Поуки од Светите Отци

Непрестајно, значи, биди со Името на Господ Исус Христос, така што срцето да Го опфати Господ, и Господ срцето, и така да станат едно. Впрочем, ова не е нешто што може да се изврши за ден-два. Тоа трае со години и бара многу време, затоа што е потребен голем, долгогодишен подвиг за да се истера ѓаволот и да се всели Христос. (...) Ве преколнувам, значи, да не ги оддалечувате своите срца од Господ,

Најпрвин ќе ги поставам критериумите според кои душата може да биде сфатена. Потоа, низ што се сведочи нејзиното постоење. Трето, дали таа има своја одредена суштина или пак нејзината суштина е неодредена. Четврто, дали е проста или сложена? Петто, дали е бесмртна? И на крајот, дали е таа разумна или неразумна. Сите овие прашања би биле поставени, најчесто, во еден разговор за душата.

Вистинскиот пост не се состои единствено во истоштување на телото, туку и во тоа, оној леб што сакаме да го изедеме, да им се даде на гладните.
Кон строг пост светите луѓе не пристапувале одеднаш. Тие постепено, малку по малку, се навикнувале на скромна храна. Кон строг пост светите луѓе не пристапувале одеднаш. Тие постепено, малку по малку, се навикнувале на скромна храна.

 - Во денешно време - одговори старецот - поради нашето, безмалку, сеопшто студенило кон светата вера во нашиот Господ Исус Христос, поради нашето невнимание кон дејствата на Неговата божествена промисла за нас и поради човековото заборавање на општење со Бога, ние дојдовме до таму, што, може да се каже, дека сосема се оддалечивме од вистинскиот христијански живот.

Срцето ќе ти се спротивставува – некогаш со мрзеливост и окаменета бесчувствителност кон она, кое го читаш, некогаш со сомнеж и неверие, со некаков внатрешен оган и теснота, некогаш со расеаност и отклонување кон некакви земни предмети и грижи, некогаш со напомнување на навреди од ближниот и со чувство на одмазда и омраза кон него, некогаш со

Покрај чесниот и живототворниот Крст, ние побожно ги почитуваме и светите икони, најнапред пречесната икона на Христос Богочовекот, а потоа и иконите на Пресвета Богородица и Светите Апостоли и Угодници Божји.Зашто, по зборовите на Светите Отци, почитувањето коешто се укажува на иконата се однесува на нејзиниот Прволик, на лицето на самиот Богочовек Христос, по чијшто лик е и создаден секој човек (ср. Кол, 3,10).

Aмериканец од грчко потекло, семеен човек, ја здогледал несоздадената светлина – „ несоздадената светлина“ се нарекува така,  затоа што не е создадена, т.е. без почеток е, таа е Божествена енергија, самиот Бог; највисоките  духовни подвижници живеат во неа;  таа е цел по која копнеат сите кои се подвизуваат и се смета за искуство на обожението, за учество на човекот во Божествената енергија, „…на заедничарите на Божествената природа...“.

„Без оттуѓување од светот никој не може да Му се приближи на Бога. Добродетелта на оддалечувањето од светот се состои во тоа, умот да не се занимава со свето.“
„Светот е општо име кое го опфаќа она што го нарекуваме страсти. Кога сакаме да ги именуваме сите страсти заедно ние го користиме зборот свет, а кога сакаме да ги разликуваме според видовите, ние ги нарекуваме страсти.“

Оној што има љубов тој заедно со Бога стои повисоко од сè. Оној што има љубов не се плаши; зашто совршената љубов го изгонува стравот (Јован 4, 18). Оној што има љубов никогаш и од никого не се гнаси – од мали и големи, од славни и неславни, сиромашни и богати; напротив, самиот се поставува подолу од сите; на сè се извинува, сè претрпува (1. Кор. 13, 7).

По жестокоста на своето срце, луѓето мислат за Бога, дека е ист како и нив, а некогаш и сосема ја губат верата во Бога. Ах, кога би било можно, би им Го покажал Господа и би им рекол: „Гледајте, каков е Господ. Од лицето на Неговата љубов, се преродува душата на човекот“. Но, таа љубов не може да се види само со ум; таа се познава со Светиот Дух…

Во Светото Писмо се наоѓа биографијата на секој човек, секој без исклучок. Во него секој од нас може да се пронајде детално себеси, подобно опишан и прикажан: сите свои доблести и мани, кои ги имаш и можеш да ги имаш и немаш, ќе најдеш патишта, кои ги има твојата и сечија душа, кои одат од гревот кон безгрешноста и сиот пат од човекот до Бога и од човекот до ѓаволот.

Ме прашаа еднаш како може човек да стекне смирение. А јас одговорив: „Со непрестајно сеќавање на своите гревови, со надеж што се приближува до смртта, со сиромашна облека, со тоа што во секое време ќе го зема последното место и што во секоја прилика радо ќе ги прифаќа најлошите и најпонижувачки работи, ќе биде послушен и ќе го чува...

Не мисли дека можеш брзо да се научиш на духовен живот; тоа е уметност над уметностите; не само теорија, но и практика е потребна, а во неа ќе има многу и препнувања и станувања. Пишуваш дека срдечно те заболело моето изобличување, што „дури во глава те удрило“. Тоа треба да ти го покаже твојата немоќна состојба, која ќе се исправи со самоукорување и смирение. Ако само те галам по глава, каква полза ќе имаш од тоа?

Преп. Макариј

„Еве го најкраткиот и најлесниот пат кон спасението:
биди послушен,
воздржувај се, не осудувај,

Што бидна со сите оние величија? Што бидна со парите и имотите? Кој ветар дувна та ги зеде и ги расфрла? И зошто, повторно, и ова бескорисно трошење за погреб, при што ни покојниот нема никаква полза, а и на домашните им штети? Христос воскресна без облека од гробот.

Тажен собир. Печална глетка. Пред нас – мртовец, и тоа необичен мртовец. Пред нас лежи Царот на небото и земјата, Творецот на сета вселена. За нас умре Тој. Ние згрешивме, а Тој страдаше.