Прашање од Елизабета:

Каде да најдам акатист за здравје на нечија душа?

Одговор:

Акатистот е најпрво поздрав, радост и пофалба на Пресвета Богородица. Тој прв акатист кој се вика Благовештенски, е состав на непознат химник, настанал некаде кон крајот на шестиот или во почетокот на седмиот век. Прв пат неговата употреба е забележана за време на византискиот цар Ираклиј и патријархот Сергиј, кога Цариград бил под опсада на Авар и персискиот цар Херзеј, и со чудо Божјо по молитвите на Богородица е спасен од опсадата. И тогаш (8 август 626 г), сиот народ и пеел химна на /мајката Божја и Логосот, цела ноќ.

Од тогаш се именува и Акатист (неседален), и за време на неговото читање се стои. Со својата убавина и складност, акатистот на Пресвета Богородица послужил да се напишат и многу други акатисти посветени на другите Божји угодници, па така ние денеска имаме акатист речиси на секој светител.

Како одговор на вашето прашање кој акатист да се чита за здравје, би ви ги препорачале акатистите на светите бесребреници Козма и Дамјан, Пантелејмонј, св. Харалампиј,  св. ап. Лука,  кои и за време на својот живот со својата служба и Божја помош мнозина ги лекувале, и на св. Харалампиј и св. Наум Охридски кои се особено познати по лекуванјето на немоќните и душевно и телесно. Се разбира и секојдневниот акатист на Пресвета Богородица (Благовештенски) според кој се направени сите други. Фала Му на Бога, сега Акатистите ги има и со македонски превод во издание на манастирот посветен на св. Атанасиј Велики во Журче, а може да се набави од повеќе манастири и црковни продавници во Македонија. Господи помилуј!

 п.п/з.д.

Друго:

Од издавштвото на манастирот на св. Атанасиј Велики, с. Журче

Прашање од Ивица: Дали во ситуација на правење зло од страна на луѓе врз нас е исправно да го истуриме праведниот гнев?

Доколку гледаме дека во континуитет некоја злобна личност не напаѓа нас или некој друг со зборови, нели би било подобро да и речеме еднпставно да прекине (или со било кои праведни зборови да го пресечеме нечестивиот говор) отколку да трпиме и да дозволиме да не разјадуваат одвнатре таквите зборови.

Сум бил сведок на храбри личности кои не се двоумат да ја одбранат правдата, едноставно со збор прекинувале озборувања, клевети, прекумерни фалења со посед на имот и материјални богатства.
Ќе наведам случај кадешто жена озборува за тоа како некое дете било пијаница, а истата таа жена има син којшто не е пијаница но е коцкар. Значи гревот на своето дете го прикрива со тоа што пренасочува муабет према други лица или пак го зборува ова само колку да потроши време на празен муабет. Се погодува во тој муабет да биде личност која не трпи вакви лицемерни муабети и и вика: „Па нели гледаш твојот син каков е, зошто зборуваш за другите. Прво својот двор измети го па потоа види дали можеш да помогнеш за комшивскиот.“ Жената веќе тука поцрвенува од срам и се повлекува.

Што е подобро во овој случај, да таа личност се помоли за гревот (озборувањето) или пак да го пресече муабетот за да не би се одвивал воопшто?

Одговор:

 Не е ниту исправно, ниту  гневот е праведен,   да не бидеме ничии судии,  зашто самиот Господ не поучува- да со каков суд судиме , со таков и ќе ни се суди, и за таквата   личност најдобро е да се помолиме, а ни во кој случај да не ја осудуваме. Можете со одбрани зборови да и укажете на погубноста на злото, и на штетноста на озборувањето. И толку. Не се убедуваjте, но пристапете со молитвеното обраќање кон Бога, па продолжете да се молите за личностa  со сета вера и љувов.

Има многу поуки од светите отци на ови ваши дилеми, еве два линка до  поуките на  св. Серафим Саровски и од свети Амвросиј Оптински: 

Св. Серафим Саровски - За зборливоста

Свети Амвросиј Оптински: Од писмата до духовните чеда     

Прашање од Гордана Т.:

Зошто иако теоретски знаеме дека грешиме  и се каеме и плачеме, повторно и повторно грешиме?

Одговор:

Грешиме, затоа што сеуште не сме се покајале за направените гревови... Борбата е голема, и пак ќе грешиме додека да умреме. Само сето тоа зависи од големината на нашето покајание. И разбојкникот кој цел живот живеел разбојнички, на крај станал прв жител на рајот..Не е лесно, и брзо, но фала му на Бога што Тој не се откажал од нас, и „што не престанал да прави се додека не не вознел на небо и Царството Свое не ни го дарувал“ нам кои веќе одамна сме се откажале од Синовското достоинство. Да ни го даде Господ покајанието на разбојникот и Неговото смирение, а ние да се смируваме и претрпуваме благодарејќи Му секогаш... и пред се. Амин+

 п.п./з.д.

