Свети Константин Кавасила живеел и пастирствувал во Охридската Црква во тринаесеттиот век, и заради богољубивиот труд и неговите дела и подвизи, Бог го прославил, свртувајќи го во хорот на светителите. Култот на овој светител, заради разните политички и националистички констелации, карактеристични за овие простори а во тој контекст и...
Кој вели дека денес не постојат маченици и исповедници за верата во денешно време? Кој вели дека денес не постојат луѓе кои од се’ срце Го сакаат Господа и критериумите на овој свет ништо не им значат? Кој вели дека не постојат храбри луѓе, христијани, кои не се плашат и душата своја да си ја положат за Бога и ближниот?
Денес, на 2 ноември се празнува споменот на преподобниот Гавриил Ургебадзе (1989-1995), голем старец од нашето време. Архимандрит Гавриил смирено ги сокривал многубројните дарови од Светиот Дух, и со љубов ги приведувал луѓето кон Бога. Често одел во скината облека, бос, со железна дијадема на главата – јуродствувал, криејќи ја својата светост и намерно понижувајќи се.
Храната му се состоеше од диви плодови, треви и корења, а притоа јадеше еднаш во седмицата. И кој би можел да ги опише сите неговите подвизи, во непрестајната молитва, солзи и трудови, во зимен мраз и летна горештина лежејќи на гола земја наместо на мека постела. Навистина испосник, навистина пророк, навистина маченик, кој лежи врз студен камен!
Светиот Дух – Господ, е Тој што ги осветува светителите, а не актите или одлуките на луѓето. Шестотини години му беа потребни на синодалниот, на управо – административниот дел на Романската црква, за да ја препознае светоста кај преподобниот Никодим Тисмански.
Господ ни Го даде Светиот Дух и ние ја научивме песната Господова, и од сладоста на љубовта Божја ја забораваме земјата.
Љубовта Господова е огнена и не ни дава да се сеќаваме на земјата.
Тој никогаш не сакаше да импровизира и да измислува некои нови работи за да импресионира или да создава свои следбеници и почитувачи. Секогаш се базираше врз светоотечкото предание, и ги имаше усвоено зборовите што своевремено преподобниот Јустин Поповиќ им ги кажал на своите духовни чеда: „Доколку ова што ви го кажувам е согласно со она што го кажуваат светите отци, тогаш прифатете го и следете го.
Колку и да е парадоксално, болеста воспитала во Принцот огромна сила на волјата и сострадување кон луѓето. Од рани години се одликувал со многу силен карактер и железна издржливост. Денес може само да се претпоставува, каква би била Русија, ако Великиот Кнез Алексеј би станел нејзина глава, но затоа добро ни се познати неговите зборови: „Кога јас ќе станам Цар, нема да има бедни и несреќни“,...
„Оче мој, онаа коска, ја имаш ли? Прости ми, бев понесен. Во моментот кога те исфрлив надвор, мојата сопруга ми се јави и ми кажа дека мојот син, додека имал испит, одеднаш се срушил на земја со оваа парализа. Сфатив дека јас сум виновен и затоа многу те молам да ни прочиташ молитва. Твојата презвитера ми ја даде твојата адреса, овде до селото“.
Бог јасно имал намера да остави особено обележје за Јован, дури и пред неговото раѓање. Кога била шест месеци бремена, Елисавета примила друг гостин, овој пат човек, нејзината млада сродничка од Галилеја по име Марија. На поздравот од Марија, мајката на Јован почувствувала и друго Присуство, кога младенецот заигра во нејзината утроба (1,41).
17/06/2015 Поуки - совети
Годината на неговото раѓање не е позната, а денот на којшто е роден е најверојатно 19 или 20 јули, во градот Курск во семејството на Мошњини…Татко му беше имотен човек и се занимаваше со претприемачки работи при изградба на камени објекти, особено цркви.
Совесноста во исполнувањето на преземените обврски и стремежот при изградбата на црквите, го одликуваше Мошњин како градител, а таа црта на татковиот карактер – љубовта кон подигањето на Божјите храмови – премина и на Прохор Мошњин, подоцна преподобниот Серафим. Татко му, Исидор, почина 1760 година додека Прохор беше сèуште многу мал, така што тој остана под надзор и најголемо воспитно влијание на својата побожна мајка Агатја Фотиевна.Мајка му поучуваше, пред сè, со пример, а тие благочестиви впечатоци длабоко се врежаа во срцето на чувствителното момче. Од најрани години почна да размислува за вечноста, за исполнување на волјата Божја и спасението на својата душа. Неговата идна посветеност се наговестува со случајот на чудесното исцеление од повредите здобиени при пад од голема височина.Најпрвин во сон му се јави Мајката Божја и му соопшти дека ќе го излечи, а после поклонувањето на Нејзината икона, што ја изнесувале во литија, одненадеж и спротивно на секоја медицинска логика, му се поправи здравствената состојба.Позната е и изјавата на еден непознат јуродив којѝ се обрати на Агатја Мошњина со зборовите:„Блажена си, вдовице, што имаш такво дете кое ќе стане голем застапник пред Светата Троица и огнен молитвеник за целиот свет”. Чудесното станување од постелата уште повеќе го вдахнови Прохор за учење, пред сè,за читањето на свештените и богослужбени книги.
