Црна иднина и глад ги навасаа ткајачите на сари

Машинските кинески имитации на сари го преплавиле пазарот, па поради тоа милиони ткајачи се' повеќе се занимаваат со земјоделство

Шиваџатан Раџбар ги минува своите денови вткајувајќи златни и сребрени цветови на прекрасното висококвалитетно свилено сари на дрвениот разбој во својата колиба од кал. Кога ќе го заврши сарито, кое традиционално се смета за скапоцен дел од чеизот на индиската невеста, тоа ќе чини неколкупати повеќе од неговиот месечен приход, пишува Ројтерс.Северниот град Варанеси е дом на рачно ткаените сари. Иако ги создаваат најквалитетните и најубави сари на индискиот потконтинент, ткајачите, чиј број е од 200.000 до 500.000, никогаш не биле богати. Сега кога пазарот е преплавен се евтини машински ткаени сари, тие се посиромашни од кога и да е, па својот спас го бараат во земјоделството, физичката работа и во просјачењето. Ткајачите се дел од милионите Индијци оставени на маргините на општеството. Во деведесеттите години на минатиот век електричните разбои станале честа појава и со нив се правеле по неколку сари дневно, времето што на Раџбар му е потребно да исткае само 90 сантиметри од класичното шестметарско сари на својот дрвен разбој нишка по нишка.

МАШИНИТЕ ГИ ЗАКОПАА СТАРИТЕ ДРВЕНИ РАЗБОИ

Машинските кинески имитации на сари го преплавиле пазарот во последните неколку години, а нечесните трговци често ги продаваат како рачно ткаени. Ткајачите од Варанаси велат дека не може да се борат против нив, па илјадници домашни работилници згаснале. Почнаа полека да ги затвораат работилниците една по една - се потсетува Муни Деви, кој живее во селото Гуракала, во кое своевремено имало околу 100 разбои.Сега во селото има само два функционални разбоја. Многу од другите биле уништени и употребени како огревно дрво. Долгите дупки ископани во подот на собите во кои биле сместени педалите на разбоите сега изгледаат како празни гробови. Претходно, семејствата со ткаење можеле да изградат цврсти двокатни куќи, кои се сметале за луксуз во индиските села. Денес, овие некогаш горди занаетчии, полека ги продаваат своите алати за пари и земаат обработливо земјиште под наем за да работат во земјоделството. Д-р Ленин Рагуванши од локалната група за поддршка ПВЦХР нагласува дека речиси сите ткајачи се или Хиндуси од ниската каста или се од индиските муслимански малцинства: заедници што се маргинализирани и неписмени. Неговата група сака владата да го спроведе својот предлог за воведување печат за автентичност за разбоите за ткајачите да може да добиваат фер цени при продажбата на популарното сари на пазарот. Во меѓувреме, ако не можат да заработат со помош на своите разбои, ткајачите мора да прифаќаат физичка работа како возење рикша, продавање зеленчук, асфалтирање патишта или просјачење.

ПОРАДИ СИРОМАШТИЈАТА СЕ САМОУБИВААТ

Во последните неколку години педесетина возрасни и деца од ткајачките семејства или умреле од глад или се самоубиле за да не ја трпат сиромаштијата. Многумина не ја поседуваат владината социјална картичка, која им овозможува бесплатна или храна со намалена цена. Туберколозата исто така е вообичаена. Родителите на Икбал Кан (15), и двајцата ткајачи, умреле не знаејќи дека од владата им следуваат бесплатни спасоносни лекови. И Кан сега страда од болеста што го направила сирак и спие поголем дел од денот, а неговата осумгодишна сестра ја презема на својот грб дополнителната работа на нивниот разбој со двете тетки. Рамаути Раџбар, како и многу други ткајачки, зборува за својата сиромаштија и за гладот со здрава доза хумор. Дури и децата што си играат меѓу колибите од кал изгледаат среќни иако неухранетоста им ја пожолтела црната коса и кожата им е видливо сува. Поголемиот дел од еднособната куќа на Раџбар во Багва Нала е зафатен од два нефункционални разбоја. Таа сега повремено работи на градилиштата. Ако ја најмат наутро, таа носи дома 60 рупии (1,5 долар) навечер. Раџбар може да си дозволи да ги нахрани децата само со чинија-две обичен ориз и малку леб дневно. Понекогаш тие воопшто немаат храна.Кажете ми што побргу да правам со 100 рупии. Да ги потрошам за леб, за лекови или за образование на моите деца. Немам многу надеж за иднината - вели Раџбар со закрвавени очи и подочници од умор, додавајќи дека нејзината најстара ќерка наскоро ќе почне да работи како садомијачка.