Друго:

ШТО Е ДУХОВЕН ЖИВОТ И КАКО ДА СЕ ОСПОСОБИМЕ ЗА НЕГО (8)

: Одговори на Вашите прашања

Прашање од Анастасија:

 Во една многу сложена состојба како да најдам мир, како да се молам за човек што прави лоши работи за своето семејство...?

Одговор:

Секој човек, колку и да е лош, злобен и немилостив, сепак е Божјо дете, кое заборавило на својот Добротвор. Свети Серафим Саровски на секого што ќе го сретнел му се обраќал со : радосте моја! И постојано се радувал на тие посети, зашто во секого го гледал Христос, и светлината што Тој му ја дал на човекот од Неговото Преображение. Па дури и крадците кога дошле и го претепале, што одвај жив останал и боледувал неколку месеци, не го растажиле. Знаеме дека не сме св. Серафим, или старец Силуан кој е нов богослов за љубовта кон непријателите, но барем можеме да се потрудиме реално да ги согледаме работите, а тоа е дека секој човек е Божјо создание, Божји син  кој сам по себе не е лош, и токму неговото преображение зависи колку од него, толку и од нас како Црква... Мирот наш го немаме на друго место освен во Бога, па така, откако ќе се заплачеме некогаш како деца кај својо родител и му ги кажеме маките Нему, благодарејќи Му, Тој ќе си даде благодат да го исполниме и другото. А молитвата секако ќе не промени сите. Бог да е со сите нас.

 п.п/з.д

Прашање од Д.:

Во странство сум со никој од моите најблиски,тука е жена ми со нејзината фамилија кои секојдневно ме притискаат за секакви материјални работи, мора нивната ќерка да има се зошто заслужува најдобро, јас сум само инструмент кој треба да овозможи се за неа. Се обидував разумно да објаснам дека никој не треба да ни се меша и да ја сили но секогаш погрешно сум сватен,а дома срам ми е да кажам шо ми се случува,  ние сме христијанска фамилија во која разводот е срам, немам решение за ова безумие, ве молам помогнете...

Одговор:

Навистина е тешко, и потполно ја разбираме твојата тежина. Разводот, не е толку срам колку што е жалост и болка како за Бога така и за себеси. Зашто, пред се нам и не ни е важно мислењето на другите кое само би ја хранело нашата суета... Сакајте ја вашата сопруга и трудете се околу вашето семејство. Ако гледате дека нема плод од расправиите со нејзините и не можат да ве разберат, не се расправајте. Гледајте да ги избегнувате конфликтите со нив и навидум задоволувајте ги, а крстот и одговорностите кон вашто семејство исполнувајте ги како што е најдобро. Има еден пример, каде што некоја жена, христијанка имала сопруг кој не само што не  бил верник туку и неа не ја оставал да биде тоа што е. И и таа поминувала низ истото... Кога отишла кај нејзиниот старец и му раскажала се, тој и рекол секој ден да чита акатист за здравје на неговата душа... И навистина сопругот потполно се променил. Значи целта ни е да кажеме  колку молитвата помага и дека тоа е најдобриот и единствен начин за да постигнеме се благо и богоугодно во животот. Можеби во денешниве услови немаме време и можности да читаме цел акатист, но барем во личните молитви не смееме да не ги споменеме и оние кои не сакаат и оние кои не мразат и ни прават проблеми... Ако имате можност дадете ливче со името на вашата сопруга и вашите блиски да се споменат за здравје на проскомидија, и молете се... Пресвета Богородица, која е омекнување на сите срца, да ни помогне на сите заедно да ги носиме нашите слабости, заради љубовта на Господ Исус Христос. Амин... Бог да ви помогне.

п.п//з.д.