За најмалите, цртан филм за свети Серафим Саровски, со македонски превод.
[youtube height="350" width="560" align="none"]https://www.youtube.com/watch?v=oJ0wC3BYCak[/youtube]
(за вклучување на преводот, кликнете на CC на видеото)
Наидува на личен конфликт при неговото сè поголемото вклучување во трговијата со која што се занимаваше постариот брат Алексеј и заклучи дека„не е можно потполно и во спокојство човек да се предаде на созерцание и молитва и со цела душа да се вознесува кон Господ, доколку остане во непрекинатата бура на страстите кои го напаѓаат светот и дека душата којашто не се ослободила од светот не може искрено да Го љуби Господ”.
За својата одлука да замине во манастир не наидува на големи пречки од мајка му, којашто приметувајќи ја неговата непрестајната рамнодушност за делата и грижите од овој свет, големата приврзаност за Црквата Божја и љубовта кон душеполезното читање, разбра дека младиот Прохор не му припаѓа на овој свет, сеќавајќи се на необичните случувања од неговото детство.
Сепак, не заминува без благослов и добар совет на духовен отец кого го пронаоѓа во Киев во личноста на проѕорливиот и чудесен човек Доситеј. Тој му вели: „Оди, чедо Божјо, во Саровската пустина, тоа е место што ќе ти биде за спасение.Со Божја помош, таму ќе го завршиш своето земно туѓинување.Единствено грижи се да се здобиеш со непрестајното сеќавање на Бог и непрестајно повикувај го името Божјо…во тебе ќе се всели Светиот Дух и ќе го насочи твојот живот кон Светлината. Таму е отец Пахомиј, човек со богоугоден живот, којшто ги следи животите на нашите преподобни отци – Антониј и Теодосиј”.
Прохор со радост го прифати зборот на светиот Старец, кој го утврди во одлуката што веќе долго созреваше во него и се врати дома за да се подготви за конечното разделување со семејството и родното место.
Саровската обител се наоѓа во длабочините на Темниковските шуми, во северо-источниот агол на Тамбовската губернија и со векови ги привлекуваше погледите на благочествите луѓе со својата убавина и добродетелен живот на монасите коишто во неа се подвизуваа.
Вечерта на празникот на Воведението на Пресвета Богородица Прохор стапи во Саровската обител, а на бдението побожно следејќи ја богослужбата и ревноста на монасите за молитва, се вознесе со духот радувајќи се што Господ му го покажа местото на коешто со години ќе се подвизува за здобивање на Светиот Дух.
Така го започна искушеничкиот живот во манастирот во труд, во искушенија што сите ги поминуваат при стапувањето во свештената обител пред да ги примат монашките завети. Тој се наоѓаше во период од животот во којшто е особено тешко да се гради спасението на душата (Фил.2,12).„До 35-та година, т.е. до половината од земниот живот, вели Преподобниот, на човекот му е потребен голем подвиг да се сочува. Многумина во тие години не истрајуваат во добродетелите, туку отпаѓаат од вистинскиот пат заради своите желби”. Но, растејќи во складносемејно опкружување погодно за развој на искрена ревност во служењето на Господ, Прохор и во манастирот наиде на поволни услови за восовршување во духовниот живот. Во отец Пахомиј, отец Јосиф и другите, најде опитни учители во Христос, кои го опкружуваа младиот искушеник со грижа, ја чуваа неговата младост и ја поддржуваа неговата духовна насоченост. За Старец му беше одреден благајникот отец Јосиф на кого му прислужуваше во ќелијата. Покрај тоа извршуваше и други задолженија, најпрвин во пекарата, потоа во просфорницата и во столарската работилница. Последново послушание Прохор го извршуваше долго време, а столарскиот занает очигледно многу му се допаѓаше.Во него стана многу вешт и доби дури и прекар “Прохор столарот”. Потоа, новиот послушник имаше задолжение да ги буди браќата во манастирот за ноќните богослужби и да прислужува во црквата. Покрај тоа учествуваше и во заедничките послушанија, како на пример, во подготвувањето на дрвата, нивното сечење, во сплаварењето и слично. Имајќи добро здравје и физичка сила младиот послушник сите овие задолженија ги исполнуваше со особена ревност и грижа. Но, исполнувањето на разните послушанија беше само дел од неговитеподвизи,а не трпејќи мрзливост времето си го распределуваше така да не се најде простор за неа и сите нејзини последици – досадата и малодушноста, знаејќи дека тие се многу опасни за духовниот живот.
