Исламот се прошири од Исток кон Запад и познато е дека западното општество денес е преплавено од Муслимани. Го велам ова затоа што многумина од нас ја немаат осознаено суштината на проблемот и затоа во нашата мисла го имаме поврзано Муслиманството со Истокот.
Многу европски земји имаат огромни проблеми од влегувањето на Муслиманите. Секако, не се сите Муслимани агресивни, бидејќи постојат многу личности на Исламот и поради тоа постојат тивки и мирни Муслимани, како што постојат и агресивни Муслимани.
Би сакал да видиме неколку факти за процентите и за бројките на Муслиманите кои живеат во Америка, токму затоа што таму се создаде проблемот.
“Согласно со Американскиот Муслимански Совет, чие седиште е во Вашингтон, денес во САД функционираат над 1500 џамии од кои 100 и повеќе во Калифорнија каде живеат околу два милиони муслимани, и свое седиште имаат повеќе од 200 студентски сојузи. Според Муслиманскиот Совет, во целата земја постојат над 165 исламски училишта, 500 исламски организации и 100 исламски весници.
Според квантитетот, муслиманите сочинуваат 3,4% од вкупното население на Калифорнија, 4,7% од Њујорк, 3,6% од илиноис, 2,5% од индијана, 1,8% од Мичиген, 2,4% од Вирџинија, 0,7% од Тексас, 1,2% од Охајо и 1,4& од Мериленд.
Американските Муслимани тврдат дека ја откриле Америка 300 години пред да ја открие Христифор Колумбо! Се повикуваат на кинески ракопис од 1178 година кој тврди дека првите муслимани стигнале таа година во МУ - ЦАН - ПИ (Америка). Во 1981 година беше основана првата исламска библиотека во Плаин - Фиело - Индијана. Во 1982 година беше основана исламската заедница на Северна Америка. Во 1991 година имамот Сирај Њаххаз упати молтва во американското Собрание на Гувернерите! Тоа беше првиот муслиман на кој му било дозволено да го стори тоа. Над 5000 муслимани војници служат во американската војска, но до овој момент немаат ниту една џамија согласно со Стејт Департментот. Во 1991 година градот Кунџе во Тексас го избра првиот муслиман градоначалник Чарлс Билал. Во 1992 година имамот Њаритх Деен Мохаммед упати молитва во американскиот Сенат, за првпат во историјата.
Вкупниот број на муслиманите во САД денес е околу 8 милиони”.Денес Америкнаците го сфаќаат проблемот што постои, додека до скоро ги поддржуваа Муслиманите против Православието, како што тоа јасно го гледавме во нашава област, односно ги поддржуваа Муслиманите на Балканот и Турците.
Покрај тоа што Западните Христијани (Паписти и Протестанти) Го прифаќаат Христа како началник на нивната религија, а Муслиманите го прифаќаат Мухамед како нивни водач и тоа е основната разлика, сепак постојат многу елементи кои покажуваат дека Западните Христијани од страна на теологијата и на начинот на живот повеќе се сродни со Муслиманите отколку со Православните.
Ќе го сконцентрирам вниманието на пет конкретни точки во кои се гледа сродноста на Муслиманството со западното Христијанство и отклонувањето на двете од Православното Предание.
Првата точка е безличниот и личниот Бог.
Во учењето на Исламот станува збор за еден Бог кој нема син. Значи, се нагласува единственоста и непристапноста Божја. Во Омаровата џамија во Ерусалим напишана е заповедта: Верници, да знаете дека Алах нема син. Во Коранот честопати се вели: “Твојот Бог е еден и единствен. Не постои (друг) Бог освен него, милосрдниот и милостивиот”. Според тоа, Богот на Муслиманството не е Троичен, не се состои од три личности и затоа е несфатливо дека Бог е личност. Во Суфизмот, пак, се нагласува суштината Божја.
Во Западното Христијанство се забележува истиот феномен. Под влијание на ставовите на блажениот Августин западната Теологија смета дека во Бога претходи суштината, а потоа следат Личностите. Западните христијани не можат да го сфатат односот помеѓу личностите и суштината, па затоа и стигнаа до телогијата на Филиокве, која го расцепкува единството на Личностите на Светата Троица. Исто така, во западното Христијанство не можат да го сфатат поимот на личноста на човекот, кого го сфаќаат како индивидуа. Така, западните Христијански Конфесии повеќе се сродни со учењето на Муслиманството за Божјата суштина отколку со Православието кое верува во Личен Бог, во реални односи помеѓу Личностите на Светата Троица и во тоа дека Бог комуницира со светот преку Своите несоздадени енергии.
Втората точка е човекоцентричниот и мистифицирачкиот карактер.
Коранот се одликува со својот човекоцентризам и со својот реалистичен и општественополитички акцент. Затоа Мохамед проповеда против монашкиот живот. Повеќе се интересира за општествениот карактер на неговите следбеници. Меѓутоа, подоцна се развил Суфизмот кој се одликува со еден безличен мистицизам под влијание на неоплатонизмот, но и под влијание на еретичкото Христијанство.
