Основата за функционирањето на помесните цркви е Апостолското правило 34: „Епископите на секој народ треба да го познаваат првиот помеѓу себеси, когошто ќе го признаваат како глава, и да не вршат без негово расудување ништо коешто ја преминува нивната власт, а секој да го прави само тоа што се однесува до неговата епархија и подвластените на неа места. Но и првиот епископ да не врши ништо без расудувањето на сите епископи,

„Мислам дека ние никогаш не можеме да му дадеме на човештвото ништо подобро од Светото писмо.“ – (А. С. Пушкин)Таков бил односот кон Библијата и на познатиот руски писател Ф. М. Достоевски. Тој, со својот генијален талент, проникнувал до најдлабоките страдања на човекот и покажувал дека Светото писмо е најдобриот сопатник во човечкиот живот.

И најголемите наши жртви Бог нема да ги прими ако го осудуваме својот брат. И од сиот свет некој да се одрече, и од сите негови блага поради љубовта Христова, и во најдлабоката пустина да оди, и да се фрли во најдалечната и најзапустена ќелија, ако братот свој го осудува, сè му е залудно. Оти, не може да се поигрува со Бога! Тој го чита срцето човечко.

Стихирите што ги пееме пред самиот почеток на Великиот пост ја оплакуваат загубата на Рајот. Тие ни го прикажуваат ликот на Адам, лишен од облеката на славата што му беше исткаена од Бога. Во една од овие стихири, Адам, протеран од Рајот, започнува да тажи и извикува: „Нема повеќе да Го видам Господа, мојот Бог и Творец, бидејќи сега се враќам на земјата од која што бев земен. О Милостив и човекољубив Боже, биди Милостив кон мене, бидејќи сум паднат.“ Среде своето страдање, сепак, Адам

Првиот, после неговата средба со Ослободителот и Спасителот Христос, од корен се променува: од гол постанува „облечен и разумен“; од несоцијален, којшто живеел по гробовите и пустината, сега се наоѓа во комуникација со неговите сожители и брза за да се сретне со нив и да им соопшти за неговото чудесно исцелување – наспроти агресивната, разорителна

Во трњето кое го уништува Словото на Божествената вистина, освен богатството, насладите и животните грижи (Лк. 8,14), во нашето време треба ги видиме и различните лажни учења кои ги шират научници кои ја изгубиле вистината и заталкале од нејзиниот пат. Таквите учења кај нас се доста распространети: едни гласно и отворено одат против вистината, а други истото потајно го наговестуваат,...

Во времето на страдањето на Св. Димитриј Мироточивиот во Солун живееше еден млад човек Нестор, којшто на верата се научи од самиот Св. Димитриј. Во тоа време христоборниот цар Максимијан приредуваше разни игри и веселби за народот.

Постот, бдеењето и молитвата сами од себе не ги донесуваат саканите плодови, затоа што тие не се целта на нашиот живот; тие се средства за постигнување на целта. Украсете ги вашите свеќници со добродетели. Борете се да ги отфрлите страстите. Исчистете го вашето срце од секоја нечистотија и чувајте го чисто за да дојде и да се всели во вас Господ; да ве исполни Светиот Дух со Своите Божествени дарови.

И ние, кои го носиме името христијани, кои живееме со верата на мачениците – сме сведоци за Христа. Некои, можеби, со право, ќе се запрашаат – па како можеме ние денес да сведочиме, и како можеме воопшто, да бидеме сведоци Христови? – Можеме! Можеме и треба да бидеме сведоци за Христа. Но, ова наше време не бара да бидеме маченици, не бара да ги положиме своите животи за да сведочиме!

СИНКО мој, со ова сакав да те научам дека: САМО ВИСТИНСКОТО место може правилно да ја одреди ТВОЈАТА ВРЕДНОСТ.
ЗАТОА не поставувај се себеси на погрешно место па да се лутиш ако не те ценат!!!
Тој што ја знае твојата вредност, ќе те почитува вистински, затоа никогаш не се ставај себеси на место кое не ти доликува. "

Тропар, глас 3.

Целиот свет најде во тебе заштитник, страдалнику, кој ги победуваш незнабошците. И како што си ја победил горделивоста Лиева, и за борба си го охрабрил Нестора, така свети Димитрие, моли се на Христа Бога, да ни дарува милост голема.

„Целиот свет најде во тебе заштитник, страдалнику, кој ги победуваш незнабошците.

И, како што си ја победил горделивоста Лиева, и за борба си го охрабрил Нестора,така свети Димитрие, моли се на Христа Бога, да ни дарува милост голема.“

Вистински е оној посник кој се воздржува од блуд, прељубодејство и секаква нечистотија. Вистински посник е оној кој што го осигурал својот јазик со воздржување и го воздржува од празнословие, од луди зборови, клевети, осудувања, ласкања, лаги и од секакви злословија. Вистински посник е оној кој ги воздржува своите раце од крадење, одземање и проневери,...

 А дека во нашите мисли секогаш е Лешок и грижата кон манастирскиот комплекс и зачувувањето на спомените на неговите игумени – доказ е овој број на списанието. Како плод на тој незаборав, Редакцијата на списанието одлучи главната тема на списанието да биде посветена на Лешочкиот манастир и неговиот најпознат игумен, на отецот Кирил Пејчиновиќ.
Лешочкиот манастир и игуменот Кирил се нераздвојно поврзани. Секоја прошетка во Лешок,

Во продолжение ги објавуваме насловите на душеполезните четива:
За внимавањето на себе за оној кој живее во светот.
Молитвениот ум бара соединување со срцето.
Праведно и мирољубиво судете пред вратите ваши.
и не посакувајте лажна клетва… говори Господ Седржителот (Зах. 8: 16-17)

  - Ако навистина сака да се спаси, ќе се фати за стапот како давеник за сламка. А ако не сака да се спаси, ќе сака и тебе да те повлече со него, но нема да може, зашто не си му ја дал раката. Синко мој, прво види дали човекот сака да се спаси, па потоа пружи му ја раката, во спротивно и тебе ќе те повлече со себе.

Со ескалирањето на протестите во Оромија, Етиопија, сѐ повеќе се зголемува и бројот на христијански жртви. Последната бројка зборува за околу 90 мртви, повеќе од 300 повредени, многу христијански домови запалени, а бројот на Христијаните што се принудени да го напуштат својот дом одамна ја помина бројката од неколку десетици илјади. Во тоа страшно безредие кое започна со протести против Владата,

А нeминливитe врeднoсти влeгуваат вo рамката на душeвнoтo здравјe. Oтeц Јoван Крoнштатски пишува: “Ах, и јас самиoт чувствувам дeка, кoга сум пoтпoлнo здрав и кoга сo труд нe сe oптeрeтувам сeбeси, тoгаш умирам сo духoт, тoгаш вo мeнe нeма царствo Бoжјo, тoгаш сo мeнe владee мoeтo тeлo, а сo тeлoтo ѓавoлoт”.

  Постмодерниот омјаз на секуларизмот од крајот на вториот милениум со таков апсолутизам се промовира како Spiritus Mundi, што остава впечаток дека древниот ѕвер – дуализмот е веќе мртов и светот полека влегува во новиот еон со еден ум и една дипотрија. Идејата за лажното единство се мултиплицира на сите нивоа во животот на глобалната политеиа. Но секуларизмот е чедо на старата блудница која го опиваше умот на манихејците, богумилите и нивните браќа по прелест.