Пред сè, Прохор никогаш не ги пропушташе црковните служби и доаѓаше во храмот што е можно порано, стоеше цело време со спуштен поглед заја одбегне расејаноста, напрегнато и внимателно слушајќи го пеењето и читањето, при тоа непрестајно кажувајќи ја во умот Исусовата молитва. Преподобниот подоцна кажуваше: „Телесниот труд и читањето на божествените книги ја чува чистотата”.Читањето му беше насушна потреба, и го сметаше за многу полезно. „Ако се наоѓаш во ќелијата и немаш ракоделие, секако читај”. Додека се подвизуваше во физичка работа, во ќелијата и на послушанијата, Прохор непрестајно ја кажуваше Исусовата молитва.„Работа за рацете, а молитва за устата” – е правило до коешто секогашпостојано се придржуваше. Подоцна,за време на ракоделието и послушанијата, ги поучуваше младите искушеници врз основа на својот опит:„непрестајно кажувај ја молитвата: ‘Господи Исусе Христе, Сине Божји, помилуј ме грешниот’. Кога Господ ќе го загрее твоето срце со топлината на Својата благодат, таа молитва во тебе ќе потече непрестајно и секогаш ќе биде со тебе, насладувајќи и хранејќи те”.
Младиот искушеник го избегнуваше секој непотребен разговор со браќата знаејќи дека празнословието им отвора простор на мрзливоста и суетата.„Ако имаш во себе духовна храна, т.е. беседа со Самиот Господ, зошто би одел по ќелиите на браќата дури и некој да те повикува?“
Доби благослов часовите во кои нема послушанија да ги поминува надвор од манастирот во тишина и молитва. Си одбра осамено место и таму си направи колиба.Така Прохор полека почна да преминува од практичниот живот, што го сочинуваат послушанието, постот, воздржанието, бдението, метаниите, молитвата и останатите телесни подвизи, кон умносрдечната молитва и живот што се состои во вознесувањето на умот кон Господ, во срдечното внимание, умната молитва и созерцанието.
Искушенијата се зголемуваа, особено тагата и малодушноста, како најтешки во монашкиот живот. Ниедна друга страст не го вознемирува монахот повеќе од унинието при што му стануваат неподносливи и местото каде што живее и браќата со кои живее.
Во 1780 година се разболе од тешка болест и боледуваше три години, неподвижен.„Болестите ни се случуваат поради гревовите, од нив ослабуваат страстите и човекот си доаѓа на себе, ќе се сметаат наместо подвиг кај оној што ги поднесува со трпение и благодарност, а можеби дури и повеќе од подвиг.” Пројавувајќи потполна доверба во милоста на Пресветата Мајка Божја беше чудесно исцелен откакоСамата Богородица му се јави.
На 13 август 1786 година беше потстрижен за монах со име Серафим, а на 25 октомври истата година е ракоположен за јероѓакон од страна на Владимирскиот епископ Виктор. Отец Серафим кон божествената служба пристапуваше со страв, служејќи со умиление, скрушеност на срцето, со длабока вера и потполно заборавање на сè световно. Пред празниците и неделите за службата се подготвувашеостанувајќи на молитвацела ноќ, стоејќи, до почетокот на Литургијата на којашто се причестуваше со Светите Тајни. После Литургијата остануваше да го среди олтарот сакајќи да остане во храмот колку што е можно подолго.
По петнаесет години од неговото доаѓање во Саров беше ракоположен за јеромонах, но привлечен од безмолвието во пустината,Преподобниот постепено се подготвуваше за зголемување на својот подвиг внимателно изучувајќи го животот на големите пустиножители и подвижници.
Погребувајќи го својот духовен раководител во монашкиот живот, отец Серафим, со благослов на новиот старешина на манастирот, се повлече во пустината. Местото на пустинскиот подвиг на отец Серафим беше висок рид во густата борова шума на крајбрежјето на реката Саровка, во мала ќелија којашто се состоеше од соба со мал прозорец и трем.Во собата имаше икона во десниот агол, на другата страна печка, неколку исечени дрва наместо столици и глинена стомна каде што ги чуваше суварките.