Прашање од Марјан:

Најнапред благодарност на Господа, што секако преку Вас preminportal ни овозможивте подобро и подлабоко осознавање на вистината, преку мноштвото објавени материјали на страната. Искрен да бидам, имам 30 год. и веќе 2 год. сум во брак, имам и Духовник на кого се исповедам, гледам да сум редовен во црквата на Богослужбите и Литургиите и тоа го правам веќе долги години наназад. Знам и свесен сум дека сето тоа не е доволно од моја страна и дека треба многу повеќе да се трудам, бидејќи сето тоа што го правам е ситница. А, дека не сум бил на правиот пат наназад низ годините го дознав од пред некој ден, благодарение на прекрасните изворни материјали и текстови кои ги имате објавено на Вашата страна. Во животот немало никој за верата да ме поучи, роден сум од речиси некое семејство кое не е упатено воопшто во верата и кое живее од ден за ден и по пат на случајности како и многумина за жал. Во последно време има и некои мали надежи, да се надеваме ќе оди на подобор, Дај Боже! За среќа моите родители се покрстени, а фала му на Господа и јас. Но од постењето, присуството на Литургии, исповедта, причестувањето, итн. моите воопшто ниту знаеле, а за жал не ги ни интересира. Се\' настана од еден миг кога сам решив да се заинтересирам за нашата прекрасна вера и да почнам да навлегувам за многу работи сам да се интересирам, трудам, дознавам и упатувам. Имено што ми е целта на разговорот, значи и покрај тоа што имам Духовен свештеник и што присуствувам на Богослужбите и Литургиите во нашите цркви, толку време, сепак не живеев ни приближно како христијанин се\' додека не дојдов во средба со Вашите објавени материјали. Цело време бев човек со лоши и Богонеугодни карактеристики, лесно можев да експлодирам во разговор при одредени провокации на поединци, како на работа, така и со поединци во секојдневниот општествен живот (другари, пријатели, роднини, домашни, жена, итн.) значи многу лесно можело да се разгневам. Понатаму некој кога ќе ми нанесел некаква неправда или зло, повторно сум се рсрдувал и разгневувал, дури и постојано сум потклекнувал на помисли за како да возвратам. Не сум пружал доволно љубов со луѓето и околината. Лесно можел човек да ме налути и на сето тоа некој пат би се воздржал, но, доста често сум посакувал или да возвратам или пак сум и возвраќал без размислување, па, дури да се тепам, итн.

Исто така на работното место, бидејќи не сите, но, има луѓе кои доаѓаат на работа само заради тоа да на некого на било каков начин му напакостат и му нанесат неправда и зло, многу пати намерно, а може да е и ненамерно само Господ знае, таквите напади на мене, мојата личност и вредност многу ме погодувале, разочарувале за мојата иднина, бидејќи ако нешто што би ме погодило би било изнесено пред други луѓе кои би се јавиле како слушатели во моментот за мене претставува нарушување на мојот авторитет, каркатер и идентитет, за што кај мене во вкавите ситуации се појавува омраза кон ваквите луѓе, гнев, лутина и нетрпение.

Конечно фала на му на Бога, а и кој преку Вас успеав да дознаам каде бил проблемот или коренот на сите овие работи, пошто не знам како со друг збор да ги наречам, може и има некој друг збор или термин кои би ми го кажале во одговорот.

Имено со Духовникот често пати сум имал можност да го прашам: Што е причината што кај мене се појавуваат вакви работи, како што се нервозата, нетрпението, гневот, лутината, омразата, итн. но, не сум добил одоговор, ваков како што можев да го пронајдам низ низата текстови и материјали објавени на странава.

- Дали да продолжам во духовниот живот со истиот Духовен отец или е потребно да го променам и како е постапката, ако е потребно такво нешто, или пак не е потребно воопшто, сите сме луѓе и не знаеме многу работи и обични смртници и секогаш ќе има некој нешто што знае и некој нешто што нема да го знае. Можеби Духовникот и не е човек кој треба да знае се\' можеби растењето во верата, може да биде и двострано, можеби и јас би можел да му бидам од полза, а може и за погибел, само Господ знае.

Исто сакам да Ве прашам, пошто исто со читање сум дошол до сознание дека треба да се применува молитвата: Господи Исусе Христе, Сине Божји, помилуј ме мене грешниот!, Јас си ја применувам доста често оваа молитва. Само ме буни фактот повторно што требало да се даде Благослов од Духовникот, а јас не сум го направил тоа, значи пак, Духовникот никој пат не ми кажал како и на кој начин да се молам, тоа се\' сам сум го прочитал и дознал и така и го применувам. Дали сега да побарам благослов од Духовникот, после толку време? А, отприлика и си го знам одговорот, сигурно ќе ми рече: - Добро, нема проблем.

Сепак фала Ви и Вам и на Господа од се\' срце што ми ги отворивте очите.

Слава на Отецот, Синот и Светиот Дух. Амин.

Прашање од Ивица:

Дали душите на упокоените се среќаваат на заедничко место после смртта или пак секоја душа има свое посебно престојувалиште пред општото воскресение. Со други зборови,  дали е душата осамена после смртта?

