи на празникот на раѓањето на свети Јован Претеча, заштитникот на Светата Слепченска Претеченска обител, од сестринството на манастирот за народот, излезе од печат четвртата стихозбирка богољубива поезија Манастирски води , наречена Осамен волк. Рецензенти на книгата се академик Катица Ќулафкова, наша реномирана поетеса, литературен теоретичар и критичар, проф.др Владимир Мартиновски - поет, есеист, раскажувач,

Јас сум академски сликар и наивен писател. Учев да бидам сликар, но писател – не. Впрочем, каде се учи за тоа? На пример, Толстој по занимање бил гроф, Чехов - лекар, Сент Егзипери, авијатичар – а  да не го споменеме Чарлс Буковски, кој бил поштар“.

Црквата е квасец кој го заквасува и преобразува тестото на светот, таа светот го прави онаков каков што тој навистина е: Божјо создание и историја на спасението. Таа е „столб и тврдина на вистината.” Со присуството на Црквата, светот се заветува и се осветува постоењето на светот кој личи на молитва скаменета од човечките гревови, но и ослободен од благословите, посредувањето и благодарењето на Црквата. Црквата навистина претставува суд за светот, »суд на судот«. Таа му суди на »овој свет« кој се самоидолатризира и самоуништува; не му суди како земските судии, туку со тагата на исповедниците и со крвта на мачениците…

Православниот космички етос се возглавува во литургиското разбирање на светот, во славословниот принос на космичката стварност на Бога, во евхаристиската и доксолошка употреба на светот, за светот да се преобрази и да ја стекне очигледната духовност што ја има воскреснатото тело на Господ Исус Христос. Ова се постигнува, пред сѐ, со отфрлање на автономноста и идолатризацијата на создадениот свет, бидејќи тие најмногу ги влошуваат односите на човекот со светот и доведуваат до своевидна злоупотреба или погрешна употреба.

Иднината на светoт се дополнува во Црквата и неговото преобразување е во Црквата. Заради тоа „севкупната историја се одвива внатре, во Црквата”. Нашата духовност не може да постои поинаку, освен како живот на Црквата во историјата и за историјата. Заради таа причина, „нашата вистинска љубов кон светот треба да се покаже во враќањето кон Црквата, која е »украс« – поредок и убавина на светот.

Секоја година на 29 мај (стар стил) Црквата Христова молитвено си спомнува за славниот и маченички подвиг на сите оние што паднале под бедемите на Царицата на градовите, Престолнината на Ромејското царство, Градот на Великиот Константин, бранејќи го од лутите напади на незнабожните Агарјани во годината Спасителова 1453-та. „Целиот свет“, пишува црковниот химнограф , „се опфати од страв, гледајќи го светиот Град од Агарјаните обесчестен; граѓаните со солзи повикуваа: Граде, венецу на славата и на веселието на сета земја, сега си разорен поради гревовите наши; јароста на гневот Божји нѐ достигна, се исполнивме со горчина. Денес на вселената ѝ замижа окото… Но, Господи, во денот на Твојот гнев помилуј нѐ, како благ и човекољубив“.

Сега во глуварче ме осмисли,
Ех, кој можеше да помисли,
Штотуку ме дувна ветер
Одлетав во мојот етер.

„А ние да пребиваме во молитва без било какво воображување, и да просиме смирен дух од Господа, и Господ ќе нѐ љуби и ќе ни даде на земјата сѐ што ни е полезно за душата и телото„

 Зошто нигде не се чита во Библијата  или се кажува нешто за расните арапски коњи, за високите камили и брзи дромедари?
Зошто токму едно мало, сиво осле, игра една голема улога во животот на Спасителот ? Сигурно Тој виде често пати, како едно мало, но толку корисно животинче, страдаше од сурова човечка рака!
Повеќе пати  се раскажува  во Свето Писмо за ова суштество:

Од кога дознав са себе
Се прашував дали постоиш,
Дали си само спомната во бајките
Или си дел од нас – а само молчиш.

Гледајки ги промените,
Кажуваа дека нема бегање
Од кругот на животот –

Вее снегот  насекаде
тешко дека нешто ќе одмине
плетката си го прави своето
за него не наликува ни на сит

Од каде да почнам, како да искажам,

до Тебе да се обратам нешто да измолам.

Дали е сега времето
мене ли ми е дадено,
да не се посрамам
бидејќи зборови незнам да одберам

После секој чекор правилен
ставаш ли печат неусвоен,
или допушташ искушение негативно
да се усвои тоа што е добро.

Дознав дека смирение посакуваш,
такво име даде на печат,

Зарем не е прекрасна глетката
Луѓе одат по патишта
Иако снежна виулица
Од сите страни ги зафатила.

Се борат они својски

Утрото ме стигна –
ете она кое нова надеж долева,
очи неуморни трагаат
блискост за душа бараат.

Нови средби очекува,

Баравме ден
а добивме Светлина,
се прашувавме кога ќе сврши,
а здогледавме урнати меѓи.

Се накалемивме на Твоите,
а штотулу за нас почнуваа мугрите,

Борба се одвива смерна
Да се надмине се што обременува,
Поука да ни   биде тоа спремна
Употреблива и во новата година.

Не само случки минуваат пред нас Туку и сакани лица незаборавни,

Но, да ги оставиме, додека сé уште лежат таму на далечната полица. А јас, наместо да ги барам одговорите на нив, подобро да се подготвам во воспримање на доброто кое Божјата Љубов го излева на сите нас и во овој век и во идниот. Се надевам дека сé уште ми остана време за тоа.

Прсти придвижени во етер
Фигури заборавени на претек
Замисли изгубени во тек
Желби изоставени занавек

Најголемата грешка е да се впуштите во разговор со демонот. Ние треба да разговараме само со Бога. За да го избркате говорете: „Господи Исусе Христе, помилуј ме“ и обратете се кон Бога. Силата на Неговото Име ке го прогони. На ѓаволот му одговара да стапите во разговор со него, бидејќи тоа значи дека го признавате, а со молитвата ние го игнорираме.