Подвизите кои тука ги извршувашебеа разновидни и тешки, а сосема познати само на единствениот Бог. Особено внимание ѝ посветувше на молитвата, секојдневно извршувајќи го монашкото правило на строгите пустиножители.Стануваше околу полноќ и го исполнуваше правилото на преподобниот Пахомиј Велики: ја пееше полноќницата, утрената и првиот час, во деветиот час од утрото ги исчитуваше третиот, честиот, деветиот час и изобразителната. Навечер ја читаше вечерната служба и малото повечерие, а со настапувањето на ноќта го извршуваше манастирското правило пред спиење. Што се однесува до физичкиот труд, работеше во градината и одгледуваше пчели, а особено се трудеше во умносрдечната молитва во која гледашеѕвезда што води кон небото, често доаѓајќи до возвишени духовни состојби.
Достигнувајќи го третиот степен на духовниот раст,Преподобниот се среќаваше и со искушенија кои доаѓаа директно од духовите на злобата. Слушаше ѕверско завивање пред ќелијата, а претрпуваше и големи физички повреди.Сепак, борбата се засили со неговото одбивање на понуденото старешинско место во манастирот,а сатаната гледајќи го големото смирение почна да го напаѓа со едно од најголемите искушенија: наметливите хулни помисли заедно со тешко подносливото униние. Светителот избра камен, на којшто го извршуваше големиот и тежок подвиг на столпништво. Таму ги поминуваше ноќите, па после краткотрајното спиење и поткрепувањето со храна подвигот го продолжуваше на сличен камен и во својата ќелија. Ваквиот подвиг траеше илјада дена и ноќи, после кои се врати молитвениот мир во душата на подвижникот.Сепак, Светителот не го прекина ваквиот напор заради достигнувањето на посакуваниот мир, туку поради сериозно нарушеното здравје и големите отоци на нозете. Така, сите искушенија и напади на лукавите духови се покажаа неуспешни, а сатаната овојпат одлучи да нападне преку зли луѓе.
На 12 септември 1804 година,кога отец Серафим сечеше дрва, го сретнаа тројца селани кои му бараа пари. Го нападнаа сакајќи да го ограбат. Преподобниот само клекна пред нивсо прекрстени раце на градите примајќи директен удар со подебелиот крај од секирата на едниот од селаните. Претрпе сериозни повреди на вратот со обилно крварење, а напаѓачите не се сопреа само на еден удар, туку продолжија да го удираат со стапови и со нозе, надевајќи се дека ќе го убијат со намера телото да му го фрлат во реката. Единствено затоа што мислеа дека е веќе мртов, го оставија на тремот, а потоа ја претурија целата ќелија барајќи скриено богатство. Големината на гревот им стана јасна и ужас ги опфатиоткако открија дека Преподобниот нема никаква вредност каква што бараа.
Светителот им прости и се молеше за нивно покајание иако едвај преживеа, а неговото опоравување траеше повеќе од пет месеци во Саровскиот манастир. На наговорањата да сведочи против разбојниците, тој одговари дека, доколку бидат судени, ќе си замине од Саров во непознат правец.Така Преподобниот го порази непријателот на нашето спасение и го победи искушението низ кое тој го наведуваше да згреши против љубовта кон ближниот која секогаш сèпростува.
Отец Серафим го продолжи својот монашки живот со нов подвиг. По смртта на отец Исаија, старешината на манастирот, со кого беше близок, го зеде подвигот на молчење и целосно посветување на своите мисли и чувства единствено на Господ. Во далечната пустина ги одбегнуваше посетителите и не разговараше со никого сè додека не беше принуден да се врати во манастирот и тука да започне уште потежок подвиг на затворништво.
Светителот помина пет години во најстрого затворништво, не примајќи никого. Времето го поминуваше во подвигот на умносрдечната молитва, читање и метании, честопати прекинувајќи го својот подвиг поради прекрасните виденија и грабнувања на умот во кои ја вкусуваше големата слобода на натприродниот живот на Божјите угодници. Во следните пет години Светителот го промени својот подвиг, допуштајќи влез во својата ќелија иако со никого и понатаму не разговараше, за после извесно време да ја отвори својата богоглаголива уста и почне и со зборови да ги храни оние што му притекнуваа.
Го задржа молитвениот подвиг, кој се претвори во молитвено служење на ближните и нивно духовно раководење, така што неговиот живот стана поучување на сите оние кои бараа духовен совет и утеха.
На ова послушание кое го доби од Царицата Небесна тој одговорисо целосна подготвеност, примајќи го верниот народ и лечејќи ги телата и душите на сите што кон него со вера пристапуваа. Преку отец Серафим се случуваа голем број на исцеленија, чудотворства, претскажувања и совети, кои ги менуваа засекогаш животите на повредените и страдални луѓе, кои го бараа неговото посредништво пред Господ.
Паралелно со подвигот на духовното раководење на верниот народ којшто пристигаше во огромен број, преподобниот Серафим се поврза духовно и со Дивеевската општина каде што доаѓаа во заедница да живеат вдовици и девственички, барајќи го своето спасение. Тој ја презеде духовната, но и материјалната грижа за сестрите, покрај сите неволји кои му ги приредуваа мирјаните и некои од браќата на манастирот.
Пред смртта им остави и последен совет: во несреќи, неволји, огорченост да доаѓаат кај него на гробот и да му се обраќаат како до тогаш: „Ќе ве слушнам и вашата тага ќе помине!Зборувајте со мене како со жив и јас за вас секогаш ќе бидам жив!”Им вети дека никогаш нема да ги напушти и очигледно е дека неговото срце во последните години од животот крвареше за спасението на Дивеевската обител…
На 15 јануари се упокои на коленици пред иконата на Мајката Божја имајќи ја на усните молитвата за својата земна татковина, за целиот грешен свет и за своето драго чедо Дивеево…
Преподобниот Серафим ќе биде запамтен и по своето изложување на смислата и целта на христијанскиот живот.Тој вели: „Молитвата, постот, бдението и сите останати христијански добродетели се добри сами по себе, но тие не ја дефинираат целта на нашиот христијански живот. Тие служат како неопходни средства за достигнување на таа цел. Вистинската цел на нашиот христијански живот се состои во здобивањето на Светиот Дух Божји. Кога Духот Божји ќе слезе на човекот го осенува со полнотата на Своето доаѓање, тогаш душата на човекот се исполува со неискажлива радост затоа што Он радува сè до што ќе се допре. Предвкусот на таа радост ни се дава и нам, а сега, до нас е, да вложиме труд на труд и да се вознесеме од сила во сила и така да ја достигнеме мерката на растот на полнотата Христова…Нашата сегашна радост, која ни се јавува малку и краткотрајно, ќе се појави во својата полнота и никој нема да ни ја одземе…”
Извор: Преспанско- пелагониска епархија
житија, Свети Серафим Саровски, Филм
Како дете, авва Јустин со своите родители често одел кај светиот чудотворец отец Прохор во Пчинскиот манастир и таму се молел и присуствувал на светите богослужења. Еднаш бил личен сведок на чудесното исцелување на мајка му Анастасија од една тешка болест, со помош на светителската божествена сила. За длабоката побожност на својата мајка и самиот подоцна често зборувал,..
На 3 јануари, 1909 год, Степан бил примен во скитот на Оптинската Пустина како келијник на старецот Јосив, после чија смрт, во 1911 година, преминал под старческо раководство кај отец Нектариј (последниот оптински старец) и останал при него до 1923 г. Така, тој се напоил со благодатниот дух на Оптинското старчество. Степан бил пострижан во мантија со името Севастијан, во 1927 г, кога почнувало времето на гонење на Црквата Христова.
Житие на Светиот праведен Јован Руски Исповедник
Светиот исповедник Јован Руски се родил околу 1690 година во Мала Русија, денешна Украина. Уште од мал бил воспитан во побожност и љубов кон Црквата Божја. Кога станал полнолетен го викнале во војска. Служел како обичен војник во армијата на Петар Први и учествувал во Руско-турската војна. За време на војната во 1711 година, Јован и останатите војници биле заробени од Татарите, кои го продале на заповедникот на турската коњаница. Тој го однел заробеникот во своето живеалиште во Мала Азија, во селото Прокопиј (на турски: Уркјуб) во близина на Кесарија.
Турците настојувале заробените војници-Христијани да ги преобратат во ислам. Некои успевале да ги преобратат со наговарање и соблазнување, но оние што биле со поцврста вера, биле сурово тепани и мачени. Во својата заблудена ревност, Турците, исто така ги грабале Христијанските деца и ги одгледувале и воспитувале како турски војници-јаничари. Прокопиј бил војничкиот камп на тие јаничари кои ги мразеле Христијаните, и новиот затвореник станал предмет на нивното исмевање. Свети Јован не го прелагале ветувањата за овоземни добра, туку храбро ги поднесувал суровоста, понижувањата и биењето. Неговиот господар ага често го мачел, надевајќи се дека неговиот слуга ќе го прифати мухамеданството. Меѓутоа, Свети Јован решително се спротивставувал на волјата на својот господар и велел: „Ниту со закани, ниту со ветувања на богатства и наслади не можеш да ме одвратиш од мојата вера. Како Христијанин се родив и како Христијанин ќе умрам“. Смелите зборови на овој исповедник, неговата постојана вера, неговата храброст и праведниот живот го смириле суровото срце на агата и срцето на неговата жена, која му понудила соба близу шталата. Агата престанал да го мачи и да го навредува својот заробеник, не барајќи веќе од него да се откаже од Христа, а единствено што барал е да се грижи за добитокот и да го одржува редот во шталата, во чиј агол се наоѓала постелата на преподобниот Јован, бидејќи не ја прифатил понудата за собата.
Овој угодник Божји му служел на својот господар од рано наутро до доцна навечер, совесно исполнувајќи ги сите негови заповеди. Босоног и полугол, ги извршувал своите обврски и за време на зимското студенило, и за време на летната жега. Гледајќи ја неговата усрдност, останатите слуги често го исмевале, но праведниот Јован никогаш не се гневел заради тоа. Напротив, секогаш кога можел им помагал во работата и ги тешел во несреќите. Искрената добродушност на Преподобниот го смилостивила срцето на агата, но и на останатите слуги. Агата стекнал голема доверба во него, така што му предложил како слободен да живее каде ќе посака. Меѓутоа, Преподобниот избрал да остане во аголот во шталата, каде секоја ноќ можел да се осами на молитва со Давидовите Псалми, кои непрестајно ги изговарал, укрепувајќи се во добродетелите и во љубовта кон Бога и луѓето. Јадел мошне малку, а кога требало да се причести со Светите Тело и Крв Христови, тајно заминувал на сеноќно бдение во храмот на Св. Георгиј, каде коленичел и се молел до рано наутро. Преподобниот Јован продолжил да му служи на агата како и порано, и без оглед на своето сиромаштво, секогаш им помагал на бедните и болните, делејќи ја со нив својата скромна храна.
Кивотот со моштите на Свети Јован Руски
Поради подвигот на Светиот Јован, Господ го благословил и агата, и тој станал еден од најбогатите и најмоќни луѓе во Прокопиј. Агата сфатил дека сето тоа е поради Св. Јован и не се стеснувал тоа да го исповеда и пред своите сограѓани.
Еднаш, додека агата бил на аџилак во Мека, неговата жена седела дома. Таа ги повикала своите пријатели и роднини за да се молат за неговото безбедно враќање дома. Додека им бил сервиран пилав за јадење, господарката му се обратила на Св. Јован, кој служел на масата, велејќи: „Колку би бил задоволен, Јоване, твојот господар да беше сега тука и да јадеше од овој пилав заедно со нас!“ Пилавот му била омилена храна на агата. Желбата за најдобро на својот господар и верата во Божјата сила го натерале Јован да побара од господарката чинија со пилав, велејќи дека ќе му ја испрати на својот господар во Мека. На тоа гостите почнале силно да се смеат. Сепак, господарката му дозволила да земе една чинија со пилав, мислејќи дека ќе го изеде тој самиот, или, пак, ќе го даде на некои сиромашни Христијани, како што и обично правел. Јован ја зел чинијата и отишол во шталата. Паѓајќи на колена тој горешто и од сета своја душа се помолил на Бога за Он да му го испрати пилавот на неговиот господар. Во својата простодушност блажениот бил совршено уверен дека Господ ќе му ја услиши молитвата и дека пилавот на некој натприроден начин ќе стаса до Мека. Јован верувал и не се сомневал и воопшто не се двоумел, според зборовите Господови, дека Господ ќе му ја исполни молбата. Како што вели големиот подвижник, преподобниот Исак Сирин: „Овие натприродни знаменија им се даваат само на простодушните по разум, но истовремено и најсилните во надежта“. И навистина, чинијата со пилавот чудесно исчезнала од пред очите на Св. Јован. Блажениот коњушар се вратил кај господарката и ѝ соопштил дека јадењето е испратено во Мека. Кога го слушнале тоа, гостите се насмеале и помислиле дека Јован сам го изел јадењето и само на шега им кажал дека му го испратил на господарот.
Но колку се запрепастиле сите во домот на агата, кога тој по извесно време се вратил од Мека и со себе ја донел домашната бакарна чинија! Само блажениот Јован не се зачудил. На своите домашни агата им го раскажал следново: „Еднаш (а било тоа во времето на споменатата гозба) јас се вратив од џамијата во домот во кој престојував. Влегувајќи во собата, која беше заклучена, најдов на масата чинија со пилав. Се чудев, размислувајќи кој би можел да ми ја донесе. Не можам да сфатам на каков начин била отворена заклучената врата. Не знаејќи како да го објаснам овој чуден настан, со љубопитство ја набљудував чинијата, во која чадеше уште топлиот пилав, и на свое големо изненадување, забележав дека на неа е изгравирано моето име, како и на сите други бакарни садови во нашиот дом. И покрај душевната возбуда, поттикната од оваа случка, го изедов пилавот со големо задоволство. И ете, ви ја донесов чинијата. Таа е навистина наша. Никако не можам да сфатам како се најде во Мека и кој ја донесе“. Сите домашни на агата биле запрепастени од неговото кажување. Жената, пак, му раскажала како Јован побарал една чинија со јадење, ветувајќи дека ќе ја испрати во Мека, и како сите гости му се смееле на неговите зборови. Се покажало дека Блажениот воопшто не се шегувал и дека сето тоа навистина така и се случило.