Одговор:

Прашање кое е тесно поврзано со рајот и пеколот. Ќе го спомнеме примерот на св. Макариј Велики: Еднаш авва Макариј се шетал во пустината и здогледал некој череп. Штом го видел, иако не го познавал се помолил за него и черепот прозборел. Тој бил незнабожечки жрец и бил во пеколот. Сите биле завртени грб со грб и никој не можел да го види лицето на ближниот. А кога некој ќе се помолел за нив тие успевале да се завртат и преку лицето на ближниот го гледале лицето на Христос и добивале голема утеха. Потоа му се заблагодарил и го замолил да се моли за него. Човекот сета среќа ја има и доживува во Бога. Надвор од таа заедница тој секако ќе биде осамен. А доколку после смртта тој премини во живот и постојано заедничарење со Бога, тој никогаш нема да биде осамен туку преку Него ќе биде во заедница и со сите луѓе. Господи, Исусе Христе, помилуј ги твоите чеда упокоени!

п.п/з.д.

Прашање од Билјана:

 Дали не е грев во име на заеднички мир да се одбегнува личност од кругот на роднините, која со своето однесување е”тежок”крст за носење, многу агресивна и покрај тоа што многу пати и е простено-не се менува? Знам дека му е потребна помош, но многу пати моето семејство било жртва на неконтролираните нервни испади. Ве молам, знам дека ова не е доволно за да се добие вистинска слика, но барем напишете нешто во врска со ова.

Одговор:

„Сакајте се помеѓу себе и по тоа ќе ве познаат дека сте мои ученици...“  Голема е разликата, но мала е границата на одбегнувањето од љубов и егоизмот, но во секој случај доколку е некоја личност проблематична, некогаш мора да се одвоиме од неа. И самото тоа одбегнување доколку е пропратено со молитва за неа, и љубов кон неа, во никој случај не е грев. Некогаш тоа е единствениот начин за да се помогне. Но контактите во срцето, молитвата за нив, никогаш не смее да престане. Љубовта боли, но тоа е единствениот пат кој ни го оставил Спасителот, Кој Самиот го изодел. Старец Силуан вели: Доколку во рајот видиме некого што воопшто не сме очекувале да го видиме или кого не сме го сакале што би почувствувале? Срцето би оладило како железо... Но, на Бог не му треба железо во рајот. Да го наблјудуваме срцето и да се молиме. И Бог ќе ги промени работите на подобро. И нормално, да ги избегнуваме проблемите.

п.п/з.д.

Прашање од Аце:

Зошто на денот Голема Богородица,  на Матка се слави и се пее,  а на тој ден знаеме дека е упокоена Мајката Божја?

Одговор:

Затоа што за жал народот сеуште не ни е воцрковен и сеуште гледа на манастирските и црковните  прослави како на места кои служат за збирање на народот и веселби според нивните критериуми - а тоа секако е далеку од суштината на празникот. Но, тоа е. Не смееме да ги осудуваме туку - така зашто и ние имаме вина за нивната невоцрковеност, и да се трудиме пополека да се исправиме и ние а потоа и ним да им укажеме на значењето и убавината на празникот, кој нема ништо заедничко со практикувањето на општоаровдните весеби. А тоа не е случај кој го има само на Матка, туку и на многу други места, и треба со расудување да се искоренува.

 п.п./з.д.

Прашање од Даниела:

Почитувани, имам многу прашање зошто ја осознавам дури сега верата во Бога и повторно не сум сигурна дека го правам тоа вистинското, односно за себе мислев дека сум верник и ја практикував верата по чувство но од неодамна почнав да ја читам Голем е Бог од старец Клеопа и сватив колку сум грешела и посакав да се исповедам но се плашам дека само свесноста за гревовите и покајувањето за нив не се доволни за да пристапам кон исповед зошто сум неука за верата односно незнзнам  од каде да почнам , а во исто време нешто ме блокира и чуствувам срам ,страв или незнам што е  и неможам да отидам на исповед  ве молам посоветувајтеме и покажете ни како да продолжам и помолете се за мене да успеам да го најдам вистинскиот пат до Бога .

Однапред Благодарам

отец Григориј Јакимов

Одговор:

Фала Му на Бога што се јавило покајание. Тоа е првото скалило кое најздраво ќе не води низ духовниот живот но за кое мора да се држиме. Срамот и стравот кои се јавуваат пред исповедта се нормални чувства кои се јавуваат кај секој од нас, но доколку се погледне на исповедта онака како што треба, а тоа е дека ние ги признаваме и исповедаме нашите гревови директно пред Бога, Кој веќе ги знае, и само чека ние да ја покажеме нашата љубов кон Него и да ги признаеме пред смртен човек како нас, т, е, да се смириме. Затоа е потребнмо да се најде искусен духовник пред кого ќе можеме да се отвориме себеси колку толку, кого ќе го сакаме, а за другото ќе покрие Господ.

