Тешко ми мене! Што ќе правам во оној час кога ќе бидам заобиколен од моите познати, кои, кога ќе ме видат во таква лоша состојба, ќе се разбегаат од мене; тие ме сметале за блажен, зашто не гледале дека сум преполн со беззаконија и нечистотија и не знаеле дека сум Го заборавил Господа,

"Живееме во многу тешки времиња, кога се исполнуваат зборовите на Светото Писмо: „Кој Бог сака да го казни, нему му го одзема умот“.
Се чини дека сите земји имаат оружје на готовс.
A какво оружје?

Крин благомирисен благоухание не подари,
на твоите чесни мошти о, Јоване Златоусти,
туку благодатта Божја во тебе нетрулежност во вечности покажа,
трубо Божја која поука за спасение донесува.
Миомиру кој Господа со човека го помирува,

Бидете издржливи во борбите и во вашиот подвиг на послушноста, во вашата маченичка послушност, па така, минувајќи ден по ден, од вашиот земен живот, ќе ја збогатите вашата душа со добродетели, кои ќе бидат залог за царството небесно, и ќе ги придобиете ветените и неискажливи блага. Божјиот пат е тесен и мачен, но широка и голема е радоста што нѐ очекува.

Туѓинка на земјата,
и блажена жителка на небесата,
во љубовта божествена сите ги надмина,
Ксение преподобна,
како грлица верна на Христа до крај му остана,
и живеејќи на земјата за ништо земно не се врза.
Затоа, блажена девице,

Првото митарство беше на лагата, второто - на клеветата, третото - на зависта, четвртото - на лажливата навредливост поради самољубие, петтото - на гневот и јароста, шестото  -на гордоста, седмото - на ругањето и сквернословието, осмото - на лихварството и измамата, деветтото - на суетата, 

На добрина пoучувајќи се,  и грижејќи се за сé со добра совест,
свештено си се облекол,
 од избраниот сад црпејќи неискажливи блага,
 верата  ја сочува и во мир животот свој го заврши.
Апостоле Тимотее, моли го Христа Бога,

Од младоста своја Вистината возљубувајќи ја,
патот во животот те хранеше со слободата
о Максиме свети подвижниче,
војнику свет на Богомајката,
столбу непоколеблив пред Пресвета Троица,
исповедниче на животот во вечноста,

За време на секојдневните разговори, треба да ја одржуваме молитвата во срцето, и да имаме постојано на ум дека Он, нашиот Отец Небесен, се наоѓа до нас и не набљудува. Никогаш не треба да заборавиме на Божјата сеприсутност. Без молитвата човекот не живее туку умира, и

Со силата на братска љубов си бил поврзан,преподобен Евтимије со монахот Теоктист,и како да сте во две тела сте имале една душа и една волја.Сте навикнале секоја година,во осмиот ден по празникот Богојавување на Господ во пустината кутилијска да излегувате,каде сте живееле се до светлото Воскресение Христово,

Речната вода послужи за ваше измивање и осветување,
о маченици свети Христови,
и како што нечистотијата телесна се мие,
далеку од вас се однесе секоја скверност на духот и телото,

Денес, на 1 февруари (19 јануари по стар стил) Православната Црква го почитува споменот на свети Марко, митрополит Ефески – великиот бранител на Православието, со чиј ум, трудови и молитви биле сведени на нула напорите на еден црковен собор, кој требало да направи срамна унија со Латините во XV век. Сепак малку кој знае за чудата на светиот, кои се случувале како во дамнини, така и денес.

 Кога благодатта на Светиот Дух ја најде твојата душа каква што ја сакаше – очистена од страстите, јасно го покажува во неа своето дејство, и за пресветло светило на светот, отче, те поставува.
Премудри (Атанасие), за светите ти беше како правило за светителството, а твојот живот стана образец за дејствување; твојот јасен збор – образец за созерцавање, а твоето учење се покажа како вистинско

Храброста твоја Марко свети исповедниче,
смелост пред Бога измоли,
да посведочиш дека единствена вистина,
 е самата Вистина подарена,
на твојата душа Богољубива.
Силен факел добивме во тебе и

  "Животот на верникот не ветува удобност. Илузија е дека ако некој почне да оди во Црква и да се моли, тогаш Господ е должен да му помогне и дека сè одеднаш ќе биде во ред. Бог никому не должи ништо. Ќе те земе за рака, ќе те однесе преку Црвеното Море, ќе те однесе во пустината,

Или, акo e слугинка oнаа кoја крoткo и мoлчаливo ги пoднeсува ситe наврeди и тeшкoтии, oчeкувајќи самo награда oд свoјoт гoспoдар, тoгаш пак e Прeсвeта Дeва, првата и најдoбрата oд ситe, слугинка Гoспoдoва. Нeјзe нe ѝ дoшлo дo тoа да му угoди на свeтoт, туку на Бoга; ниту ѝ билo дo тoа да сe oправда прeд свeтoт, туку самo прeд Бoга.

      Ние монасите, но и верниците Христијани, сме научени на искушенија. Целиот наш живот е постојана борба помеѓу доброто и злото. Подготвени сме да се соочиме со искушенијата. Од срце посакувам Господ сите да нѐ држи исправени кога имаме жалости, притесненија, бидејќи

 Својствено за човекот е да падне и да се повреди - дури и ако човечкиот живот на земјата трае само еден ден, зашто помислите на срцето на човекот се зли уште од младини ( 1. Мој. 9, 21 ). Меѓутоа, да се падне и потоа воопшто да не се стане, не е човечки. Покајанието го обновува човекот;