Моќта на љубовта е во надежта. Со надеж ја очекуваме наградата за љубов. Надежта е збогатување со невидливо богатство; надежта е сигурна ризница пред ризницата. Таа е одмор од маките, таа – капија на љубовта, таа го убива очајанието, таа е слика на идните добра.

Оној што има љубов тој заедно со Бога стои повисоко од сè. Оној што има љубов не се плаши; зашто совршената љубов го изгонува стравот (Јован 4, 18). Оној што има љубов никогаш и од никого не се гнаси – од мали и големи, од славни и неславни, сиромашни и богати; напротив, самиот се поставува подолу од сите; на сè се извинува, сè претрпува (1. Кор. 13, 7).

Пoчeтoк на мудрoста e стравoт Гoспoдoв ( Изрeки, 1:7).
Акo нeкoј би гo знаeл брoјoт на ѕвeздитe на нeбoтo, и имињата на рибитe вo мoрeтo, и збирoт на трeвкитe вo пoлeтo, и навикитe на ѕвeрoвитe вo гoрата, а нeма страв oд Бoга, нeгoвoтo  знаeњe e какo вoда вo рeшeтo.

Лeкoмислeнo си играат сo врeмeтo штo ни e дадeнo за пoдгoтвувањe на вeчнoста, си играат сo празни збoрoви. Сe сoбираат нагoсти, сeдат и празнoслoват, а пoтoа сeдат и играат вака или oнака; сe сoбираат вo глeдалишта и таму самo сe забавуваат... Цeлиoт живoт за нив e забава. Нo тeшкo на oниe кoи самo сe забавуваат!”

Не бидете премногу строги. Прекумерната строгост е опасна. Таа ја запира душата само на надворешниот подвиг, не давајќи длабочина. Бидете помеки, не трчајте по надворешните правила. Мислено разговарајте со Господ и со светиите. Трудете се да не бидете учители, туку меко да си поткажувате еден со друг, да се исправате.

“Душата трeба  да сe снабдува сo слoвoтo Бoжјo, бидeјќи слoвoтo Бoжјo, какo штo вeли Григoриј Бoгoслoв, e ангeлски лeб сo кoј сe храни душата, гладна за Бoга. Нo пoвeќe oд сè трeба да сe чита Нoвиoт завeт и Псалтирoт. Oд oва дoаѓа дo прoсвeтувањe на разумoт... Мнoгу e пoлeзнo да сe чита слoвoтo Бoжјo вo самoтија и да сe прoчита цeлата Библија сo разбирањe...

Пред нас е ИЗБОРОТ!
Или ќе се вратиме кај нашиот Творец и Отец Небесен во Неговата совршена состојба на постоење, во Царството Божјо,
или од Него даруваниот живот ќе го истрошиме до степен во кој ќе се самозаборавиме - кои сме и зошто сме!

Покајанието е извор на смиреноста. Покајанието е неотповикливо одрекување од секоја желба за телесните добра. Покајанието е самоосудувачка мисла и грижа за себеси без грижа за надворешните работи. Покајанието е ќерка на надежта и порекнување на безнадежноста. Покајникот е осуденик кој не е лишен од чест. Покајанието е помирение со Бога по пат на вршење на добри дела...

За Црквата нема дефиниција. Таа е опишана како Тело Христово. Односно ние – како Нејзини членови, сме Телото Христово, а Господ е Нејзина Глава. Всушност Таа е самото Божјо Предание на човекот. После вознесението на нашиот Госопод Исус Христос, а посебно од светата Педесетница кога Тој им го испраќа Светиот Дух на апостолите, кои пак,...

„Љуби и прави што сакаш“. Доколку ти вистински љубиш – нема да направиш ништо што би Го огорчило Бога и твоите ближни. Сите заповеди Христови се содржат во заповедта на љубовта. Вистинската слобода, тоа е слобода на љубовта, а не слобода на егоизмот. Јас вистински сум слободен кога го правам она што го бара од мене љубовта,...

Многумина денес се во потрага по старец кому би му го довериле решавањето на своите проблеми. Тие сакаат да го најдат новиот старец Пајсиј, кој би имал една општа и безгранична љубов, кој би бил даруван со свет живот и дар на молитва, преку која би творел безброј чуда. Тие им се јавуваат на прочуените свештеници за да се запознаат со нив,

Тоа беше празник, неискажливо чувство на рај и чудо, и тогаш долго време одев како зашеметена. На таа изложба доаѓав десетпати, токму поради иконите; да се гледа Шагал по трет или четврти пат би било незамисливо. Бев вчудоневидена од мајсторството со кое беа насликани иконите.

Таа и нејзиниот сопруг имале две деца. Кога останала бремена со третото дете, мажот и и’ рекол: одбери – мене или бебето! Таа го одбрала мажот, притоа резонирајќи – како таа сама воопшто може да одгледа и израсне три деца. Решила да абортира. Но иако не била верник, чувствувала дека тоа не е добро.

„Иконата го прикажува небесниот свет. Ние понекогаш забораваме дека зад оваа реченица стои љубовта Христова, дека ние го претставуваме скапоцениот свет на хармоничната Љубов кој не може да биде ниту тажен, ниту натажен, ни мрачен – сето тоа е човечка особина.

За христијаните, кои редовно ги посетуваат богослужбите и оние кои имаат навика да одделат време за читање на Светото Писмо, кога ќе се спомне „парабола“ веднаш пред очи ги имаат Евангелијата и Новиот Завет. Тоа е затоа што за Господ Христос параболата е едно од претпочитаните средства за пренесување на спасителната благовесна порака.

Младиот пијанист Арсениј Ангелески од Прилеп, неодамна на меѓународниот натпревар ‘Стеван Мокрањац’ - Врање, Србија, беше прогласен за лауреат и стипендист на натпреварот. Во конкуренција со пијанисти од сите балкански држави, покрај првата освоена награда, комисијата го награди со ова признание, овозможувајќи му учество на семинарите на неколку врвни пијанистички педагози, на престижната летна академија во Охрид,...

Околу два часа Константин Полихрониу, висок државен службеник, со плач се молеше пред Светителот. Беше влезен во храмот по пижами, привлекувајќи им го вниманието на сите. Еден свештеник го повика и праша зошто толку долго плачеше и зошто не е облечен прописно. „Простете, отче,“ одговори и продолжи, „многу ми помогна овој Светител, овој велик и чудотворен лекар кому му служите.

Пред Литургијата во главниот храм на скитот беше отслужен водосвет. Во предвечерието на празникот, за време на сеноќното бдение, во храмот на Бесплотните сили небески, на Казанската икона на Божјата Мајка беше забележано појавување на неколку маслени капки на миро, кои ја натопија наметката и превезот на Пресвета Богородица.

Блаженоупокоениот архимандрит Георгиј претставуваше огромен авторитет во догматските прашања. Неговиот критички став во врска со екуменистичкиот дијалог, католичкото богословие и еретичките учења, беше лишен од секаква површност и тенденциозност. Сите трудови на о. Георгиј (од најмали статии до фундаментални дела) беа поставени на цврсти изворни темели и буквално ги разоружуваа противниците.

И тука, си спомнав за Златоуст, кој рекол- “Целото зло во светот е од незнаење на Писмото”. Само кога овие двајца мажи,  би го знаеле кажаното од пророците, помудра би била нивната реч, а поубав би бил и нивниот живот. Например би кажале нешто вакво: “душата арогантна нема никогаш да се успокои, а праведникот со својата вера жив ќе остане”.