Веста за ова чудо се раширила низ цело село и околината. Во тоа време праведниот Јован како и претходно му служел на својот господар, и покрај својата беда, секогаш им помагал на оние во неволја и на болните, делејќи ја со нив својата оскудна храна. Со својот свет живот тој им станал мил на Турците и тие со восхит почнале да го нарекуваат Вели, што значи Светец. Сите, и Турците и Грците почнале да го почитуваат Јован како праведник, возљубен од Бога. Гледале на него со страхопочит и уважување. Никој повеќе не смеел да го навредува рускиот слуга. Господарот и неговата жена се грижеле за него уште повеќе го молеле да премине од шталата во нивниот дом, но светиот одново одбил. Тој продолжил да живее по старо, подвизувајќи се во молитва и грижејќи се за животните на својот господар, совесно исполнувајќи ги сите негови желби. Ноќите ги поминувал во молитва и псалмопеење, според зборовите Господови: Дајте го царевото на царот, а Божјото на Бога (Мт. 22, 21).
Пред крајот на својот макотрпен и подвижнички живот, преподобниот Јован се разболел. Тој лежел на сеното во шталата, каде стекнал светост во молитвите и умртвување на плотта Христа ради, Кој заради нас стана човек и претрпе крстна смрт од љубов кон нас. Чувствувајќи дека му се приближува крајот, Св. Јован повикал свештеник за последен пат да го благослови пред исходот на неговата душа. Свештеникот ги понел Светите Тајни, но бидејќи се плашел од фанатизмот на Турците, просветлен од Бога, ги скрил во шуплина со восок која ја издлабил во едно јаболко, и на тој начин безбедно ги предал на светиот Јован. Преподобниот Го прославил Бога, се причестил и ја предал својата душа на ден 27 мај 1730 година. Кога му било јавено на агата дека Јован се упокоил, тој ги повикал свештениците и им го предал телото за да биде погребано според Христијански обичај. Исто така, тој им дал и скапа облека за да се покријат моштите. На погребот се собрале речиси сите христијани кои живееле во Прокопија и тие го испратиле телото на праведникот до христијанските гробишта.
Нетлените Мошти на Свети Јован Руски
По три години на неговиот гроб се појавила некаква чудесна светлина која сите можеле да ја видат. Исповедникот на св. Јован на чудесен начин, во сон, бил известен дека моштите на Св. Јован се нетрулежни. Наскоро светите мошти биле пренесени во храмот на Св. Великомаченик Георгиј и биле положени во посебна гробница. Новиот угодник Божји набрзо се прославил со безбројни чудеса, кои се прочуле до најоддалечените градови и села. Верните Христијани од сите краеви доаѓале во Прокопиј за се поклонат на моштите на преподобниот Јован Руски, и благодарејќи на неговите свети молитви, бивале удостоени со чудесни исцеленија. Новиот Светител не го почитувале само православните Христијани, туку и Ерменците и Турците, кои молитвено му се обраќале: „Слуго Божји, нека не нѐ напушта твојата милост!“
Поклонение на Моштите на Св. Јован Руски
Во 1832 година, кога против турскиот султан Махмуд II во Египет се кренал Ибрахим-паша, се случил следниов настан. Како што војската на султанот се приближувала кон Прокопиј, жителите на селото, претежно јаничари непријателски настроени кон султанот, не сакале да ја пропуштат армијата. Христијаните, исплашени од одмазда на султанската војска, не се согласувале со тоа. Но, бидејќи малцинство, тие не можеле да направат ништо, тие се спасувале со бегство, криејќи се во околните пештери и села. Дома останувале само престарените и изнемоштените. Военоначалникот влегол во Прокопиј како непријател.
Војниците ги ограбиле не само куќите, туку и црквата на Св. Георгиј. Кога ја отвориле гробницата на Св. Јован и не нашле во неа никакви скапоцености, тие со гнев ги фрлиле светите Мошти во дворот и сакале да ги запалат за да ги понижат Христијаните. Откако собрале дрва, запалиле оган и во него ги фрлиле светите Мошти, но на нивно големо чудо, моштите повторно се нашле во црквата. Не вразумувајќи се од ова чудо, тие повторно ги изнеле и ги положиле во огнот, но огнот не се допирал до Светињата. И тогаш војниците го виделе Јован жив, со гневен изглед, застанат среде огнот, жестоко заканувајќи им се со зборови и раце, поради нивната дрскост. Тогаш Турците веќе не издржале и во ужас се разбегале, оставајќи ги не само моштите на Светијата, туку и сѐ што ограбиле во Прокопиј.
