Атонскиот старец Ефрем (во светот-Иоанис Мораитис) се родил на 24 јуни 1928 година во градот Волос (Грција). Кога наполнил 19 години тој засекогаш се преселил на Света Гора, станувајќи послушник на светитот старец Јосиф Исихастот, безмолвник и пештерник. Откако основал 19 православни манастири во САД и Канада старецот Ефрем од 1995 година, се повелкол во пустиња заради бемолствување, молејќи се за сиот свет. Сега ние издаваме уште една проповед на отец Ефрем од книгата во подготовка «Искуство на спасението», која стана квнтесеснција на неговиот пребогат духовен опит во текот на речиси шеесет години монашки живот.

 Драги  мои чеда!

    Во моментот, на земјата се лее многу крв, многу невина крв, која е почиста од Авеловата, крвта на убиените младенци, тоа е крв на невините младенци, незаштитени суштества, која ја пролеваат самите мајки!

    Сите болници и породилишта се претворија во кланицата Иродова. Милиони и милиони младенци во целиот свет се фрлаат во контејнер или во канализација, па така и мачките не ги фрлаат. Во еден филм е покажано, како убиецот, лекарот-акушер го убива со скалпел младенецот во матка, а потоа со посебен уред ја крши главата на детето  ја извлекува од матката. Мајката за време на тоа, ништо не гледа, станува од лежалката и спокојно си заминува дома.

    Пред неколку дена ми дојде при рака публикација на еден лекар, и би сакал да ви ја прочитам, за видите, што претставува абортус од научна гледна точка. Статијата се нарекува «Последниот удар». Ќе ви ја прочитам дословно.

    Според соопштението на весниците, се подготвува донесување на законски проект, кој го одобрува абортусот. Тој законски проект, ќе биде најпрестапен од сите, кога било донесени од страна на парламентот на Грција. За грците во овој момент, кога под закана се наоѓа само то опстојување на нашиот народ како нација тоа ќе биде последен удар. За жал, престапот се воведува во статус на закон. Но, пред господата пратеници го изгласаат донесувањето на овој законски проект, би сакале да изнесеме два предлози:

    1) Сите тие да го гледаат филмот «Безмолвниот (немиот, безгласниот-прим прев.) крик». Таму со помош на ултразвик снимен е еден абортус. Страшна глетка... Кога орудијата на убиството проникнуваат во матката, ембрионот го чувствува присуството на страното тело и почнува да се спротиставува, правејќи рески движења. Бројот на отчукувањето на срцето од нормални 140 удари во минута, расте и до 200. Во моментот кога хируршкото орудие за убивање се допира до ембрионот, се случува нешто незамисливо ужасно. Зародишот ја отвора устата во нем крик и умира! Лекарот-акушер кој ја правел снимката и направил од 1949 година се до сегашно време 10 000 абортуси, бил надовор од себе, откако ја видел таа ужасна глетка, така што ништо слично на тоа тој неможел себеси да се претстави, поради што решил не само да сопре да прави абортуси, туку и да се бори за нивна забрана.

    Доколку господата пратеници го погледаат тој филм, сметаме дека тие би претпочитале да им ја откинат раката, отколку да гласаат за тој закон.

    2) Нашиот втор предлог е во следното:

Ајде, господата пратеници да се погрижат, тој филм да биде прикажан на телевизија и грчкиот народ да увиди и разбере,  дека 300 000 абортуси кои секоја година се извршуваат во Грција, не се прости хируршки операции, туку 300000 озаконети престапи. Доколку донесувањето на тој законски проект не биде спречено, тогаш крвта на тие незаштитени созданија, како море ќе ја потопи и ќе ја погуби Грција. Тогаш многубројните непријатели на нашата татковина ќе напишат со големи букви: «Грција повеќе не постои». Тој натпис кај нерпијателите ќе предзивика престапна радост, а кај вистинските православни грци-болка и срам.

