Друго

 

    Целиот свој работен век, дедо ми го помина во центарот на Софија. Кога се пензионира, остави сè и отиде на село. Си направи мала куќичка која не успеа целосно да ја опреми. Имаше само една соба и кујна. Си купи четри кози и една овца. Преку летото му одев на гости и заедно го пасевме селскиот добиток. Инаку стадото се пасеше толку денови, колку што истото броеше глави. Со него поминувавме по цел ден во планината. Тоа беа првите мои пастирски обиди. Ми велеше: „Таму има младо дрво, а онаа коза ќе му ја изеде кората. Оди и прибери ја при другите“. Го земав овчарскиот стап и почнав да мавам на неа. Таа бегаше надалеку и после требаше дедо ми да ја намами да се врати назад. Потоа ми објаснуваше: „Не може така да се однесуваш со животните, да го земаш стапот и да ги маваш. Треба да ги обиколиш и да претпоставиш каде може да отиде козата. Не е во ред само да го вртиш стапот. Целта е да го вратиш на луѓето, на квечерина, целото стадото“. Се надевам дека ти зборови ми послужија...

    Но, не седнав да пишувам за тоа, но за нешто побитно. Додека одевме по планината, дедо ми, ми покажуваше разни билки. После тоа ги кинеше, ми даваше да ги помирисам и ги прибирапе во една торба. После тоа ги сушеше. Си имавме ритуал. На стемнување си правевме чај. Дедо ми наливаше вода во сив метален чајник и го ставаше врз печка од типот „циганско чудо“. За миризбата од тој чајник сакам да ви раскажам. Секој пат беше де различна, де иста. Никој со точност не можеше да каже какви билки дедо ми ставаше во чајот. Нај точниот одговор би бил оној, оние кои му дошле при рака. На некој начин водата го попримаше не само горскиот аромат, но и мирозот на изгорени дрва. Како да се напојуваше од чистиот воздух. Мирисаше на свежина. На живот. На свое. Топлеше...

    Го имав заборавено тој мирис, но споменот за него, без да сакам, ми се врати сега кога се разболев од грип. Посакав да се излекувам со еден таков чај. Близу нас има една билна аптека. Можеш да си купиш сè, без да береш и да сушиш, без вооптшо да се грижиш. Сè е спакувано, подредено и приготвено. Само има еден проблем, го нема ароматот на живот. Како некој да измислил пластични билки. Како да ти продаваат вештачка атмосвера. Божем е липа, изгледа како липа, но нешто недостасува...

    Размислував за добродетелите. За да бидат вистински, треба да одиш во планината. Да се потрудиш, да ги приготвиш, за да станат топол чај. Нашите не се такви. Светот и неговата индустрија врши сè наместо нас. Веќе нема потреба од семејни ритуали. Сè постана „лесно“... Добродетелите ни се впакувани во сјајна хартија, но не се повеќе лековити. Празните раце не можат да дадат никому ништо...

    Имаш чувство дека подвигот е комерцијализиран. На духовен план, никој повеќе не сака да се искачува на планината, бидејќи таа е стрмна и бара напор, а за берењето на билки треба познание. Добродетелите не се едноставно нешто. Ако не си разумен, можеш да искорнеш трева која ќе ти го згорчи животот. Да бидеш философ по рамните градски улици е многу полесно. Нема да се испрлаш, нема да имаш жуљеви по рацете. Навикнуваш на мрсниот воздух, полн со смрдеа на издувни гасови, кои се впиваат се до душата. И повторно мислиш дека си чист. Повторно мислиш дека си добродетелен, заради тоа што можеш да си купиш нешто, кое има етикета „био“.

    И доколку повторно посакаш да тргнеш кон планината, тоа е само за задоволство, за забава, за да ти пројде времето, но ретко за топол планински чај, со кој би ги згреал блиските. Ете тоа е проблемот. Планините не се празни, но оние кои берат билки се трговци и речиси никогаш подвижници. Немаш интерес за љубовта. Не е потребно да ја практикуваш. На google пишува многу за неа.

    Оваа кратка историја има едноставен и јасен крај. При кого да ојде болниот? Како да се запре треската, која самиот си ја причинил? Христос е секогаш близу. Тој ги создал сите билки и е Лекарот на лекарите. Сите прекрасни аромати доаѓаат од Него. Доволно е само да не бидеш подведен од некој неразумен пастир, кој не ги чул поуките од дедо му.

 

Автор: отец Владимир Дојчев, БПЦ-БП


http://outsideri.org/archives/2028

13.03.2017 год.

Превод: презвитер Дејан Апостоловски

 

Друго: