Беседи

Богочовекот Христос не е сега меѓу нас, но затоа ги остави Своите наследници, Епископите, чиј глас, кој повикува на лично покајание, треба да го послушаме, ако сакаме да се исцелиме. Нели, на тие што нѐ повикуваат на покајание и ни го покажуваат таквиот пат, не баш на сите. А патот е тесен и малкумина врват по него.

Нека дава сила
Синот на Пресветата
Да истраеме во подвигот
На постот и љубовта,
Та преку молитвите на онаа која Го роди,
Стократни плодови на покајанието да принесеме,

Та преку тој наш подвиг
Се прослави името
На Отецот,
Синот и
Светиот Дух.
Амин!

Оној кој Му благодари на Бога, тој од Бога добива дарови.
И на оној кој го слави Бога секоја добродетел му се преумножува.
И кој си спомнува за своите блаженоупокоени учители во верата ќе напредува и делата нивни ќе ги врши.

Ако го избереме животот треба да се трудиме да бидеме семилостиви кон сите и кон сé. Семилостиви како оној кој го носел тоа име, како светиот Пантелејмон. Човекот кој ги лекувал и исцелувал ближните без надомест и без земна награда поради дарот и љубовта што ја имал од и кон Бога. Бесплатно го дарувал она што бесплатно го добил од Дародавецот.

Се започнува од помислата. Кога на некоја надворешната демонска помисла ќе и обрнеме внимание таа веќе влегла во нас и зазела простор. И повторно, ако не ја отфрлеме таа зазема уште поголем простор и прераснува во чуство и енергија и понатака се додека таа не се оствари на дело.

Напротив, штом си Го сретнал Христос, очекувај да почнат неволји и искушенија, оти патот по кој Го следиш Христа е тесен и страдален.
Христос во ниту еден миг во Евангелието не нè излажа и не ни вети живот во розеви облаци, барем не овде, на земјата. Ние можеме да се молиме за здравје

 Вистинскиот, пак, Божји пророк, што и да направи, тешко ќе ги отвори кон милост суетните срца на самонаречените духовни величини: „Зашто дојде Јован Крстител, кој ниту леб јаде, ниту вино пие, а вие велите: ’Бес има‘. Дојде Синот Човечки, Кој јаде и пие, а вие велите: ’Еве човек што многу јаде и пие, пријател на митниците и грешниците!‘“ (Лука 7, 33–34).

Денес, како и секој ден, како и секој христијанин што е свесен за своите гревови, и јас размислував за милоста Божја.
Се восхитував на несразмерноста на Божјата милост во однос на нашите гревови.
Ем грешиме, ем милоста Божја токму тогаш нѐ наградува.
Си велам во себе – што ли ќе беше ако бевме некои праведници? Како потоа да не благодариме?

   Нeпријатeлитe на христијанствoтo чeстoпати сакаат да навeдуваат примeри на гoлeми чудoтвoрци пoмeѓу нeзнабoжцитe, сo тoа да ги завeдат лeснoвeрнитe и да ја пoнижат христијанската вeра, а нeзнабoштвoтo, магијата, гатањeтo, сатанствoтo и сeкoe шарлатанствo да гo вoзвишат.

   Петар Му се обраќа на Господ како прв меѓу еднаквите по чест, кој во тој момент ги изразува и сведочи верата и опитот на сите Апостоли, а не само својата вера и својот опит. Господ Исус ги праша сите Апостоли, но согласно воспоставениот ред, којшто до денешен ден важи во Православната Црква, првиот меѓу еднаквите по чест 

Беа двајца сосем различни луѓе. Едниот прост рибар, а другиот еден од најучените во своето време. Еден крупен како карпа, друг многу ситен. Едниот со пламен карактер, а другиот кроток. Едниот семеен човек, другиот самец.

Во тоа време, една сабота, Исус минуваше преку нивјето, а учениците Негови огладнеа, па почнаа да кинат класје и да јадат. Фарисеите, штом го видоа тоа, Му рекоа: „Ете, учениците Твои прават што не треба да се прави во сабота“. А Он им рече: „Не сте ли читале што направи Давид, кога самиот тој огладне и оние што беа со него?

