(Обновено)
Поднесување испитанија
Поднесување испитанија: Без страдање, не може да се прифати Крстот
Во споредба со вечноста, испитанијата преку кои страдаме во овој живот се само една цртичка на метарот. Многумина претрпуваат губење на работата, болести, запленување на имотот и разни други препреки, несреќи и тегоби. Сепак, доколку погледнеме на сите овие тешкотии од аспект на вечноста, ова време на испитание е ништо. Во Посланието кон Римјаните (8:18) читаме: „Зашто страдањата во ова сегашно време не можат да се споредат со славата која ќе се објави во нас“. .....
Бог вистински посакува сите да дојдеме до познавање на вистината и да се спасиме. Неговата љубов кон нас е сеопфатлива, ништо што се случува во нашиот живот не е без вредност во ова наше патување кон вечноста. Нашиот Бог не нѝ праќа ништо што е над нашите можности да издржиме, зашто Неговата благодат е доволна. Страдањето има спасоносна улога, зашто токму преку страдањето ни се дава можност да го земеме нашиот Крст и да Го следиме Христа. Без аскетска борба, остануваме непроменети и нашата трансформација е неостварлива.
Бог посакува сите да се спасат, но овој дар на спасение мора да биде прифатен од верникот, зашто Бог нема принудно да наметнува спасение на човештвото. Додека од една страна имаме слобода да го одбиеме дарот на спасението, од друга страна страдањето ни помага да се потсетиме дека се во овој свет е минливо и дека ни е потребен Бог. Токму преку ова обраќање кон Бога во периодите на маки, ние растеме во верата, бивајќи еден чекор поблиску до обожувањето, каде постануваме соединети, во нашата човечка природа, со Божествената природа на Бога. Оваа трансформација настапува кога со понизност ќе се предадеме на Божјата воља, прифаќајки го покајанието како начин на живот и предавајќи се себе си на Божјата милост.
Не постои нешто што човекот може да направи за да заслужи спасение, зашто тоа е Божји дар. Сепак, за да се спасиме, ние мора да работиме заедно со Бога, во синергија, каде целото наше битие, вклучувајќи ги нашата воља, трудови и дела, се совршено прилагодени на и соединети со Божественото (Битие).
Нашиот православен живот е живот на страдална љубов, и ова е, можеби, најтешко за повеќето од нас да го прифатиме. Ние сме запознаени со страдањето, но правиме се што можеме за да го избегнеме, заборавајќи дека Христос ни говореше дека ако сакаме да Го следиме, мора да го земеме својот крст. Без страдање, не може да се прифати крстот.
Игумен Трифун од Манастирот Семилостив Спасител кој се наоѓа на Вашон
Остров, во Вашингтон, САД
Enduring Trials
Enduring Trials: Without Suffering, the Cross Cannot Be Embraced
In comparison to eternity, the trials we suffer in this life are but a blip on the meter. Many are suffering job loss, illnesses, mortgage foreclosures, and all kinds of strife and hardships. Yet if we look at all these difficulties in light of eternity, this time of trial is nothing. In Romans 8:18, we read: “For I consider that the sufferings of this present time are not worthy to be compared with the glory that shall be revealed in us.”
God’s desire that we all come to the knowledge of the truth and be saved is real. His love for us is all-consuming, and nothing that happens in our life is without value in this journey to eternity. Our God does not send anything our way that is beyond our ability to withstand, for his grace is sufficient. Suffering has a salvific role, for it is in suffering that we are able to take up our cross and follow Christ. Without ascetic struggle, we remain unchanged, and transformation of self is unattainable.
God desires all be saved, yet this gift of salvation has to be accepted by the believer, since God will not force salvation on humanity. As we are free to reject the gift of salvation, suffering allows us to remember that this world is transitory, and that we need God. It is in this turning to God during periods of struggle that we grow in our faith, becoming one step closer to deification, where we are united, in our humanity, to God’s divinity. This transformation takes place when we give ourselves over in humility to the will of God, embracing repentance as a way of life, and placing ourselves before God’s mercy.
There is nothing a person can do to earn salvation, for it is a gift from God. Yet to be saved, we must work together with God in synergeia, whereby our entire being, including our will, effort, and actions, are perfectly conformed with, and united to, the Divine.
Our Orthodox life is a life of suffering love, and this is perhaps the most difficult for most of us to accept. We are familiar with suffering, but will do anything we can to avoid it, forgetting that Christ told us that if we were to follow him, we had to take up our cross. Without suffering, the cross cannot be embraced.
За Преминпортал: С.Л.
19.11.2018 лето Господово
+++
Друго:
Игумен Трифун: Стражарење над нашите мисли ...
Игумен Трифун : Кога ќе паднеш, стани! ...