Бoг нe дoзвoлува пoтсмeвањe. Пoтсмeвачитe Бoг или ги казнува за да ги пoправи или ги  oбраќа вo oнакви на какви штo им сe пoтсмeваат. Св. Пoрфириј првo сe прoславил мeѓу
нeзнабoжцитe какo пoтсмeвач на христијанствoтo. Eднаш тoј сe пoтсмeвал на христијанската тајна крштeниe прeд царoт Јулијан Oтстапник и нeгoвата придружба.

Третто, можеби единствено во сегашниов миг на овој дел на светот, е бесконечната хуманост во пораките и во практиката. Тоа се должи пред се на усетот и чуствата за големата максима на Свети Климент Охридски - „Прави добро“. А „Преминпортал“ со целата своја габаритност и интелектуален ангажман и со целата своја ненаметливост во обмисленост го прави тоа – ни прави нам, на читателите - големо добро!

Говореше авва Јаков: „Кога некого го фалат треба да си спомне за своите гревови и да има на ум дека не е достоен за кажаното.“ Уште говореше: „Како што светилката ја осветлува мрачната одаја така и стравот Божји, кога ќе се всели во срцето на човекот, го осветлува и го поучува на сите добродетели и на заповедите Божји.

Кој верува дека во рацете на неговиот духовен отец се наоѓа неговиот живот и неговата смрт никогаш нема да му противречи на својот пастир. Незнаењето за истото раѓа противење што ја предизвикува духовната и вечна смрт.

Во што се состои нашиот подвиг? – Во тоа да ја победиме нашата индивидуална гревовна волја и да станеме носители на сознанието на Самиот Бог, односно Христос. Во што се состои задачата? – Во тоа да мислиме како што мисли Самиот Бог, и во тоа да ги гледаме нештата како што ги гледа Самиот Бог. И од малите работи се добива резултат огромен, величествен, кој може да го порази секој човек: „А како е тоа возможно?“

На 26 септември 2015 година, во манастирот на свети Јоаким Осоговски во Крива Паланка, Митрополитот Кумановско-осоговски г. д-р Јосиф служеше Панихида за сите православни христијани кои го положиле животот во одбрана на верата и татковината.
Бог да ги прости и вечен да им биде споменот!

Кoга бил гoтoв крстoт, патрицијoт гo измeрил крстoт и видeл дeка тoј e пoтeжoк oд oна златo штo му гo дал на младиoт златар. Вeднаш пoчнал да гo кара златарoт
нарeкувајќи гo крадeц и вeлeјќи му дeка сигурнo му скрил oд нeгoвoтo златo намeстo златo му ставил нeкакoв друг тeжoк мeтал. Кoга мoмчeтo гo видeлo разлутeниoт патрициј, тoгаш тoа му гo испoвeдалo свoeтo дeлo.

 Господ ни Го даде Светиот Дух и ние ја научивме песната Господова, и од сладоста на љубовта Божја ја забораваме земјата.

Љубовта Господова е огнена и не ни дава да се сеќаваме на земјата.

Преку својата пот, човекот се приближува кон Бога, затоа, ако сите негови мисли се за тоа, како повеќе да заработи – тој станува несреќен. Со тие мисли се хранат гордоста и егоизмот, а колку повеќе егоизам, толку човекот е понесреќен. Заради него ние и тонеме во осаменост. Луѓето се осамени во толпата, осамени во животот.

На 21.09.2015 година, кога го празнуваме раѓањето на Пресветата Богородица од неплодните, праведни Јоаким и Ана, во манастирот Успение на Пресвета Богородица – Трескавец, беше отслужена Божествена Литургија.На литургијата богослужеше архимандритот Никола (Трајковски).

Архиепископот охридски и македонски г.г. Стефан благоволи да служи Литургија во ставропигијалниот манастир Рождество на Пресвета Богородица во с. Калишта, Струга. Верниот народ, кој го имаше и од соседните држави, но и луѓе од друга вероисповед постојано доаѓаше да се поклони пред чудотворната икона на Мајката Божја, која оваа света обител ја чува уште од 14 век.

Да Ѝ благодариме на Пресвета Богородица што благоизволи да го обновиме овој преубав храм, кој е украс во овој крај и кој така хармонично се слеа во природните убавини што Бог ги дал овде. Да се помолиме да ни даде сили целосно да го завршиме, да го живописаме и најпосле осветиме, а за тоа ќе треба да придонесеме сите....

Неопходно е да водиме сметка за следното: да не, можеби, крстот и неподносливата болка произлегуваат од нашата сопствена злоба. Егоизмот, зависта, неправедноста, лагата, богатењето и пред сè, непокајанието, односно нашето свесно и цврсто врзување за злото, творат крст на којшто ние самите себе се распнуваме, а Бог да не го сака тоа. Човечката злоба, во секој свој облик, претставува смрт и мрак....

Во Новиот Завет, од отелотворувањето Христово, светите икони се почитуваат како свети сликовити свидетелства на преголемата тајна на вообличувањето на Бог Логосот во тело и обличје човечко; тие се Свето Писмо за неписмените; тие се место на присутност на благодатта Божја, заради што многубројни свети икони се и чудотворни и мироточиви.

Нашиот копнеж за средба со Воскреснатиот Господ и учеството во следење на Неговaта победа започнува од првиот ден во седмицата – понеделникот. Како што поминуваат деновите од седмицата, ние живееме со сеќавањето на изминатиот неделен ден, на изминатата мала Пасха, и во исчекување на денот недела што следува, во кој повторно ќе го живееме надминувањето на сопствената смрт и прeображението на својот сопствен живот во просторот на Царството Божјо.

Тој никогаш не сакаше да импровизира и да измислува некои нови работи за да импресионира или да создава свои следбеници и почитувачи. Секогаш се базираше врз светоотечкото предание, и ги имаше усвоено зборовите што своевремено преподобниот Јустин Поповиќ им ги кажал на своите духовни чеда: „Доколку ова што ви го кажувам е согласно со она што го кажуваат светите отци, тогаш прифатете го и следете го.

Севкупниот живот на овој избран сад Божји е невообичаен. Таа го добива името Марија, што значи испросена, односно, измолена од Бога. Нејзините родители, праведните Јоаким и Ана, ја раѓаат во стари години. Во години, кога според сите биолошки законитости, тие не можеле да имаат пород. Но, кога сака Бог ги победува природните законитости.

Со најнежна мајчинска љубов и со благодатта излеана од својот Син, Преблагословената и најсвета наша Мајка, онака како што може само Таа, таинствено ги покани и мајчински ги собра во Својот храм во с. Ростуше, Бигорскиот Старец, Архимандрит Партениј, заедно со браќата и сестрите од нашите Обители. Празничниот звук на камбаните ги донесе во храмот и благочестивите Ростушани,...

Денес сакам да ви говорам за молитвата. Молитвата - тоа е нашиот разговор со Бога. Во молитвата ние Го прославуваме Бога, Му благодариме и бараме од него се што ни е потребно. Молитвата е вистинска голема сила, со која се прават чуда. Треба да се молиме секој ден. Понекогаш ни е тешко да се молиме, немаме молитвена расположба, но во таков случај потребно е да се принудуваме на молитва....

Он во Неа ги соединил одделените убавини што им ги раздал на другите созданија и од Неа направил заеднички украс на сите видливи и невидливи суштества; или поскоро, од Неа направил мешавина од сите божествени, англески и човечки совршенства, една врвна убавина што ги разубавува и двата света, која се издигнува од земјата до небото, а последново дури надминувајќи го.”