Скопје, 14.11. 201 3 год-

Промоција на книгата „Изреченија со големото учење и учењето за средишноста“ од Конфуциј

Книгата „Изреченија со големото учење и учењето за средишноста“ од Конфуциј, во превод на магистерот по кинески јазик, Игор Радев, е прво дело од оваа природа, исклучително по својот квалитет. По неговата книга „За Патот и неговата крепост“ таа претставува диретен превод од старокинески јазик, со исцрпни историски и текстолошки коментари кои ја објаснуваат смислата на Конфуциевото учење. По зборовите на самиот автор, книгата повеќе претставува една синтеза на етиката и политиката, отколку философија. „Според Конфуциј, законите се сосема небитни во водењето на државата. Секој закон е попуст, мртво слово на акција, доколку оние, од кои што се очекува да ги спроведуваат законите, немаат стекнато соодветни доблести. А, Конфуциј оди и подалеку: Ако тие доблести се стекнати, тогаш нема ни потреба од закони“.
На промоцијата зедоа збор др. Денг Ши’чжонг, кинески декан на Институтот „Конфуциј“, проф. д-р. Бранислав Саркањац, македонски декан на Институтот, и проф. Цуј Џјунхонг, и уредникот на издавачката куќа Макавеи, во актерска придружба на Томе Витанов
Ќе наведеме и некои избрани цитати од горенаведената книга.

 Значи, узнавме дека целта на човечките настојувања Конфуциј ја гледа во стекнувањето на доблеста (___ те), пред сè, човечноста (___ жен), преку обредоредието (___ ли). Меѓутоа, кој е методот со којшто оваа цел се остварува? За Конфуциј одговорот е недвосмислен – „учењето“(шјуé)! Да се разбереме, тука под „учење“ не се подразбира она што ние во денешно време ние го сфаќаме под овој поим, т. е., - усвојување и манипулација на податоци, со чија помош очекуваме да се здобиеме со некаква полза.
Смислата на учењето кај Конфуциј се определува, пред сè, како процес на морална преобразба, кој се изведува преку следење на културните образци, коишто се во согласност со Патот. Впрочем, јасно ни е ставено до знаење дека: „Подвизувањето во Патот се нарекува образование.“ (Учење за средишноста 1) Оттука, напредокот во учењето не може да се согледа просто во количината на стекнати знаења, туку во моралното воздејствие што тие знаења го постигнале врз личноста:
„Учителот рече: За благородниот човек, кој никогаш не јаде до заситеност, којшто не настојува на удобност ниту во сопствениот дом, а е бодар во работата и претпазлив во говорењето, та се дружи само со тие што го имаат Патот, исправајќи се така себеси, може да се каже дека е љубител на учењето“

Благородниот човек им помага на другите од себе да го извлечат најубавото, а не најгрдото. Ситнодушниот, пак, човек го прави спротивното.
Благородниот човек има барања во однос на себеси, а ситнодушниот човек има барања само во однос на другите.
Благородниот човек е со природа на ветер, а ситнодушниот човек е со природа на трева. Кога ветрот ќе дувне, тревата неизоставно ќе му се повинува.

  Преминпортал (з.д/к.т.)