На почетокот, Христовиот јарем и Христовото бреме (односно исполнувањето на Неговите заповеди) ни изгледаат и навистина се тешки (затоа што сме наследници на последиците од Адамовиот пад); а потоа, како што го чистиме срцето од заробеноста на страстите и како што нашиот подвиг преминува од претежно аскетски во претежно благодатен, гледаме дека Неговиот јарем е навистина благ и бремето Негово е навистина лесно, односно, на крај, гледаме дека воопшто и не постојат. Нашиот подвиг преминува од претежно аскетски во претежно благодатен од моментот кога Бог ни го открива местото на срцето и кога ни го дава дарот на умносрдечната молитва.
И обратно, демонската понуда (односно демонскиот јарем и бреме) на почетокот изгледа примамлива и лесна за спроведување во дело (како соодветна на човековите извитоперени страсти), но со нејзиното прифаќање и остварување човекот само продолжува да ги храни своите страсти и на тој начин останува заробеник на гревот и на демонот, на неуспехот и на несреќата и на болеста, а на крај и на смртта и на пеколот. Паѓајќи во грев и останувајќи во непокајание, човекот ја нарушува заедницата со Бог (од Кого и за Кого сме создадени), односно останува без Неговата животворна благодат, и на крај сфаќа, ако веќе не е доцна, дека демонскиот јарем и бреме се всушност неподносливи. Прифаќајќи ги и носејќи ги демонскиот јарем и демонското бреме, човекот ги промашува смислата и предназначението на своето постоење.
Но што вели Христос, намерно, во истото евангелско четиво, сакајќи да ни го покаже патот по кој треба да врвиме: научете се од Мене зашто сум кроток и смирен по срце. Значи не вели: научете се од Мене зашто сум несреброљубив или несластољубив, туку го потенцира токму ова – зашто сум кроток и смирен по срце. Ако знаеме дека нашата духовна борба се одвива против трите главни страсти – славољубие, среброљубие и сластољубие, тогаш од Христовите зборови веднаш ни станува јасно од каде треба да почнеме и со која страст се води нашата главна борба, можеби и до крајот на животот. Значи, Богочовекот Христос јасно ни покажува што се потенцира и во што е суштината на нашиот подвиг, а тоа е борбата со страста на умот – гордоста, односно со суетата (со нашето високо мислење за самите себе), која е извор на сите останати страсти и гревови и падови.
Борбата против апсолутната гордост, против духовите на злото од поднебесјето, се одвива со апсолутно смирение, односно со апсолутно послушание. Господ Христос со личен пример ни го покажа и го востанови подвигот на апсолутното послушание: Сам се смири, откако стана послушен дури до самата смрт, и тоа смрт на крст (Фил. 2, 8). Секако, апсолутното послушание не Му беше потребно Нему, туку ни е потребно нам.
Тој подвиг, пак – апсолутното (слепото, совршеното) послушание кон духовниот отец, доброволно и слободно прифатено – според светите Отци, е единствениот лек за нашата болест. Апсолутното послушание е апсолутен прекин на хранењето на страста на нашиот ум – гордоста. Значи, потребно е, како што и другпат сум ви кажувал, нашиот горд, расеан и затемнет ум да се смири и потчини на друг ум, на умот на духовниот отец. Тоа е конкретно реализирано послушание кое трае сè до откривањето на местото на срцето и соодветната на тоа молитва. Според светите Отци, послушанието овозможува безгрижност и нерасеаност во молитвата, а чистата молитва – очистување и просветлување на умот, прво на неговата енергија а потоа и на неговата суштина. Умот станува смирен, собран во срцето и просветлен – состојба што никогаш нема да им биде позната на оние што не поминале низ овој светоотечки опит.
Можеби на некои христијани таквиот јарем и бреме им изгледаат тешки, но затоа не треба да заборавиме дека во својот подвиг, според Евангелието, некои ќе принесат 30, некои 60, некои 100 плодови... Сè зависи од личната волја и од посветеноста и љубовта кон Бога, односно зависи од тоа дали имаме синовски или пак робовски и наемнички однос кон нашиот небесен Отец. Зависи од тоа колку, слободно и непринудено, самите ќе одлучиме да слушаме. Апсолутното послушание е идеал и предание од светите Отци кон кој треба да се стремиме, секој според својата желба и сили. Тоа не е мислење на овој или оној духовник, кое заради нашата мала љубов кон Бога и раслабеност во подвигот можеме, самооправдувајќи се, да си дозволиме да го релативизираме и негираме. Апсолутното послушание е на сила сè до добивањето на дарот на молитвата во срцето. Потоа, природно, односот со духовниот отец стекнува друг квалитет.
Апсолутното послушание не важи единствено во случај кога духовното чедо сака својот живот да Го посвети на Бог и да стане монах, а неговиот духовен отец – оженет свештеник – тоа не му го дозволува, па дури, наместо тоа му советува да се жени или мажи. Во нормален случај, одлуката за нечие посветување на Бог преку монашкиот живот треба да се препушти на опитен духовен отец – свештеномонах. Надвор од власта на оженетиот духовен отец, во нормален случај, е одлуката за нечие одење во манастир или не. Како ќе одлучува за тоа за кое нема поим?! А кога веќе говориме за ова, знаеме што вели светиот апостол Павле – кој се жени, или мажи, се труди да ѝ угодува, сакал-нејќел, пред сè на жената односно на мажот, а не на Бог (види 1 Кор. 7, 32-34). И пак се враќаме на она 30, 60 или 100... или не дај Боже – ништо.
(според записот на сестрите од манастирот)
Посети:{moshits}