Молете се Бог да ви го открие и барајте го без избрзување. По молитвите на Пресвета Богородица Бог да ве помилува и спаси...

 Прашање од Виолета М.

 Пред неколку дена бев нмогу болна,имав темперетура голема. Ме однесоа во амбуланта и ни ја згресија инекцијата.Кога излегов надвир се онесвсетив,па ме однесоа во болница.Цуствувсв дека ке умрам телото не го цуствував,во моментот цуствував дека сака Господ да ме земе,со последниот здив го молев Господ да ми помогне да останам овде.Поцуствував дека бев измегу ни на земја ни на небо.Како Господ да ми дал санса да останам овде.Мислам малку се изменив некако ги свскам по друго работите сега.Јас сум копаницар ги сакам иконите,работев малку во црква и тогас видов дека има несто Господово.Сиромасна сум некако се снаогам.САМО ВЕРБА ВО ГОСПОД.Ве молам писете ми за оваа слуцка,некој коментар.Поздрав.

За доаѓањето на Божјата благодат...

Одговор:

Фала Му на Бога што ти ја пружил Својата нежна рака тогаш кога ти бил потребен... И да, Тој секогаш знае кога е најдобро време за нашата пасха (премин - од овој век во другиот), а ние да се трудиме да бидеме спремни за тој ден и да не се плашиме туку да викаме и ние како св. Јован Богослов: Да, дојди Господи Исусе!

п.п/з.д.

Прашање од Ивица Цветковски

 Дали дозволувањето некој да не искористува се смета за грев?

Го имам овој проблем одамна, никогаш не сум имал храброст во очи да им кажам на оние што претеруваат во барањето услуги од мене. На крајот дури и ми се потсмеваат и со некоја иронија ми говорат: „Ајде уште ова заврши го и не ти барам ништо. Ајде знам дека можеш ти, вреден и добар дечко си.” Имено во мене се собира гнев поради таа ситуација, и единствената помисла со која се тешам и смирувам е: „Ако, има Господ, ќе ги казни”
Можам да заклучам дека обостран грев има тука, и од моја и од нивна страна, и дека доколку не би го допуштил сето тоа нема ни во мене гнев да има, ниту тие пак ќе ме искористуваат. Дали сум во право?

Одговор:

Најпривин треба да сме свесни дека страдањето ни е единствен пат кон спасението. Меѓутоа не смееме да си допуштаме да земаме подвизи над нашите сили. Доколку кај нас се јавува гнев, значи сеуште не сме подготвени за тој крст, барем не додека нашето срце не се смири. Но никогаш не смееме ниту сожалувајќи се себеси да си дозволиме да се  извлекуваме од нашите должности или можности да помогнеме. Пред се да се молиме на Господ да ни даде сила да успееме и закрепниме во доброто и да бидеме послушни на духовниот отец. И тоа ќе ни го врати мирот. А за другото, да се молиме едни за други. Тоа најмногу ќе ни помогне.

П.П/З.Д.

Прашање од Савче

Прашање: Кога одам на Литургија често пати вниманието ми се одвлекува, се нервирам кога луѓето зборуваат место да слушаат и почнувам да судам: како можат вака и ред други работи. Се покајувам кога ќе ми текне што правам. Дали во тие моменти сум достојна да останам во Храмот и како да ги одбегнам овие напади?

Прашање од Боби:

И по тоа што го прочитав во болестите на волјата и опседнатоста, јас сум опседнат човек .  но мислам не по моја вина бидејќи (го сакам Бог од кога знам за мене и Му се восхитувам но не сум знаел ништо за Него) бидејќи  така сакале тие околу мене. Јас за сите мислев и правев и се трудам да помогнам и ми е жал за секого кога му е тешко и гледав да му помогнам колку можам, а сега гледам оти за мене никој ништо, и уживаат во мојот пад бидејќи сум и пречел со тоа сто сум знаел, што сум помагал, што сум бил, барем така осеќам, а во меѓувреме за мене ништо само сум ги трупал гревовите за да се покажам и сум си ја јакнел гордоста која сега течко ја смирувам и сите ми пречат.
Сега трпам многу и стреќен сум за тоа зошто Бог ми ги отвори очите,  но дали ќе ми прости и дали ќе се изборам и како против тие зли духови,  по тоа колку сум лут и горделив, мислам оти владеат со мене.