Беседа на Митрополитот Тимотеј на монашењето на сестрите Ана и Нина во манастирот на свети Ѓорѓи во с. Рајчица (06.05.2010)
Христос воскресе!
Драги браќа и сестри,
Денес го прославуваме празникот посветен на светиот великомаченик Ѓорѓи. Овој Божји угодник го посведочил својот живот како христијанин со маченичка крв и преку тоа се здобил со Царството небесно и со вечен спомен. Од неговиот живот ние како христијани можеме да се поучиме и да го прифатиме Божјиот домострој за спасението на човечкиот род.
Човекот е создаден од Бога како бесмртно суштество, според ликот Божји, и затоа ја носи во себе бесмртната боголика душа и христоликото тело и од Бога е назначен да живее вечен живот. Затоа човекот во прв ред е вечно битие. Не е човековата личност само безначајна единка во друштвото на луѓето, не е безначаен штраф во механизмот на светот, туку човекот е боголика бесмртна личност и син Божји, како што вели Светото Писмо. Тоа е вистина која што Господ Исус Христос ни ја открива. Он затоа и доаѓа во овој наш свет - како Бог, да ни покаже дека ние луѓето сме вечни суштества, создадени за вечен живот, и затоа нашиот живот овде на земјава само започнува и продолжува на небото и целата вечност. „Бог го создаде човекот за нераспадливост и го направи слика на Своето вечно битие“ (Мудр. 2, 23).
Но, според својата слободна волја, нашите прародители го отфрлиле тој Божји дар и свртувајќи се обратно тргнале по спротивниот пат. Каде? – Тргнале по патот на гревот и смртта во прегратките на ѓаволот, бидејќи тоа е спротивно на Бога, како што и темнината е спротивна на светлината. Луѓето наместо да го изберат вечниот живот со Бога, тие ги избрале гревот и смртта – и тоа двојна смрт: и телесна и духовна. Духовна смрт е кога душата ќе се оддели од Бога – изворот на нејзиниот живот. Душата е создадена за Бога и за Божји живот. Но, кога ќе го прегрне гревот, таа отпаѓа од Бога и од вечниот живот.
Во бездната на гревот и смртта паѓа целиот човечки род, дури до доаѓањето на Спасителот. „И царува смртта од Адама до Христа“ – вели апостол Павле (Рим 5, 12, 14). Затоа и доаѓа Господ Исус Христос во овој свет, да ги спаси луѓето од гревот и смртта, и да дарува вечен живот. Во тоа и се состои суштината на Новиот завет и целокупното христијанство. Бог постана човек, за луѓето да ги поврати кон Бога и да ги направи бесмртни, и како Син Божји му дарува живот вечен на човечкиот род. Во тоа и се содржи спасението на луѓето кое Христос го изврши и дарува, кое Он го дарува на секого во Црквата. Но, тоа спасение луѓето го добиваат дури тогаш кога ќе пријдат кон Бога со вера и покајание.
„Покајте се бидејќи се приближи Царството небесно“, вели Господ, односно се приближи вашето спасение. Покајте се и верувајте во Евангелието! Односно, верувајте во Христа, како во Бога и Спасител на светот. Знаеме дека само оние што се покаеле и поверувале во Христа, само тие пристапија кон спасението и влегоа во Царството Христово, кое е Црквата. „Исус Христос дојде во светот, вели апостол Павле, да ги спаси грешниците од кои прв сум јас“ (1 Тим 1, 15). „Бидејќи Бог сака сите да се спасат и да дојдат до познавање на вистината“ (1 Тим, 2, 4), да добијат спасение и вечен живот. Но, според истиот апостол, се спасуваат само тие „кои сакаат да поверуваат во Христа во вечен живот“ (1 Тим 1, 16). Спасението од Бога е овозможено на секој еден од нас. Но, се спасуваат само тие што сакаат да поверуваат и да се покаат од злото, бидејќи Бог ништо не прави насила, па нема ниту насила да не спасува.
