Најискусната од трите авторки, Оливера е вистинска мајсторка во книжевната работилница, во која другите две имаат уште штоф за порабување. Шиењето во насловот на книгата има врска со структурата, ритамот и формата на расказите (групирани според типот на бодови - основен, „слеп“, оверлок и цик-цак, кои ете на овој начин ги научивме), но истовремено воспоставува и симболичка врска помеѓу двата чина на креација, кои од ништо-то создаваат нешто - едниот со помош на порхетчиња, вискозички и тешки штофови, а другиот со зборови, прашалници, акценти, долни и горни наводници.

„Нештото“ што притоа се создава се раскази скроени со очигледен фат, во кои сè е на местото на коешто треба да биде, без препумпарести ракави и без пренападно деколте. Сепак, речиси во секој од нив се чувствува притаена сензуалност, која благо поттурната би можела да се растркала како топ тешка свила (топ платно да ти се викало „траба“ - ете и тоа го научивме), па од работилницата право низ врата, разлеано по градските улици. И воздржаноста во изразот има еротски ефект, но не би имале против од Оливера да прочитаме и нешто навистина раскалашно, па макар го објавила и под псевдоним, и макар го следела теркот на некоја друга домаќинска активност (чистење пајажина, редење шифоњери, местење кревети?)

А градовите и нивните куќи и улици се токму едни од главните ликови во книгата. Всушност целиот прв дел („Основен бод“) се состои од раскази поврзани со скопски улици кои ги имаат променето имињата, со тоа на суптилен или на драстичен начин влијаејќи врз судбините на луѓето кои живеат на нив. Оливера ги има претходно објавено во серија - кога ги читав на сајтот на Призма некако ми беше сомнително дека можеби „Небеска Скопјановна“, како што се потпишани расказите, е всушност таа.

Токму оваа првична група раскази инспирирани од промена која е претставена повеќе како расцеп и дисконтинуитет отколку како можност за нов почеток, го одредува тонот и на остатокот од книгата, која е полна лузни од спомени, не длабоки или животно загрозувачки но сепак видливи, како и тазе ранички од сегашноста. Неостварени љубовни приказни долги само 1,36 километри, банани пржени на путер и зелник со ким направени со многу љубов а оставени неизедени, прашлив тросед од „комбинована“ во куќа која умира. Има тука многу посакувано а неостварено, но и многу мудрост произлезена од сознанието дека токму ваквите искуства се нејзин извор.

И не дека сè е мрачно и мрак ме обвива во книгата - има тука и хумор, и подадена рака кон колегите-писатели (особено кон писателките), има музика, а има и надеж дека после освртов Оливера ќе ни сошие макар едно торбуле, точно според форматот на „Сошиените раскази“, за да послужи и како нивна втора корица, но и како потсетник за вистинската мерка на физичките и духовните нешта.

Извор: off.net.mk