Следниот ден, неколку стари Христијани дошле во црквата и го нашле телото на Светиот цело, среде изгорениот јаглен и пепел. Тоа било поцрнето од чадот и саѓите, но било, исто така благоухано и нетлено. Верниците ги вратиле во гробот моштите на Светиот.
Некаде околу 1862 година една благочестива жена го видела на сон Св. Јован како го држи в раце покривот на селското училиште. Следниот ден во храмот, после Божествената Литургија, таа почнала да им раскажува за сонот на своите соселани. Не успеала ни да заврши, кога се слушнал страшен тресок. Сите од страв побегнале од црквата и со ужас виделе дека покривот на училиштето што било наспроти црквата, се урнал.
Литија со Моштите на Св. Јован Руски
Сите луѓе се собрале, бидејќи внатре биле сите деца од селото! Надвор од себе тие почнале да го креваат урнатиот покрив и – о чудо! – сите деца излегле од урнатините живи. Се покажало дека децата, биле предупредени од Светиот секунди пред да падне покривот, и сите успеале да се сокријат под клупите. Ниедно од децата не било повредено.
Во 1881 год., дел од моштите на преподобниот Јован, руските монаси ги пренеле во рускиот манастир на св. Великомаченик Пантелејмон на Света Гора. Во тоа време, угодникот Божји чудесно ги спасил од опасно патување. Благодарејќи на паричната помош на овој манастир и прилозите од жителите на Прокопиј, во 1886 година започнала изградба на нов храм, бидејќи храмот на св. Великомаченик Георгиј, каде се наоѓале моштите, бил многу стар.
Црквата во која почиваат Моштите на Свети Јован Руски
После страшниот пораз на Грците во војната со Турците, грчкото население било подложено на сурови насилства и на најгруб начин протерано од Турција, со т.н. Договор за размена на население. Во 1924 година Христијаните од Прокопиј пристигнале на островот Евија и создале нова населба – Нов Прокопиј. На тргнување тие тајно ги зеле на еден брод и моштите на Св. Јован и ги сокриле во бродското складиште. Меѓутоа бродовите, неочекувано застанале на островот Родос, се свртеле на спротивната страна и останале неподвижни сѐ додека на Моштите не им била оддадена достојна почит. Најпосле капетанот бил известен за Моштите и со негова наредба тие биле пренесени од бродското складиште во параклисот – посебна просторија со икони, каде што постојано горело кандило. Веднаш потоа бродовите тргнале без никаков проблем. По пристигнувањето, ковчегот со моштите на праведниот Јован Руски бил положен во црквата на Свв. Константин и Елена во Нов Прокопиј. Тие во текот на неколку децении се наоѓале во тој храмот, за во 1951 година да бидат пренесени во нов храм посветен на Преподобниот, исто така во Нов Прокопиј, каде денеска доаѓаат илјадници поклоници од сите краеви на Грција и целиот свет, а особено за денот на неговиот спомен – 27 мај.
По неговите свети молитви Господ и нас да нѐ помилува и спаси!
Извор. Бигорски манастир
Околу два часа Константин Полихрониу, висок државен службеник, со плач се молеше пред Светителот. Беше влезен во храмот по пижами, привлекувајќи им го вниманието на сите. Еден свештеник го повика и праша зошто толку долго плачеше и зошто не е облечен прописно. „Простете, отче,“ одговори и продолжи, „многу ми помогна овој Светител, овој велик и чудотворен лекар кому му служите.
Важноста на празникот Преполовение, кога се празнува Христос како Премудрост Божја (како што ќе видиме во анализата што следи), се гледа од тоа што катедралните храмови што го имале името Света Софија (Премудрост), не биле посветени на некоја светителка што се викала Софија, туку на Премудроста Божја, а тоа е Христос.
Долго време немало дожд во Лесново и селаните дошле да го молат отец Гаврил да се помоли на Бога да им испрати дожд. „Дојдете, ајде сите да се молиме на Бога…“ и среде молитва, за чудо и радост на сите започнало да врне дожд. Селаните започнале да му благодарат за молитвите, а отец Гаврил им се обратил скромно со зборовите: „Никогаш не ги препишувајте чудата на себе… Не сум тоа јас…“
Кога сѐ уште бил во пустина со отец Клеопа, тие биле зафатени од силно невреме во шумата. Отец Клеопа спиел под еден бор, а отец Арсениј под друг, на растојание од два метра. Во тој момент, една змија излегла од леглото каде што спиел отец Арсениј.