Ако ја добиеме Божјата благодат, тогаш сѐ е лесно, радосно, и сѐ е Божји благослов (08.06.2013)


Молете се за Црквата, за светот, за сите луѓе. Целото христијанство се содржи во Исусовата молитва. Ако се молите само за себе, тогаш во вас се крие егоизам. Спротивно на тоа, ако се молите за Црквата, и вие сте дел од неа. Во Црквата е и Христос, но Тој таму е соединет и со Отецот и Светиот Дух. Света Троица и Црквата се едно. Вашиот копнеж треба да е насочен кон тоа целиот свет да биде осветен, сите да бидат Христови. Тогаш влегувате во Црквата и ја доживувате рајската радост во Бога, затоа што целата полнота на Божјото живее во Црквата.

Сите сме едно Тело, со Христос како Глава. Сите сме Црква. Нашата вероисповед ја има во себе таа величествена особина – таа го соединува светот мислено и духовно. Силата на молитвата е голема, многу голема, особено кога се молат повеќе браќа. Во заедничката молитва сите се соединуваат. Своите ближни ги чувствуваме како дел од нас! Тоа е нашиот живот, наша радост, наше богатство. Сѐ е лесно во Христос. Христос е центарот: сите брзаат кон центарот и се соединуваат во еден дух и едно срце.

Тоа се случило на Педесетница. Кога сите, во исто време и на исто место, го слушаат Псалтирот и сѐ останато што се чита на богослужбите, тогаш тие се соединуваат во Божјата благодат, затоа што преку слушањето на она што го чита чтецот сите се учесници. Така се зголемува духовната сила – како да гледаат нешто убаво.

Љубовта, служењето на Бога, копнежот по Него, соединувањето во Црквата – тоа е рај на земјата. Ако ја добиеме Божјата благодат, тогаш сѐ е лесно, радосно, и сѐ е Божји благослов.

Старец Порфириј Капсокаливиски



За слегувањето на умот во срцето (12.06.2013)


Како кога еден силен магнет ќе се прилепи за железото, влечеш со сета сила, но не можеш да ги одделиш – така и умот, таму каде што го сретнува небесното Царство, кое е во срцето, е привлечен, се насладува, привлечен е толку силно, така што, доколку се случи некој да те викне, или да тропне на вратата, ти слушаш, но и да сакаш не можеш лесно да се одлепиш. Тоа трае толку, колку што Бог сака.

Меѓутоа, понекогаш се сосредоточува, а понекогаш се распространува. Кога умот се сосредоточува, се враќа во својата природна состојба. Како кога ќе натопите сунѓер во сад со миомирис, па потоа го цедите, а мирисот останува соединет со него и не заминува, така и умот се исполнува со Божјиот миомирис. Можеш во текот на денот да се занимаваш со ракоделие, да си во градината, меѓутоа умот, како што е натопен со блажината на Божјиот миомирис, се моли непрестајно и често се излеваат солзи на умиление при самата помисла на Христос или нашата Пресвета Богородица.

Понекогаш, после чистата молитва, умот се распространува и шири. Тогаш веќе не управуваш со самиот себе, туку си раководен од Светиот Дух. Кога човекот ќе ја доживее оваа состојба, тогаш сфаќа и вели: „Значи на ова мислел апостолот Павле кога рекол: ‘Дали во тело, или надвор од него, не знам!’“

Старец Харалампиј Дионисијатски

Извор. МПЦ-ОА