    Колку е ужасен абортусот, колку голем престап е тоа! Треба да се заврши со тоа. Невините суштества не се должни да умираат на таков ужасен начин и само поради тоа што некој смета, дека неможе да си дозволи да има второ дете. Ние сами решаваме за Бог? Односно, определуваме дали можеме или не да ги израснеме децата, кои од Бог ни се дадени? Решаваме за Бог, што Он да прави?

    Престапот почнува да прима огромен загрозувачки размер. Конечно, жените, треба да го осознаат сиот ужас, да се трудат, да ги спречуваат оние кои по ѓаволско дејство се подготвуваат да го извршат, затоа што тоа го прават или од незнаење, или под притисок на околностите, или поради внатрешни превирања. Главниот соучесник овде е ѓаволот кој предлага неосновани изговори, видливи слабости: недостаток на средства, болести, потреба од маж, и од друга страна незнаење, имено со сево ова се ползува ѓаволот и со успех ја поттикнува мајката на овој трагичен грев.

    Незнам дали знаете, што тие деца, зародиши, после абортсот не одат во небитие (непостоење прим.прев.). Секој ембрион, тоа е веќе полноцен човек, со душа. Тие деца продолжуваат да живеат во Друг свет, и од нив на Небесата се составила веќе многумилионска војска. Сите тие викаат кон Бог, за тоа, што биле убиени без вина, дека не примиле Свето Крштение и не станале православни христијани. На кого лежи вината за ова?  Можно е и да не се говори, јасно е на кого. Кај Бог за тоа крвопроливање има едно име-престап! Со што може таа крв да биде измиена? Со што се измива нечистотијата? Со вода, со чиста водица. Така и овде е нужно, вода да тече непрестано, од два несекливи извори, а тие несекливи извори се очите. Внатрешното покајание должно е да се пројави како несеклив извор на солзи, се до крајот на животот.
    
    Конечно, гревот се простува, откога ќе биде откриен во Светото и сесилно Таинство на Исповетта, каде што се простува сѐ. Бог е љубов и «оној кој пребива во љубов, во Бог пребива и Бог-во него» (1 Јов. 4:16). Но, Он е и Правосудие. Затоа, жените кои направиле ваков грев, нека не се успокојуваат себеси дека веќе се покајале за извршувањето на абортусите. Тие се должни сиот живот да пролеваат солзи на покајание. Многу од нив, иако веќе се покајале, не чувстуваат олеснување. Зошто? Затоа што не се покајале внатрешно, не пролеале доволно солзи, за да ја измијат крвта на извршниот абортус или абортуси. Покајанието нема граници. Доказот за љуовта и благоутробието Божје е животот, односно тоа што човекот живее и по извршувањето на престапот. Живее, а тоа значи, дека него Бог уште го чека, а ако го чека, тоа значи дека човекот не смее да ја изгуби шансата, туку обврзан е  да ја исползува.
    
    Кон епитимијата, која духовникот ја наметнува, за тој сериозен, исклучителен грев, важно е да се однесуваме многу внимателно. Епитимијата помага за душевно исцеление, но, како што веќе рековме, потребно е да бидат откриени изворите на солзи, со кои се измива крвта на збортусот, за да може потоа човекот да почувствува заедница со Бог. Поточно речено, тука само една исповед не е доволна. Од потребата да со промениме срцето на Бог, за да не остане во Него огорченост и болка, за Тоа да стане пак такво какво што било пред човекот да го направи гревот, потребни се само два извори на покајни солзи. На тој начин, тогаш кога ќе заврши нашиот живот, срцето Божје ќе биде приморано да се умилосрди.
    
    Ќе ви наведам едноставен пример. Да си претставиме дека детето со својата непослушност и навредливо однесување ја вознемирило мајката.Ако тоа се покае и рече: «Прости мамо, јас веќе така нема да правам», мајката најнакрај ќе одговори: «Добро, оди и не прави веќе така». Прошката е добиена. Но, ако тоа со солзи се фрли во нејзините прегратки, и почне горко да плаче, да проси и измолува, за таа да му прости од сето свое срце, тогаш во срцето на мајката нема да остане трага од огорченост и навреда. Тоа се случува со човекот, кога тој се кае и се обраќа кон Бог после извршениот грев.
    
    Некои прашуваат: «Зошто луѓето, кои постојано се каат, плачат, дури и оние кои, така да кажеме, се поблиску до Бог, кои носат раса и Му го посветиле Нему сиот живот, живеат во пустиња, кои се исповедаат, не прават гревови, веќе примиле прошка, водат особен начин на живот?»  Па еве вака: колку повеќе се кае човек и колку повеќе пролева солзи, толку повеќе Срцето Божјо се променува. Се случува длабинско помирување на грешниот човек со Бог, особено во случај, кога е направен престапниот грев на абортусот, потоците на солзи треба да не секнуваат се до последниот здив.

    Ќе раскажам еден случај.
    
    Во Македонија во еден храм, каде што се чувале мошти на многу почитуван Светител, имало престолен празник. Во тој храм работела некоја благочестива жена. Таа помагала да се подготви црквата за празникот, расчистувала, а по обедот еднаш прилегнала да одмори, имено сакала малку да полежи, а потоа да ја продолжи работата.
Легнала и спиела неколку дена. Повикале лекар. Лекарот погледал и вели:

    -Не обидувејте се да ја разбудите, нешто се случува со неа, а од медицинска гледна точка тоа неможе да се објасни. Порано или подоцна самата ќе се разбуди.
    
    Незнам колклу време минало, но конечно жената се разбудила, дошла на себе и прашала:

    -Дали започна бдението?

Таа мислелеа дека спиела неколку часа. А тие ѝ одговориле:

    -Не се уште не започнало но, ќе започне.

Жената поверувала. Кога најнакрај ја осознала ситуацијата, го замолила старешината на храмот:

    -Ве молам, повикајте ги овде сите жени  од нашето село.

Се собрале сите кои можеле да дојдат и таа разкажувала:

    -Слушајте, еве што видов. Со еден блескав маж се спуштав надолу. Одевме се подолу и подолу во срцето на земјата, таму видов темници, темнина, видов заклучени, многу нешта видов. Меѓу луѓето кои ми беа покажани, видов жени кои направиле абортус, и тие ја впиваа својата крв, која останала од абортусот! Кога се ужаснав од она што го видов, ангелот ми рече: «Сега ќе се вратиш на земјата. Собери ги сите жени и раскажи им, за она што го виде овде, за да бидат задржани од тој престап. Доколку достојно не се покајат, ќе се најдат во таква положба».

    Ние сите сме должни да им помогнеме на луѓето да го избегнат тој престап. Доколку дознаеме сдека некој сака да изврши абортус, потребно е, со упорност, да се погрижиме тоа да не се случи и да ги објасниме последиците. При првата тешкотија која наишла, ова некако стана мода, таа оди на лекар и прави абортус, како да се работи за куче или маче. Да ја запреме, да поразговараме, да ја разубедиме, да ѝ помогнеме да осознае, како страшен престап се спрема да направи!

    Како духовник, ги советувам оние, кои го направиле тој грев еднаш или неколку пати: погрижете се преку солзи да пронајдете душевно исцеление или говорејќи со јазикот на антропоморфистите, да ја извлечете од Божјото срце болката и горчината. Човек, кој се кае, плаче, се подвизува, се принудува себеси, го приклонува кон себе срцето Божјо. Великите отци на Црквата говорат, дека покајанието е толку велико, што потполно може да го извлече од срцето на Бог сеќавањето за прегрешненијата, односно да стори така, како и да немало гревови буквално.

    Гледате ли колку е големо величието на покајанието! Што треба сите да направат, и пред сѐ јас? Да се покајат! Колку пати човек говори: «Прости!»-толку пати, Господ одговара: «Простувам». Но, исто така потребно е да се осведочи прошката во Таинството на светата исповед и со смелоста, подарена од Таинството, притоа осознавајќи ја безграничната сила на покајанието, да пристапиме кон Престолот на благодатта Божја.

    Нема да се плачеме, да паѓаме во очајание, но ќе прибегнеме кон Таинствата. Очајание?-никогаш! Во овие рамки се одвива и нашата главна борба. Каков било престапник да се чувствуваш себеси, никогаш не се предавај на очајание. Биди цврст во својата надеж, да не бидеш фрлен во ровот на очајанието и да те погубат, и тогаш ќе се случи «од оган во пламен». Со своето очајание ти го навредуваш и понизуваш Бог. Утврди го Бог во своето срце, во сила и великолепие, кои Нему Му доликуваат, зашто Он е во состојба да го избрише секој грев. Ако Бог бил распнат и ги избришал гревовите на човештвото, што се тогаш во споредба твоите сопствени гревови, грешен човеку?!

    Поради тоа, ние ги примаме сите кои доаѓаат во таа спасителна бања, во тоа пристаниште, кое се нарекува Исповед. Тука го примаат секој еден кораб, искршен од окенаските бури. Нека биде искршен тој и од ветрови и од бури, ограбен од крадци, сепак тихиот брег е откриен за него. Јарболите се икршени, едрата искинати, останал само еден корпус но, коработ пристига на брегот и по ремонтот, веќе е сосема нов брод.

    Дојде еднаш кај мене еден многу оштетен човек, ми дојде на исповед жена (ми беше многу жал за неа!) и се кае, несреќната, поради тоа што го направила...педесет абортуси! Замислете си: педесет убиени деца и ти си должен да решиш, што да сториш! Бидејќи таа е се уште жива, значи дека Бог уште ја трпи, очекува покјание, следствено и ти како духовник, должен си кон неа да се однесуваш не поинаку, а со љубов. Ја прифатив неа со љубов, ја утешив како што можев и ѝ назначив лек, кој ѝ беше потребен.

    Размислете, колку години таа го држела сето тоа во себе, била измачувана од гревот но, не смеела да го открие. И сега дошла со надеж на спасение. Навистина голема љубов Божја! Голема и радост на ангелите: «На Небесата има голема радост за еден грешник кој се кае!» (Лк.15:7) Овде не станува збор толку за тоа што грешникот се кае, туку дека Бог го спасува, но и на Небото во тој момент е голема радост: сето Небо се радува и ликува, ангелите го воспеваат и прославувааат Бог за спасението на таа бесмртна душа!

    «Блажени се оние, чии престапи им се простени, и чии гревовои се покриени!» (Пс.31:1) т.е среќен е оној човек, кој се удостоил на прошка на гревовите. Каква благодарност, ќе му возврати човекот на Бог! Еве да размислиме:  и илјада години да сум живеел, да сум ги направил сите престапи, на кои се способен нјастрашниот престапник, а потоа ме просветила милоста Божја: сум се променил, сум се покајал за се и додека трепнеш сум бил оправдал, сум бил измиен, вознесен на Небото! И што со тие илјада години? Изчезнале, тие години не се рачунаат, ги нема, измиени се, избришани од списоците на бесовите. Таква е Божјата заповед! Гревот е исповедан и дословно како да сте притиснале на копчето delete на компјутерот, гревот е простен. Простен! Простен!!! Резултатот е нула, твоето «лично дело» е чисто. Дали е можно после тоа да не се поклониш кон Бог благодарејќи и да не паднеш при Неговите нозе, ридајќи од љубов?

    Поради тоа, деца мои, од темнината на гревот, во кој се наоѓаме, да преминеме во светлината на покајанието, исповедувањето, љубовта и надежта на Бог одејќи заедно рака за рака кон своето спасение.

    Овој мал подарок, што го добивте, сто пати нека се умножи во вашата душа, длабоко да се вкорени во неа, за да застанете на добар духовен пат и покајанието секогаш нека биде во вас. Подвизувајте се колку можете за да ја држите чистотата во душата и телото, затоа што непорочноста означува голема смелост пред Бог.

    Благодатта на Светиот Дух да ве осенува и чува во Христа! Амин.

Извор:http://www.pravoslavie.ru/smi/54133.htm

Преведе од руски: М. Белева