Токму тој човекоцентричен карактер и безличниот мистицизам го среќаваме во западното Христијанство. Она што го забележуваме во западните општества е дека се темелат на човекот, а не на Богочовекот (како што тоа го докажа во своите списи незаборавниот отец Јустин Поповиќ), но и кога зборуваат за внатрешна духовност тие се движат во еден надличен апсолутен и мистифициран простор.
Напротив, во Православната Црква центар на нејзиното учење и на нејзиниот живот е Богочовекот Христос, а животот во Христа е заедница на човекот со Бога, употребувајќи го православниот терапевтски метод кој се состои од очистувањето, просветлувањето и обожувањето. Тоа ја сочинува трезвеноумната Теологија. Секако, знаеме дека едно е мистицизмот, а друго е трезвеноумната - мистична Теологија.
Третата точка е општествената и душевна благосостојба.
Кога зборуваме за благосостојба, овде мислиме на трудот на човекот да ги задоволува своите желби додека живее во овој свет и, секако, по својата смрт да влезе во еден простор каде ќе се задоволуваат сите сетила на човекот.
Таа благосостојба е видна во Коранот и во целото Муслиманско учење. Со многуженството, но и со други одредби, Муслиманот ја стекнува благосостојбата, но тоа задоволување на сетилата и на желбите ќе продолжи и по смртта. Познати се ставовите на Коранот за Рајот и, како што се верува, благосостојбата на Алаховите верници што ќе се случи во другиот живот е рефлексија и зголемување на она што можат да го уживаат уште од овој живот.
Западниот начин на живот во оваа точка личи на Муслиманстото, бидејќи се интересира за задоволувањето на сетилата и за стекнувањето на благосостојба. Се работи за една евдемонистичка цивилизација, и западниот Христијанин не поседувајќи го целото аскетско предание смета дека стекнувањето на материјални добра и задоволувањето се дар и благослов Божји.
Напротив, Православната Црква со аскетскиот начин на живот кој е поврзан со трудот да се ослободи човекот од себељубието и од задоволството со доживувањето на скрбта - болка, јасно се разликува од хедонистичкиот и евдемонистичкиот начин на живот како на западните така и на источните религиозни индивидуи.
Четвртата точка е учењето на Муслиманите за Коранот и учењето на западните Христијани за Светото Писмо.
Исламот е единствената религија во која откровението не е дадено од личност, туку со света книга. Се верува дека Коранот е испратен од Бога и во суштина тој е Божјото слово. Муслиманите го почитуваат Коранот како лично битие, а самиот Мохамед се наоѓа под сенката на неговото ветување. Коранот, според муслиманското предание, е вечен и несоздаден и постоел отсекогаш со Бога како вечно објавување на Божјата волја. Според тоа Коранот се поистоветува со откровението и од него зависи спасението. Мохамед е обичен носител на тоа откровение. Така се објаснува тоа што во Муслиманството се незамисливи свети тајни, ниту посредник помеѓу Бога и човекот.
Токму тие ставови многу нé потсетуваат на учењето на западните Христијани, воглавно на Протестантите, кои го сметаат Светото Писмо како откровение и само врз него се темелат, одрекувајќи ги Светите Тајни, светоотечкото учење, светителите, светите икони и целото дијахронично предание на Црквата.
Напротив, во Православната Црква веруваме дека Откровението им се дава на светителите кои имаат достигнато до обожување, и кои го опишуваат тоа откровение во нивните текстови. Исто така, веруваме дека центар на нашиот живот е личноста Христова и доаѓаме во општење со Него, учествувајќи во светите Тајни на Крштението, на Миропомазанието, на Божествената Евхаристија, секако, со соодветни претпоставки, односно со аскетската теологија која се состои во очистувањето, просветлувањето и обожувањето.
Петтата точка е таканаречениот теократски торталитаризам.
Исламот е еден теократски систем. Во Исламот не постои разлика помеѓу религија и држава. Мохамед не беше само пророк, туку и политички водач на неговата заедница. Коранот е и Устав на државата и, било религиозните, било политичките закони имаат религиозен карактер и произлегуваат од Божјите заповеди. Во овие рамки треба да се постави и учењето за војната која се смета за света. Земјите кои се наоѓаат надвор од Исламското владеење се нарекуваат “дом на војна” и се разликуваат од земјите кои се под Исламско владеење и кои се нарекуваат “дом на Исламот”.
Ова теократско сфаќање на општеството се среќава и кај Франките кои кога ја освоиле Европа го наметнале феудалниот систем, со усвојување на сфаќањето за светата војна. Не можеме да заборавиме дека и денес Ватикан е теократска држава во која се поистоветува религиозната со политичката власт и која ја благослови светата војна, т.е. Крстоносните војни заради “свети” цели. Но и Протестантските конфесии, како што е Калвинизмот, се вдахнати од такви теократски ставови. Познато е дека војните за кои се решаваат и кои ги водат западните Христијани имаат јасен “свет” карактер, како што тоа го гледаме во нашево време.
Поради тие причини сметам дека теологијата и духот на западното Христијанство повеќе се поврзани со муслиманската теологија отколку со теологијата на Православната Црква. Впрочем познато е дека како што постои муслимански фундаментализам, така можеме да забележиме дека постои и христијански фундаментализам, како што јасно се гледа кај христијанските конфесии на Запад.
Митрополит на Навпактос Јеротеј
Подготви: А.С
Посети:{moshits}