Секој човек без Христа е духовно мртов. Него го чека самата смрт и тоа најпрво телесната, а потоа и пострашната – духовната смрт на овој свет, односно оддалеченоста од Бога и Божествената светлина во вечната темнина и мака со ѓаволот во пеколот. Камо среќа секој еден од нас да има искрена желба за избавување од пеколот преку искрено покајание, тука на земјава, во овој живот, додека имаме време за тоа.
За жал и за голема несреќа многумина денеска се преокупирани со други работи и се зафатени со овоземни проблеми. Ја забораваме Христовата вистина, дека човекот е вечно суштество и дека во еден момент, сакал или не сакал, ќе мора да даде одговор пред лицето Божјо, за својот живот и за своите дела. Нема никој право и Бог нема да дозволи да ја симнуваме од себе својата одговорност и да ја префрламе на некој друг. Сè што работиме се запишува во вечната книга на нашиот живот, која што ќе се чита на Страшниот суд. И Страшниот суд е страшен затоа што ќе ни биде судено на сите нас со тие испишани книги. Ако сакаме со посовремен јазик да го разбереме Страшниот суд, тогаш тоа ќе биде како еден вселенски филмски екран во кој нема да има режисер, пропаганда, спикери, шминкери, сценографи, туку едноставно ќе ги покаже животите на сите нас во сите детали и со сите мисли. Нема да биде само онаа трета димензија и четврта, туку сите димензии, суштината, желбите, мислите и сè ќе излегува на површина и сите ќе ги гледаме, како на филмско платно, животите на секој од нас. И тогаш нема да треба суд, не треба договор, не треба никаков заклучок, ни пресуда, сè ќе биде јасно.
Што е тоа вечен живот? – Тоа е живот со Бога и според Божјата волја, во вера, вистина, правда, љубов, благодат – живот во сè според Христа. Оној што живее така на земјата, тоа го чека и на другиот вечен живот, во вистината Божја, во љубовта и радоста со Христа. Оној, пак, кој живее обратно од таквиот живот, односно живее во гревот и злото, во беззаконија и безбоштва, него го очекува судот Божји, односно живот спротивен на животот Божји, а тоа се вечните маки, страдања, оган, омраза и ѓаволско очајание и темнина. Бидејќи, кој не го сака Бога и Божјиот живот на овој свет, како Бог ќе му даде насила Царство небесно, кога душата на таквите уште тука на земјава постанала предворје на пеколот. Бог не прави насилно ништо и затоа секого го чека тоа што го има заслужено.
Драги браќа и сестри, од сè досега што е речено јасно се гледа дека целокупниот наш живот е подготовка за вечен и бесмртен живот. Монашките завети кои што ги положија вечерва сестрите Ана и Нина, не се ништо друго туку пат кон вечниот живот, преку откажувањето од овој свет и неговите удобности, со послушност, девственост и сиромаштво, за да можат полесно и во заедница да го исполнат Законот и прописот на светата Православна црква, преку покајание и исповедание на Евангелието.
Затоа да се обратиме кон сестрите што ги зедоа монашките завети, нека свети Ѓорѓи им биде пример со неговата силна и непоколеблива вера во исполнувањето на Евангелието. Тој нека им даде духовна и телесна сила да можат заветите што ги зедоа достоинствено и чесно да ги носат и оправдаат, за да добијат награда од Благиот Христос и вечен живот и Царство небесно. Нека ги исполнат зборовите Христови: „Така треба да свети пред луѓето и вашата светлина, за да ги видат вашите добри дела и да Го прослават вашиот Отец, Кој е на небесата“. Нека го носат монашкиот подвиг за прослава на нашата Светиклиментова и Светинаумова православна црква, на радост на ангелите и пораз на нечестивиот.
Митрополит Тимотеј
Друго:
Монашење во манастирот во Рајчица (06.05.2010)