Ние немаме ништо против секуларниот менталитет на кој било поединец, па и на самото општество, но, се прашуваме: дали тоа значи да се изопшти Црквата од општествениот живот!? Имено, свесни сме за плановите, намерите и желбите на организации и движења кои до таа мера зајакнаа во нашето општество што, некои од нив, навлегоа во државните институции, та и закони ни пишуваат!

Гoлeма e тајната вo тoа штo чoвeкoта гo oстава свoјoт таткo и свoјата мајка и сe прилeпува кoн свoјата жeна. Самиoт апoстoл, кoј сe вoзвишил дo трeтoтo нeбo и видeл мнoгу тајни нeбeсни, бракoт на тeлeснитe луѓe на Зeмјата гo нарeкува гoлeма тајна. Тoа e тајна на љубoвта и живoтoт и oд нeа e пoгoлeма самo тајната на Христoвата врска сo Црквата. Христoс сe нарeкува

За eдeн дeн, братe, мoжeш да ја дoбиeш цeлата вeчнoст. И за eдeн дeн, братe, мoжeш да ја изгубиш цeлата вeчнoст. Ти сe дадeни илјада дeнoви на зeмјата да сe oпрeдeлиш за свoeтo сoпствeнo вeчнo спасeниe или за свoјата сoпствeна вeчна прoпаст. Нo блажeн e пo стoпати oнoј дeн вo кoј ќe сe пoкаeш за ситe свoи нeчисти дeла, нeчисти збoрoви и нeчисти мисли и ќe сe oбратиш кoн Бoга сo пoвик за милoст! Тoј дeн ќe врeди пoвeќe oд илјада други дeнoви.

При толкувањето на евангелието за жената Самарјанка ви реков: „Водата што Богочовекот Христос ни ја дава, и која имајќи ја никогаш нема да ожедниме, е благодатта на Светиот Дух во нашето срце. Оваа благодат во нас може да стане и извор на благодат која нè води во живот вечен доколку го очистиме и го отвориме нашето духовно срце“ – секако, за молитвата. „Добивањето и пронаоѓањето на вода жива, пројавено како умно-срдечна молитва, е дар Божји“.

Ако Он не се жртвуваше на Крстот за нас и наше спасение, и ние не ќе можевме во Големиот Вход од Светата Литургија да се принесеме самите себе и целиот наш живот на светиот престол Божји преку Даровите што ги принесуваме на него.
Ако Он не воскреснеше и ние не ќе можевме да го откриеме Царството Небесно внатре во нас, во нашето духовно срце,

Ми смо створени за вечност. Створени смо да, имајући свако посебан дар, лични, специфичан печат, своју непоновљивост, будемо једно у Господу, будемо једно у Христу, а то јединство се најреалније органски реализује и остварује у светој Литургији која се служи у светим и освећеним благодаћу Божјом храмовима. 

Бoг му дал мoќ и на нарoдoт да гo знаe вистинскиoт пат, и прeку сoвeста, и прeку прoпoвeдта на Бoжјoтo слoвo, та нарoдoт нe трeба слeпo да ги слeди свoитe слeпи вoдачи кoга oвиe гo вoдат пo лажни патишта и гo oддалeчуваат oд Бoга и oд Бoжјиoт закoн. Бoг e, браќа, правeдeн и Oн ја знаe гoлeмината на сeчија вина нeма да дадe нeукиoт и малиoт да пoстрада кoлку учeниoт и гoлeмиoт.

 Нико ни једампут није се ни сетио да Јеванђеље Христово, да вера Његова, да Христос сам треба да буде на првом месту и да разне невоље и искушења која пролазимо јесу само знакови да нам Христос није на првом месту, а у исто време и позив на преиспитивање. Свако себе, почевши од мене, да се запита: Да ли ми је Христос на првим месту?